Μένει λιγότερο από μία εβδομάδα μέχρι την Τετάρτη, 27 Σεπτεμβρίου, όπου οι Repetitor, ταξιδεύοντας από την κοντινή Σερβία, θα ανέβουν πάνω στη σκηνή του Rover Bar στη Θεσσαλονίκη, παρέα με τους Elephant Stone. Tην επομένη αναμένεται να τους δούμε στο Death Disco της Αθήνας, έχοντας πλάι τους τους Breath After Coma, ενώ η περιοδεία τους στον ελλαδικό χώρο θα κλείσει με την εμφάνισή τους στο Βόλο. Με αφορμή την επίσκεψή τους στην Ελλάδα, ο τραγουδιστής και κιθαρίστας τους, Boris Vlastelica, απάντησε στις ερωτήσεις της Χριστίνας Σούκη για το RockinAthens.gr!
Πρώτα από όλα, έχω μία προσωπική απορία! Γιατί επιλέξατε τη μητρική σας γλώσσα για να τραγουδήσετε κι όχι τα αγγλικά, ώστε να μπορούν διεθνώς να σας καταλαβαίνουν όλοι; Ήταν προσωπική σας επιλογή ή απλά προέκυψε;
Το rock n’ roll έχει μία τεράστια ιστορία στην πρώην Γιουγκοσλαβία και Σερβία που μας έκανε να μη σκεφτούμε ποτέ τα αγγλικά. Επίσης, αφού σκεφτόμαστε στη δική μας γλώσσα, θα έβγαινε αβίαστα αν τραγουδούσαμε κιόλας σ’ αυτήν. Όταν η απήχησή μας έφτασε σε ολόκληρο τον κόσμο, στο προσωπικό μας bandcamp μεταφράσαμε κάθε μας τραγούδι λέξη προς λέξη. Εκεί μπορείτε, μάλιστα, να κατεβάσετε δωρεάν και το τελευταίο μας album.
Νομίζω πως η επιτυχία σας ήρθε πολύ γρήγορα και -αν μου επιτρέπεται να το πω- εύκολα. Εκτός από το γεγονός ότι είστε ξεκάθαρα απίστευτοι μουσικοί, τι άλλο πιστεύετε ότι συνέβαλε;
Νομίζω ήταν οι τρελές και απίστευτες συναυλίες και η δύναμη του internet, εννοείται. Αν και νομίζω, έτσι κι αλλιώς, πως, γενικά, ήταν ευκολότερο να ξεκινήσει κανείς κάτι το 2006, πριν ιδιωτικοποιηθούν και εμπορευματοποιηθούν η μουσική και τα media, όταν η underground σκηνή μπορούσε να ξεχωρίσει γρήγορα. Το ίδιο συμβαίνει και με πολλά πραγματικά αξιόλογα venues στο Βελιγράδι, τα οποία παραμένουν για δεκαετίες κλειστά και προφανώς είναι πολύ δύσκολο να ανέβουν σήμερα.
Θα ήθελα πραγματικά να αναφερθώ στο κομμάτι σας, “Biću bolji”. Η αλήθεια είναι πως δεν καταλαβαίνω ούτε λέξη από τα τραγούδια σας. Αλλά όταν είδα το video για το συγκεκριμένο κομμάτι, το ένιωσα πραγματικά ως τα κόκκαλά μου. Πόσο μεγάλη είναι η δύναμη της εργατικής τάξης! Ξεκάθαρα, απερίγραπτο πράγμα. Έχω διαβάσει κι έχω καταλάβει, επίσης, πως η μουσική σας είναι γενικότερα επαναστατική. Η ερώτησή μου αφορά τις πολιτικές και κοινωνικές σας πεποιθήσεις, επειδή –αν μη τι άλλο- είναι υποχρέωση του καθενός να είναι πολιτικοποιημένος. Προσπαθείτε, μέσω της μουσικής σας, ν’ αντισταθείτε στην ανικανότητα της κοινωνίας με την ελπίδα πως κάποια στιγμή οι άνθρωποι θα ξεσηκωθούν; Πιστεύετε πως ο κόσμος θα μπορούσε ν’ αλλάξει;
Ο κόσμος αλλάζει συνεχώς! Ζούμε σε μία χώρα που έχει αλλάξει όνομα τέσσερις φορές κατά της διάρκεια της ζωής μας, κάτι που σημαίνει πως η ιστορία δεν τελειώνει εδώ. Δε γράφουμε μουσική με πολιτική γλώσσα ή συνθήματα, γράφουμε στίχους εμπνευσμένους από τις ενδόμυχες σκέψεις μας και τα βιώματά μας, που συχνά είναι βαθιά επηρεασμένα από τις πολιτικές συνθήκες και βάσει της δικής μας οπτικής γωνίας. Κι επειδή θεωρούμε πως έχει σημάνει συναγερμός στον κόσμο που ζούμε και νιώθουμε την ανάγκη να μιλήσουμε γι’ αυτό, επιλέγουμε να μιλάμε για πολιτική στις συνεντεύξεις.
