Υπάρχει, άραγε, λόγος μια μπάντα που βρίσκεται στο rock κουρμπέτι εδώ και περίπου πενήντα (!) χρόνια να κυκλοφορεί νέο υλικό; Λοιπόν, φαίνεται ότι οι οπαδοί, που έβαλαν το album στα charts της Βρετανίας (#6) και στο Billboard (#105), νομίζουν πως ναι. Και είναι λογικό να σημειωθεί τέτοιο άνοιγμα στην αγορά, γιατί της κυκλοφορίας προηγήθηκε το video του εκρηκτικού “Time for Bedlam” που μας άνοιξε την όρεξη για επιστροφή στον κλασσικό ήχο της Μark 2 περιόδου της μπάντας.
Και πράγματι, στην πορεία της ακρόασης το album ικανοποιεί της προσδοκίες μας εν μέρει, καθώς το “Hip Boots” δίνει μαθήματα σκληρού rock and roll στους νεότερους και το λυρικότατο, αλλά και ταυτόχρονα δυναμικό “All I Got Is You” μας γυρνά σε εποχές επικών δίσκων, όπως τα “In Rock” και “Machine Head”. Η σύνθεση της μπάντας (η πιο μακροχρόνια στην ιστορία της) λειτουργεί σαν καλοκουρδισμένο ρολόι και πώς θα μπορούσε να γίνει αλλιώς, αφού έχει ένα από τα καλύτερα rhythm sections της rock ιστορίας. Ο Don Airey στα πλήκτρα καταλαβαίνει πολύ καλά τον ήχο που έχτισε ο μακαρίτης John Lord, ενώ ο Steve Morse είναι μάλλον ο καλύτερος κιθαρίστας που είχε η μπάντα ποτέ.
Πάντα, όμως, πρωταγωνιστής στα τραγούδια είναι η φωνή και ο κύριος Ian Gillan κάνει πραγματικά ό,τι καλύτερο μπορεί για την ηλικία του χρωματίζοντας όμορφα με την κλασσική του χροιά και το όμορφο vibrato του τις συνθέσεις. Μοιραία το album σκοντάφτει αρκετές φορές σε κομμάτια τα οποία θα μπορούσαν να θεωρηθούν fillers, όπως τα “Johnny’s Band” και “On Top of the World”. Τα πιο δεύτερα τραγούδια του δίσκου δεν απογειώνονται ποτέ λόγω του περιορισμένου εύρους και της χαμηλότερης δυναμικότητας της φωνής που δεν “παίρνει το παιχνίδι πάνω της”. Δεν μπορείς, όμως, παρά να συγχωρέσεις τέτοια ατοπήματα όταν ακούς συνθέσεις όπως το καταπληκτικό “The Surprising”. Πρόκειται για το καλύτερο τραγούδι του δίσκου και προξενεί εντύπωση πως αυτοί οι παππούδες έχουν φτιάξει τις μασέλες τους τόσο κοφτερές.
Αν το “Infinite” έκλεινε με το όμορφο και ελαφρώς ψυχεδελικό “Birds of Prey”, θα μιλούσαμε για μια σίγουρη νίκη. Δυστυχώς οι Purple έκαναν την εντελώς άστοχη επιλογή να διασκευάσουν με εντελώς ξενέρωτο τρόπο το “Roadhouse Blues” των Doors, αφήνοντας έτσι μια περίεργη επίγευση στον ακροατή. Παρ’ όλα αυτά, το “Infinite” αποτελεί σίγουρα μια κυκλοφορία με λόγο ύπαρξης στη δισκοθήκη των οπαδών τους.