Αντικρίζοντας αρκετό κόσμο έξω από το six d.o.g.s με το που φτάνω, ενημερώνομαι πως το live θα αρχίσει με περίπου μια ώρα καθυστέρηση. Με τις μπύρες οπότε στο στενό δρόμο της Αβραμιώτου να είναι το μόνο σίγουρο, υπομέναμε μέχρι τις 22:00…
Ανταπόκριση: Κική Ηλιάδου / Φωτογραφίες: Δημήτρης Δαλακλής (περισσότερες εδώ)
Έτσι λίγο ζαλισμένη υποδέχθηκα τον Kostadis. Και δεν ήταν κι άσχημος, άσχετα αν δεν τον είδα καθόλου λόγω της μαλλούρας του. Με το πολυεργαλείο για τιμόνι (όπου συνδέει και ένα walkan απ’ ότι παρατήρησε ένας φίλος μου) σε ταξιδεύει όντως σε ένα χώρο κινηματογραφικό και μάλιστα από αυτούς της επιστημονικής φαντασίας. Ένα πειραματικό παιχνίδι που σε στιγμές παίζει και με τα φώτα, αρκετές δονήσεις και μία ρυθμική εισβολή από αυτά που συνέλαβα εγώ. Μια θορυβώδη φωνή, ένα μαραφέτι πάνω στην κονσόλα όπου έβγαζε ήχους ανάλογα με το slide που δεχόταν και κάποιες χορευτικές συγκρούσεις από αυτά που άκουσα. Και πολύ πολύ αυτοσχεδιασμό.
Οι Kooba Tercu κυριαρχούν ένας ένας την σκηνή ενώ ο κόσμος είναι πλέον πολύς για το χώρο, γεγονός ευχάριστο για το εγχώριο σχήμα. Τα κρουστά διαπρέπουν αφού τους δίνουν τόση σημασία όση αρμόζει και στα drums. Tribal ρυθμοί και μια αφρικάνικη ψυχεδέλεια η λατρεία τους, την οποία και μας παρουσιάζουν ζωντανά. Διαφορετικά κάθε φορά, μάλλον ανάλογα με τα κέφια τους. Λες και πιάστηκα κι εγώ από τη φυλή τους κι έγινα ένα με αυτούς, έβρασα στο καζάνι τους. Ασπρόμαυρο κυρίως το video wall να φανερώνει πάνθηρες, δέντρα, να ενεργοποιεί εκρήξεις, να ανακατεύει κτίρια, και να επαναλαμβάνει προσωπικότητες που δεν χρειάζεται να αναφέρω. Ένα ύπουλο core λαμβάνεις σε φάσεις όπως και κάποια ίχνη punk. Αγαπημένο για τη βραδιά το “Mastur”, όνομα και πράγμα! Λίγα και καλά μας είπαν κι έφυγαν χαμογελώντας. Κατά τ’ άλλα, δυνατή στέκει η κιθάρα, όμορφα και με εξάρσεις συμπληρωματικά η φωνή, στιβαρό το μπάσο, τον ατελείωτο έχει το groovebox, ενεργό προσφέρεται το ντέφι και τα τύμπανα που τα σπάνε, στη γενική εικόνα. Έχουν πολύ νέο υλικό, στην κεντρική είδηση.