Νομίζω είναι ξεκάθαρο πως ο καπιταλισμός δεν είναι η απάντηση στις ανάγκες των ανθρώπων του 21ου αιώνα, ούτε και το σύστημα που ο πλανήτης μας χρειάζεται για ν’ αντέξει για πολύ καιρό ακόμα. Οι άνθρωποι είναι εξαγριωμένοι, γιατί καταλαβαίνουν ότι το σύστημα τους έχει αποκλείσει, τους έχει σουτάρει. Γι’ αυτό και εκρήγνυνται! Όλες οι τάξεις, οι κατώτερες τάξεις, ακόμη και των πλούσιων δυτικών, μεγάλων δυνάμεων ζουν ακόμη στην άγνοια και δεν μπορούν να ασκήσουν καμία πολιτική επιρροή, με αποτέλεσμα να βλέπουν τις συνθήκες επιβίωσης και διαβίωσης να επιδεινώνονται, να θεωρούν πως η πείνα και η φτώχεια είναι φυσιολογικά να επέλθουν, χωρίς να συνειδητοποιούν πως όλα αυτά είναι απόρροια της ανυπέρβλητης αύξησης του ακραίου πλούτου. Το παλιό πολιτικό σύστημα μάλλον είναι έτοιμο να πεθάνει, απλά το καινούριο δεν είναι έτοιμο να γεννηθεί ακόμα! Κι έτσι, βρισκόμαστε πάλι σε μία περίοδο, όπως κι εκείνη μετέπειτα του Κραχ του 1929, όπου έχουμε στροφή σε δεξιές αντιλήψεις και ιδέες, οι οποίες προσφέρουν ένα διαφορετικό status quo, με τους εκπροσώπους τους να αποφεύγουν να απαντήσουν επί της ουσίας στα μεγάλα και σκληρά ερωτηματικά που ταλανίζουν την κοινωνία, επιλέγοντας αντ’ αυτών χειραγωγίες με εύκολες και συναισθηματικά φορτισμένες απαντήσεις.
Αν, λοιπόν, η ριζοσπαστική αριστερά είχε πιο άξιο πολιτικό έργο και δούλευε σκληρότερα, ώστε να δημιουργήσει το επόμενο, νέο σύστημα, πατώντας πάνω στο παλιό, τότε εκείνη θα μπορούσε κάλλιστα ν’ απαντήσει στα προαναφερθέντα ερωτήματα. Αν, μάλιστα, παραμέριζε το “εγώ” και προήγαγε το “εμείς”, τότε αυτή η αριστερά θα ήταν γενναία και τολμηρή. Ό,τι έγινε στην Ελλάδα με το Σύριζα δεν ήταν απογοήτευση μόνο για την ελληνική εργατική τάξη!
Υποθέτω πως καθένας από εσάς έχει διαφορετικές μουσικές επιρροές. Όταν ενωθήκατε γι’ αυτόν τον κοινό σκοπό, δυσκολευτήκατε καθόλου;
Όχι, γιατί τελικά προέκυψε να έχουμε παρόμοια ακούσματα κι επειδή δε μιλήσαμε ποτέ μεταξύ μας για το τι μουσική θέλουμε να παίξουμε. Νοικιάσαμε ένα δωμάτιο κι απλά αρχίσαμε να παίζουμε.
