Όταν μια από τις αγαπημένες σου μπάντες κυκλοφορεί καινούργιο album, τα συναισθήματα είναι ανάμεικτα, από την μια είναι η προσμονή για καινούργια μουσική και από την άλλη και ένα άγχος μήπως εν τέλει γίνει κάτι και χαλάσουν όλο αυτό το όμορφο που έχουν χτίσει μέχρι τώρα.Κάπου στη μέση αυτών των συναισθημάτων βρίσκεται και το αποτέλεσμα των πρώτων ακροάσεων του Everything Now.
Μιλάμε πάντα για τους Arcade Fire, μια ιδιαίτερη μουσική κολεκτίβα που έχει κυκλοφορήσει 2 από τα μεγαλύτερα σύγχρονα μουσικά αριστουργήματα ονόματι Funeral(2004) και Neon Bible(2007), μια εποχή που τους ακούγαμε μόνο σε επιλεγμένα bar και απολαμβάναμε τον ήχο τους και την όμορφη μελαγχολία που κατάφερναν να μας χαρίσουν χωρίς να φανταζόμαστε που θα βρίσκονταν μετά από 10 χρόνια.Μετά λοιπόν και το εξαιρετικό The Suburbs(2010) ήρθε το πρώτο σοκ, με το Refleκtor(2013) να έρχονται να ανακατέψουν όμορφα μια dance αισθητική και ηχοχρώματα από την Αϊτή, με τον κύριο James Murphy να έχει μεγάλο μερίδιο ευθύνης.Ένας δίσκος που τους έκανε μεγάλη μπάντα και για ένα ευρύτερο κοινό και τους ίδιους να κατακτούν τις μεγαλύτερες σκηνές και φεστιβάλ του κόσμου, ξεδιπλώνοντας τις ικανότητες τους και το μοναδικό show που μπορούν να χαρίσουν 6(τουλάχιστον) ικανότατοι μουσικοί και συνθέτες επί σκηνής. Κάπου εκεί πιστεύω πως όποια και αν ήταν τα όνειρα του Win Butler και της Régine Chassagne τα είχαν σίγουρα ξεπεράσει.Τέσσερα χρόνια μετά έχουμε την επιστροφή με το Everything Now, ένα δίσκο που είναι αυτό που ακριβώς λέει, με τους ίδιους να προσπαθούν περισσότερο από ποτέ να “μπουν” στα τωρινά maistream μουσικά πράγματα, παρά να προτείνουν καινούργιο ήχο, κάτι που είναι αρκετά τίμιο αν θες να λέγεσαι μια από τις μεγαλύτερες μπάντες τις εποχής σου. Ειδικότερα όταν η συνθέσεις σου κρύβουν μια εξυπνάδα καθώς και ήχο βασισμένο στο ένδοξο συνθετικά παρελθόν σου. Μεγάλο κομμάτι και η παραγωγή του δίσκου με μια dream team του χώρου να ανακατεύεται στο όλο εγχείρημα, με τους Thomas Bangalter(Daft Punk), τo μπάσο των Pulp Steve Mackey, και τον Geoff Barrow των Portishead να συνεργάζονται με τον συνήθη ύποπτο Markus Dravs, με το αποτέλεσμα να είναι εκρηκτικό.
Ας περάσουμε και σε μια σύντομη track by track μουσική ενδοσκόπηση.Δεκατρία τραγούδια σε μια συνολική διάρκεια σχεδόν 50 λεπτών, θα ακούσεις πολλούς και διαφορετικούς ήχους, όπως μας συνήθισαν τελευταία άλλωστε. Στα τέσσερα πρώτα κομμάτια ο ήχος τους είναι πιο χαρούμενος από ποτέ και με μια pop διάθεση σε συνδυασμό με την ιδανική παραγωγή να σε κάνουν να θέλεις να χορέψεις, με το ομώνυμο κομμάτι και το Creature Comfort να δίνουν την έναρξη του ατελείωτου πάρτι που ακολουθεί και να μας εξηγούν και πιο άμεσα από ποτέ “God, make me famous, If you can’t just make it painless, Just make it painless” , τον μεγάλο τους πόθο να κατακτήσουν τον πλανήτη.Ακολουθούν τα “Peter Pan” και “Chemistry” με τον ήχο τους να αποκτάει μέχρι και funk πινελιές για να έρθει το “Infinity Content”, ένα δυνατό rock ξέσπασμα για να μην ξεχνάμε από που προέρχονται να συνοδεύεται από την folk εκδοχή του, σαν να θέλουν κάτι να μας δηλώσουν.Ακολουθεί ίσως ένα από τα αγαπημένα μου το “Electric Blue” ένα όμορφο electro pop hit και ας μην μοιάζει καθόλου με Arcade Fire. Στις τελευταίες θέσεις έχουν κάποια κομμάτια που σίγουρα τα φύλαξαν για όλους εμάς, τους παλιούς fan τους, με το μπάσο του “Good God Damn” να συνοδεύει υπέροχα την βαθιά και θλιμμένη φωνή του Win στην καλύτερη σύνθεση του album. Μια γλυκιά μελαγχολία αλλά συνθετική ομορφιά κρύβουν και τα “Put Your Money On Me” και “We Don’t Deserve Love” για να μας αποχαιρετήσουν με την slow και πολύ πιο μαγική σίγουρα εκδοχή ή μάλλον συνέχεια του “Everything Now”.Εις το επανιδείν λοιπόν.
Συνοπτικά έχουμε και λέμε, θα ακούσεις ένα album που μπορεί σίγουρα να σε πείσει να το αποκτήσεις, αλλά ακόμα περισσότερο σε κάνει να θες να δεις και να ακούσεις live όλο αυτό το υπέροχο show, και την υπερπαραγωγή που έχουν ετοιμάσει για μια ακόμα φορά. Από την εποχή της βαθιάς μελαγχολίας σε μια χαρούμενη pop χορευτική με την δυναμική τους να φαντάζει πλέον ικανή να γεμίσει και τα μεγαλύτερα στάδια του πλανήτη εκείνα που δεν έχουν ακόμα κατακτήσει βέβαια.