Ας αρχίσουμε λίγο διαφορετικά αυτό το review.
Φίλε αναγνώστη, εσύ που ακούς Burzum από το πρωί μέχρι το βράδυ, ναι σε εσένα απευθύνομαι. Επειδή ξέρω πώς είναι να ακούς συνέχεια την ίδια μπάντα, που δεν την χορταίνεις ποτέ μεν, αλλά θα ήθελες, έτσι για την αλλαγή, να ακούσεις και κάτι άλλο δε, σου συστήνω να τα αφήσεις όλα αυτή τη στιγμή που σου μιλάω και να βάλεις να παίζει το “Het Gebeente”. Άκου με σε αυτό που σου λέω και δε θα χάσεις.
Και αν είσαι ακόμα εδώ και διαβάζεις, άσε με να σου εξηγήσω το γιατί.
Το one-man-band project Ande του μυστηριώδη Βέλγου Jim συστάθηκε μόλις το 2015 με σκοπό, όπως λέει και ο ίδιος να τιμήσει το black metal για αυτό που ήταν, είναι και θα συνεχίσει να είναι. Αυτόν τον Φεβρουάριο η μπάντα θα κυκλοφορήσει επίσημα το δευτέρο album στην δισκογραφία της μετά το “Licht”, το τιτλοφορούμενο “Het Gebeente” με περίπου 40 λεπτά νέο υλικό. Δηλαδή έξι νέα κομμάτια που θα έκαναν τον κάθε μπλακμεταλλά να ξαναζεί με τον ίδιο ενθουσιασμό και την ίδια έξαψη συνάμμα, την στιγμή που ανακάλυψε τί πάει να πει πραγματικό black metal.
Αφότου περάσει το πρώτο track του δίσκου, ένα ακουστικό ολιγόλεπτο κομμάτι με πιάνο, βουτάς σε έναν κόσμο φαύλο, μισανθρωπικό που σου στρίβει τα σωθικά. Το “Het Gebeente” είναι ένα εξαιρετικό παράδειγμα του καθαρού black metal, έτσι όπως το έπλασε ο Vikernes, απομακρυσμένο από την thrash-ίλα των προγενέστερων του και με τα απαραίτητα στοιχεία ambient να τελειοποιούν το τελικό αποτέλεσμα.
Τα φωνητικά στο δίσκο, σαν από πηγάδι, ντύνουν με περίσσια βία τα απολαυστικότατα riffs που πρωτοκαθιδρύουν στις συνθέσεις, ενώ τα drums, αφήνουν τα χιλιοπαιγμένα blast beats για πιο εύφάνταστους ρυθμούς. Η μίξη του δίσκου είναι καλοδουλεμένη και συνάδει απόλυτα με το low-fi ύφος του black metal, βοηθώντας τις συνθέσεις να φτάσουν στο απώγειο, καθιστώντας το άκουσμα του “Het Gebeente” μία εμπειρία αναζωογονητική.
Ο αναφερόμενος δίσκος, με αξιοσημείωτη συνοχή και καταιγιστική εξέλιξη των riffs μέχρι το τελευταίο αποκλείνον ambient electronics κομμάτι “Uittrede”, πρέπει να ανήκει στην συλλογή του κάθε black metaller που σέβεται τον εαυτό του τον ίδιο όπως ο Jim σέβεται το black metal.