Περίμενα με πολύ ενδιαφέρον να ακούσω τη νέα δουλειά των Incubus που τιτλοφορείται “8”. Άλλωστε η καλιφορνέζικη μπάντα είχε κάποια σκαμπανεβάσματα ως προς την κατεύθυνσή της και έτσι με περιέργεια έβαλα να ακούσω το πού βρίσκονται σήμερα μουσικά. Πάλαι ποτέ nu metallers που το γύρισαν σε alternative rock με έξυπνο τρόπο, οι οποίοι όμως προβλημάτισαν και ξενέρωσαν πολλούς fans τους (μετρήστε και εμένα σε αυτούς) με τις τελευταίες pop/rock σούπες που κυκλοφόρησαν. Και το “8” δυστυχώς δεν ξεφεύγει πολύ από αυτό το μονοπάτι, όχι τόσο γιατί έχει αυτόν τον radio-friendly ήχο, δεν το κατακρίνω αυτό, όσο γιατί ακόμα και από τέτοιου είδους μουσική καταλαβαίνει κανείς πότε ένα συγκρότημα είναι ειλικρινές και έχει βάλει ενέργεια για να φτιάξει τη μουσική του. Κυρίως αυτό είναι το πρόβλημα του “8”, το ότι είναι άνευρο και έγινε για να γίνει. Δεν υπάρχει δέσιμο πίσω από τα κομμάτια και αυτό τα κάνουν να μην ρέουν φυσικά, βγάζοντας μια αίσθηση αμηχανίας.
Η παραγωγή είναι πόνημα του Skrillex (του γνωστού) και είναι καθόλα αυτή που θα έπρεπε για τον δίσκο, χωρίς άκυρες ηλεκτρονικές παρεμβάσεις, αν και τα πιατίνια των τυμπάνων θεωρώ πως έπρεπε να είναι πιο μπροστά για να μην χαλαρώνουν τα κομμάτια. Συνθετικά το rhythm section είναι πολύ δεμένο και γκρουβάρει ωραία (αν μη τι άλλο αυτό ήταν από πάντα ατού τους), όπως στο instrumental “Make No Sound in the Digital Forest”, με ενδιαφέρουσες ιδέες στα drums. Κιθαριστικά υπάρχουν αρκετές ωραίες στιγμές, από τον Mike Einziger όπως το riffάκι του “Glitterbomb”, αλλά και οι bluesy ήχοι που υπάρχουν στο “Love in a Time of Surveillance”. Δεν παύει όμως σε τραγούδια όπως το “Undefeated” να σερβίρονται μοτίβα γνωστά και τετριμμένα που δημιουργούν κοιλιές στα κομμάτια. Ο Brandon Boyd δεν ξεφεύγει από το στυλ που τον έχουμε συνηθίσει να τραγουδάει, με τον ιδιαίτερο συναισθηματισμό του που ξεχωρίζει κυρίως στα αργά κομμάτια.
Ίσως σαν καλύτερο κομμάτι του δίσκου να ψήφιζα το “No Fun” και μετά το “Throw out the Map” γιατί έχουν έναν μεγαλύτερο δυναμισμό που οφείλεται κυρίως στο distortion της κιθάρας που παραπέμπει στον ήχο των “Morning View” και “A Crow left of the Murder”. Σαν χειρότερο βάζω το “Loneliest” γιατί παραείναι αναμενόμενη και χιλιοπαιγμένη συνταγή. Παρ’ότι έχω αδυναμία στο συγκρότημα, το “8”, δυστυχώς, δεν είναι δυνατό χαρτί για του Incubus και κατά τη γνώμη μου θα είναι μια δουλειά που θα χαθεί πολύ γρήγορα μέσα στον χρόνο.