Δυσκολεύτηκα αρκετά να ξεκινήσω να γράφω το review για τον καινούριο δίσκο των Allochiria, “Throes”. Όχι τόσο γιατί δεν ξέρω τι θέλω να πω, όπως θα φανεί παρακάτω δεν τίθεται κανένα θέμα για την ποιότητα του δίσκου, όσο για το ότι φοβόμουν μήπως παρεξηγηθούν αυτά που γράφω ως δείγμα «φανομποϊσμού» και υπερβολής. Καμιά εικοσαριά ακροάσεις μετά, έχω πλέον καταλήξει με απόλυτη σιγουριά, ο δίσκος είναι ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟΣ. Ορίστε, το είπα, πάμε στα καθέκαστα.
Οι Allochiria είναι μια από τις μπάντες που απασχόλησαν όσο καμία με το ντεμπούτο τους, “Omonoia”. Οποιοσδήποτε οπαδός του ευρύτερου sludge και post-metal underground σέβεται τον εαυτό του είχε αντιληφθεί την αξία τους. Η κυκλοφορία ενός πολύ καλού πρώτου δίσκου ωστόσο έρχεται με το βάρος των προσδοκιών για τον επόμενο, και κρίνοντας από την αναμονή που υπάρχει για το “Throes”, το βάρος αυτό είναι πολύ μεγάλο.
Η θεματική του νέου δίσκου ακολουθεί τον προηγούμενο και επικεντρώνεται στον άνθρωπο, στοιχείο κλειδί για την κατανόηση του album. Αν το “Omonoia” ήταν ένα ενδοσκοπικό και εσωστρεφικό ταξίδι τότε το “Throes” είναι εκεί που καταλήγει αυτή η ενδοσκόπηση, στο εσωτερικό σκοτάδι, στην απομόνωση. Για να εξηγηθώ σε λιγότερο μεταφορικά επίπεδα, ο δίσκος είναι σαφώς λιγότερο ψυχεδελικός και πολύ περισσότερο ευθύς και ψυχρός. Αυτό φαίνεται ήδη από το ύφος που ακολουθείτε στα φωνητικά το οποίο γίνεται πιο απόκοσμο αλλά ταυτόχρονα και παγωμένο, με αρκετά σημεία να κινούνται από το post-sludge στο post-black. Το ίδιο συμβαίνει και στην μουσική συνολικά που γίνεται κάπως πιο αργή και σκοτεινή.
Ο δίσκος σε αρπάζει κατευθείαν, μετά από μια μικρή εισαγωγή με το “Thrust”, ο τίτλος του οποίου ταιριάζει απόλυτα στην θέση που κατέχει. Το “Little Defeats, Tiny Victories” είναι, κατά την ταπεινή μου άποψη, το καλύτερο κομμάτι του δίσκου. Αυτό το αργό beat στην μέση που ακολουθείται από ένα black ξέσπασμα απλά σου ξεσκίζει την ψυχή. Τι να πει δε κανείς για την ερμηνεία της Ειρήνης στο “Cracking Fractals”; Γενικώς φαίνεται ότι η μπάντα ήταν αρκετά αποφασισμένη για την κατεύθυνση που θα έχει ο δίσκος και είναι φανερή τόσο η πρόοδος τους από το “Omonoia” όσο και η πειθαρχία τους να ακολουθήσουν ένα απαιτητικό concept. Το κλείσιμο με το “Denouement” (ξανά φοβερή επιλογή τίτλου), το πιο ψυχεδελικό αλλά και μακάβριο ίσως κομμάτι και κλείνει τον δίσκο με τον καλύτερο τρόπο.
Ιδιαίτερη μνεία αξίζει στο εξώφυλλο του δίσκου το οποίο πέρα από το ότι είναι φοβερή καλλιτεχνική δουλειά, στα μάτια μου αντικατοπτρίζει απόλυτα την ψυχρότητα, τον πόνο, τον θυμό, αλλά και αυτή την αίσθηση απομόνωσης, απόγνωσης και απελπισίας που βγαίνει από τον δίσκο. Μπορεί αυτή να είναι η δική μου ερμηνεία, αλλά θα σας πρότεινα να το ξανακοιτάξετε προσεκτικά μετά την ακρόαση του “Throes” προσπαθώντας να το συνδυάσετε με αυτό που ακούτε, τουλάχιστον για μένα του έδωσε πολύ μεγαλύτερη υπόσταση. Τέλος, πολύ καλή δουλειά έχει γίνει στην παραγωγή και ειδικά στην ισορροπία μεταξύ φωνητικών και μουσικής, με τα τελευταία να μην υπερκαλύπτουν τα πάντα αλλά να βγαίνουν μπροστά μόνο εκεί που χρειάζεται.
Εν κατακλείδι το “Throes” δεν είναι ένα album που ακούγεται εύκολα. Δεν πρόκειται να σας φτιάξει την μέρα. Είναι ψυχρό και σκοτεινό. Είναι in-your-face, όχι με την punk έννοια, αλλά σαν την μαυρίλα ενός κόσμου που δεν νοιάζεται για σένα και είναι έτοιμος να σε συνθλίψει. Μια εκπληκτική δουλειά από μια φοβερή μπάντα που δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από κανέναν. Το ότι δεν θα είμαι στο release show ήδη μου κακοφαίνεται.