Ο χρόνος πέρασε κι ένα από τα αναμενόμενα album του 2017, κυκλοφόρησε πριν ένα μήνα. Ο λόγος για τους αγαπημένους μου -όπως έχω πει τόσες φορές- One Leg Mary και την τρίτη τους κυκλοφορία, “On The Quiet”.
Πριν ξεκινήσω με τον δίσκο, θα ήθελα να πω πέντε πράγματα για τους ίδιους. Σχηματίστηκαν πριν 10 χρόνια κι έχουν στην πλάτη τους ένα EP με τίτλο “Yes exactly, maybe not”, το album “I, a Seawolf, a Madman”, κι όπως είπα πιο πάνω, σήμερα θα μιλήσουμε για το “On The Quiet”. Ο ήχος τους ακροβατεί ανάμεσα σε post-hardcore, indie, noise-rock και math-rock, με μεγάλη επιτυχία για τα ελληνικά δεδομένα. Ναι είμαι περίεργη, το ξέρω. Ωστόσο το φαινόμενο της κουτσής Μαρίας, με κέρδισε από το πρώτο άκουσμα σε ένα live πριν κάποια χρόνια κι από τότε, τους κυνηγάω παντού (ρωτήστε και τους ίδιους, τους έχω πρήξει τα συκώτια).
Εντάξει τους έμαθες, πάμε στο ζουμί τώρα. Ο δίσκος ξεκινάει με το ομώνυμο κομμάτι, διάρκειας δύο λεπτών που είναι βγαλμένο από κάποιο 8-bit παιχνίδι με θέμα το τσίρκο. Περνάει τόσο γρήγορα και ευχάριστα που νομίζεις πως είναι λίγα δευτερόλεπτα. Στο “To Old Endings”, με κάνουν να αναρωτιέμαι αν επιτηδευμένα έβαλαν αυτόν τον τίτλο στο τραγούδι, αφού θα μπορούσε με μεγάλη ευκολία να είναι κάτι που έγραψαν για το “I, a Seawolf, a Madman”. Τα συστατικά της επιτυχίας συνεχίζουν να υπάρχουν και σε αυτόν τον δίσκο, με μια μικρή διαφορά όμως. Δεν έχουν τόσα ξεσπάσματα όσο είχαμε συνηθίσει, κυριαρχεί περισσότερο η μελωδία και τα καθαρά φωνητικά, χωρίς αυτό να είναι κάτι κακό, θα το έλεγα όμως πιο ώριμο.
Έρχεται το πέμπτο κομμάτι “The Bipolar”, κι είναι τόσο διπολικό όσο κι ο τίτλος του. Ξεκινάει με μία αρρωστημένη μελωδία που σε γεμίζει με γαλήνια και συνάμα μίζερα συναισθήματα. Και λίγο πριν το τέταρτο λεπτό, μπαίνει αυτό το ξέσπασμα που μου έλειπε τόση ώρα. Προφανώς είναι το αγαπημένο μου κομμάτι και θα το περιγράψω ως noise n’ roll. Με ξέσπασμα συνεχίζει και το “Nothing Important Happened Today”, με την διαφορά πως το κάνει σε όλη τη διάρκεια του. Ο αυτισμός στο μεγαλείο του (αγαπάω αυτιστικά riffs) και κλείνει με τον πιο ωραίο στίχο “If you keep sinking/I will never save you”. Αφού με τρέλαναν με αυτά τα δύο, ήρθαν να με “ηρεμίσουν” με το “The Realm, The Queen and the Lost Boy”. Ξεκινάει με mid-tempo και οι μελωδίες ξαναγύριζουν στο αρχικό τους στάδιο, με την φωνή του Μάριου να με ταξιδεύει για ακόμα μία φορά. Το κλείσιμο του όμως, κινέιται σε post-hardcore έδαφος, κάνοντας αυτά τα τρία κομμάτια κόλαση!
Για το τέλος κράτησαν το μεγαλύτερο κομμάτι του δίσκου “To New Beginnings”, που φτάνει τα έξι λεπτά. Μου θυμίζει το “I think I Lost My Headache”, των Queens of the Stone Age, στις κιθάρες μέχρι το δεύτερο λεπτό. Η συνέχεια του είναι καθαρά ορχηστρική, με το τσέλο να ακούγεται στο βάθος, κάνοντάς το σκοτεινά απόκοσμο και τα drums να το συνοδεύουν μέχρι το τέλος, με έναν ανατριχιαστικό τρόπο.
Αυτό το μαγικό που έχουν κάνει στο “On The Quiet”, είναι πως έχουν εμπλουτίσει τον ήχο τους με διάφορα μουσικά όργανα, όπως τρομπέτα, τσέλο και σαξόφωνο. Όταν θα γίνει η επίσημη κυκλοφορία του, θα ήθελα να ακούσω τα κομμάτια με όλα τα μουσικά όργανα και τα άτομα που συμμετείχαν σε αυτή τη δισκάρα. Εύγε παιδιά!