Αν σας ζητούσα να ονομάσετε τη μουσική σας με μία λέξη, ποια θα επιλέγατε;
Αυθόρμητη.
Έχετε ήδη ταξιδέψει σε πολλές χώρες στην Ευρώπη, αλλά έχετε φτάσει ακόμη και στην Κίνα. Υπάρχει κάποια από αυτές που θα ξεχωρίζατε; Κι αν ναι, γιατί;
Την Κίνα και το Χονγκ-Κονγκ, επειδή είναι απίστευτες χώρες, με την κακή και την καλή πλευρά τους, όπου καταφέραμε να γκρεμίσουμε τα στερεότυπα. Αν υπάρχει ένα μέρος που είναι πολύ πιο οπισθοδρομικό σε σχέση με αυτές τις χώρες, τότε σίγουρα είναι η Ευρώπη. Γουστάρουμε, επίσης, να παίζουμε στην ανατολική Ευρώπη, όπως Λιθουανία, Βουλγαρία, Ρωσσία, Ουγγαρία, Σλοβακία. Το κοινό εκεί είναι πιο άγριο! Ενώ στη δυτική Ολλανδία και στη Γαλλία έχει περισσότερη πλάκα.
Στίχοι σας από τα τραγούδια “Ja” και “Pukotine” βρίσκονται μέσα σε ένα βιβλίο του Petar Janjatovic και εξαιτίας αυτού του γεγονότος, οι Repetitors έγιναν ο νεότερος καλλιτέχνης που οι στίχοι του βρέθηκαν σε βιβλίο. Μιλήστε μου λίγο γι’ αυτό; Πώς νιώσατε;
Δεν το ήξερα καθόλου αυτό, αλήθεια. Ήξερα, όμως, πως μία φωτογραφία μας από συναυλία στην Κίνα έγινε το εξώφυλλο αυτού του βιβλίου. Δεν μπορείς να δεις ότι είμαστε εμείς, γιατί φαίνονται απλά κάποια χέρια και μία κιθάρα. Αλλά αλήθεια, πίστεψέ με, είμαι εγώ! Το βιβλίο ονομάζεται “Ex – Yu Rock Enciclopedia” και μπορεί να μην ανήκουμε στην κατηγορία “Ex – Yu Rock” (σ.σ. Ex – Yu, σημαίνει Πρώην Γιουγκοσλαβία), αλλά σίγουρα είναι τιμητικό να είσαι εκεί μέσα.
Λοιπόν, το 2016 συνθέσατε το τρίτο σας album, “Gde ćeš”, και πήρατε εξαιρετικά σχόλια. Έχετε στο βιογραφικό σας τρία full-length albums κι έχετε ήδη ανεβάσει τον πήχη πολύ ψηλά. Αυτό, νομίζω, σας δεσμεύει λίγο, ούτως ώστε να συνθέσετε ακόμη καλύτερη μουσική και να δουλέψετε ακόμη πιο σκληρά. Σας αγχώνει;
Ναι, αλλά πολύ λιγότερο από το άγχος που θα είχαμε αν ήμασταν ανθρακωρύχοι. Κάνουμε ακριβώς αυτό που αγαπάμε κι είναι η ίδια διαδικασία όπως τότε που ξεκινούσαμε. Παίζουμε πλέον πολύ καιρό μαζί, επιτύχαμε μαζί, μεγαλώσαμε μαζί και γι’ αυτό δε νιώθουμε καμία πίεση στη δουλειά μας όταν γράφουμε μουσική. Το μεγαλύτερο άγχος είναι όταν θα χρειαστεί να προωθήσουμε κάτι ή να γυρίσουμε videos, δηλαδή όλη η υπόλοιπη δουλειά που κάνει μία μπάντα εκτός από το να παίζει ή να γράφει μουσική.
Κάτι τελευταίο για κλείσιμο, πως φαντάζεστε τους Repetitor σε δέκα χρόνια από τώρα;
Σε κάποιο απομονωμένο νησί της Ελλάδας, hat-άροντας τους τουρίστες που καταστρέφουν αυτήν την ομορφιά και ζώντας από τα χρήματα που θα έχει κάνει κάποιο μεγάλο μας hit παίζοντας στο ραδιόφωνο της Κίνας!