200 περίπου χιλιόμετρα δυτικά της Αθήνας, Κυριακή βράδυ, στην πόλη της Πάτρας. Ο τέταρτος και τελευταίος προορισμός της mini ελληνικής περιοδείας των The Souljazz Orchestra, αποτέλεσε ίσως και το μεγαλύτερο ρίσκο της μπάντας, καθώς εδώ τα μουσικά events είναι λιγοστά, όπως και οι φίλοι του ιδιαίτερου ήχου των Καναδών. Όπως και να ‘χει, οι τρεις προηγούμενες επιτυχημένες εμφανίσεις σε Θεσσαλονίκη, Βόλο και Αθήνα με είχαν ήδη γεμίσει με μεγάλες προσδοκίες.
Ανταπόκριση / Φωτογραφίες: Βίκυ Κοσμίδου (για περισσότερες δείτε εδώ)
Έφτασα κατά τις 22.15 στον ασυνήθιστο -ομολογουμένως- για συναυλίες, καλαίσθητο δε χώρο της Γιάφκας και προς μεγάλη μου έκπληξη διαπίστωσα ότι η προσέλευση ήταν ήδη αρκετά μεγάλη. Η ώρα πήγε 22.30 και όπως ακριβώς ήταν προγραμματισμένο, οι The Souljazz Orchestra, ανεβαίνουν στη σκηνή. Βέβαια, η Marielle Rivard έλειπε από τα κρουστά, λόγω προσωπικών υποχρεώσεων, οι οποίες την έθεσαν εκτός περιοδείας. Αυτή τη φορά, όμως, είχαμε μαζί μας τον Steve Patterson στο τενόρο σαξόφωνο, ο οποίος εξαιτίας τροφικής δηλητηρίασης εγκατέλειψε τελευταία στιγμή το line-up της αθηναϊκής τους εμφάνισης. Συνοψίζοντας, λοιπόν, έχουμε τύμπανα, vintage πλήκτρα και τρία σαξόφωνα (άλτο, τενόρο και βαρύτονο). Και κάπως έτσι η συναυλία αρχίζει με τις πρώτες νότες του “Insurrection”.
Εντάξει, όσον αφορά τον ήχο δεν έχω πολλά πράγματα να πω, καθώς ο συγκεκριμένος χώρος ποτέ δε με έχει απογοητεύσει. Πεντακάθαρος και ευκρινής, όπως ακριβώς πρέπει να είναι ο ήχος ενός πολυμελούς σχήματος που κινείται σε jazz/soul ρυθμούς. Συνεχίζοντας, και όπως ήταν αναμενόμενο, το setlist της βραδιάς στράφηκε κυρίως γύρω από τη νέα τους κυκλοφορία με τίτλο “Under Burning Skies”. Ενδεικτικά, μας παρουσίασαν τα “Dog Eat Dog”, “Lufunki”, “Is Yeelyel”, “Oublier Par Un Jour”, “Holla Holla”, αλλά και το ομώνυμο, τα οποία ως επί το πλείστον έχουν κοινωνικοπολιτικό περιεχόμενο και φιλοεργατικό χαρακτήρα. Ανάμεσα σε αυτά παίξανε και αρκετά πιο κλασικά κομμάτια, όπως είναι το αφιερωμένο στην παγκόσμια ειρήνη “Freedom No Go Die” και τα δημοφιλή “Kossa Kossa” και “Kapital”, ενώ το show τους έκλεισαν –φαινομενικά- με το “Bull’s Eye”, το οποίο συνόδευσαν με μία εντυπωσιακή υπόκλιση. Φαινομενικά, φυσικά, αφού δε γινόταν να φύγουν χωρίς να παίξουν το κομμάτι που τους ανέδειξε περισσότερο ως καλλιτέχνες. Και αυτό δεν είναι άλλο από το “Mista President”, πάντα επίκαιρο και εξαιρετικά αφιερωμένο στους George Bush και Donald Trump, τους οποίους κατηγορεί για παράβαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Παρά το γεγονός ότι δεν είμαι απόλυτα εξοικειωμένη με τους afrobeat, latin-jazz και soul ήχους και οι γνώσεις μου πάνω στα πνευστά όργανα είναι περιορισμένες, είναι φανερό πως οι πέντε αυτοί μουσικοί κάνουν κάτι πολύ δύσκολο. Και, μάλιστα, το βγάζουν εις πέρας με ευκολία και άνεση, που καταδεικύει το γεγονός ότι πρόκειται για επαγγελματίες μουσικούς υψηλού επιπέδου. Εντυπωσιακότερο όλων δε είναι το δέσιμο μεταξύ όλων των μελών, οι οποίοι καταφέρνουν να ενώσουν πέντε διαφορετικές φωνές σε ένα ενιαίο, συνεκτικό αποτέλεσμα. Για μένα όμως, οι The Souljazz Orchestra, δεν είναι απλώς επαγγελματίες μουσικοί, αλλά κυρίως έμπειροι performers. Αξίζει επίσης να αναφέρουμε πως αυτή τη φορά είχαν δυσκολότερο έργο να φέρουν εις πέρας, αφού δεν υπήρχε support band (ίσως και το μοναδικό μου παράπονο από όλη τη βραδιά) για να προθερμάνει το κοινό. Ωστόσο, κατάφεραν μέσα σε λίγο χρόνο, εκμεταλλευόμενοι το “μαζεμένο” χώρο της Γιάφκας, να παρασύρουν σύσσωμο το κοινό με τους αφρικάνικους soul/jazz ρυθμούς τους σε ατελείωτο χορό και σε sing along ακόμη και στα Σουαχίλι. Οι The Souljazz Orchestra προσφέρουν απλόχερα ένα οπτικοακουστικό θέαμα, το οποίο δε μπορεί κάποιος να αντιληφθεί ακούγοντας αποκλειστικά και μόνο τα studio album τους. Πρέπει να τους δεις για να τους καταλάβεις.