Χωρίς εισαγωγές και τυπικές φιλοσοφίες, ο νέος δίσκος των Jesus and Mary Chain είναι εδώ και δεν είναι καθόλου κακός. Δεν είναι ούτε καν μέτριος. Είναι μάλλον η λογική συνέχεια του προ 19ετίας (ούτε καν 20 χρονών) “Munki”, και το πιάνουν από εκεί που ακριβώς το είχαν αφήσει, διατηρώντας το commercial υφάκι και τη μουσική συνταγή του τελευταίου τους album. Και τους ταιριάζει μια χαρά.
Μπορεί των αδερφών Reid στην πραγματικότητα να μη τους καίγεται καρφί για την γνώμη μας, αλλά το “Damage and Joy” είναι από τα πιο φιλότιμα δισκογραφικά comeback των τελευταίων χρόνων. Αν και οι στάθμες του θορύβου έχουν υποχωρήσει αισθητά (μη περιμένεις psychocandy στιγμές εδώ), οι συνθέσεις τους είναι εξαιρετικά εθιστικές. Χωρίς να προσπαθούν οτιδήποτε καινούργιο ή να εγκλωβίζονται σε εξυπνάδες, και τα 14 κομμάτια που θα συναντήσεις εδώ, θα μπορούσαν με ελάχιστες εξαιρέσεις να είναι ραδιοφωνικά single (στους σταθμούς που σέβονται τον εαυτό τους τουλάχιστον).
Με το “Amputation” να ανοίγει το δίσκο, την υπνωτική -στα όρια του cool- μελωδία του “War on Peace”, τα κατά τόπους guest φωνητικά της Isobell Cambell και της Sky Ferreira, η δυναμική των “Mood Rider” και “Facing up the Facts” αφήνουν ελάχιστα περιθώρια στο να μη γουστάρεις αυτό το album απ’ την αρχή μέχρι το τέλος. Οκ, μπορεί να είναι λίγο εκτός τόπου και χρόνου από τις μουσικές μας συνήθειες τελευταία, αλλά αν του δώσεις την ευκαιρία του θα τα περάσεις μια χαρά.
Ίσως αρκετοί fans των Jesus and Mary Chain να περίμεναν κάτι πιο ζόρικο από την επιστροφή τους. Το “Damage and Joy” βρίσκεται κάπου στη μέση. Η τεράστια επιρροή που εξακολουθεί να έχει ο ήχος τους -ή μάλλον ο θόρυβος τους- σε νέες μπάντες δεν αφήνει χώρο για να γκρινιάξεις. Πόσο μάλλον όταν αυτό που ακούς αξίζει τον κόπο και τον χρόνο σου.