Τα τελευταία χρόνια πολύς λόγος έχει γίνει για την στήριξη της ελληνικής σκηνής και την περαιτέρω προώθηση των εγχώριων σχημάτων, τα οποία με πενιχρά μέσα, αποδεικνύουν όλο και περισσότερο τα τελευταία χρόνια την άποψη που υπάρχει στο ελληνικό κοινό ότι τα δικά μας παιδιά δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν από τις ξένες μπάντες. Ειδικότερα, τον τελευταίο καιρό, πέραν της ολοένα και πιο επαγγελματικής προσέγγισης με την οποία βλέπουν την παρουσία τους στο χώρο τα δικά μας σχήματα βλέπουμε καλά οργανωμένα -τηρουμένων των αναλογιών- fests, συναυλίες που έχουν αρκετό κόσμο, πέραν των φίλων της μπάντας και εσχάτως, παράγοντες του χώρου να διατυμπανίζουν νέες προσπάθειες, οι οποίες θα στηρίξουν αυτήν την προσπάθεια.
Αντί προλόγου, προσπάθησα να εκθέσω την κατάσταση ως έχει μέχρι τώρα. Θεωρώ ότι πέραν της στροφής σε “εγχώρια κατανάλωση”, όπως είχα εκθέσει σε παλαιότερο μου άρθρο (βλ. “Καταναλώνουμε Ελληνικά και στις συναυλίες;”) αναλύοντας και από οικονομικής σκοπιάς το πώς έχουν τα πράγματα, θα πρέπει να δούμε και το δεύτερο σκέλος του προβλήματος, το πόσο αυτά τα συγκροτήματα μπορούν να είναι ένα εξαγώγιμο “προϊόν” για αυτή τη χώρα. Ξέρω, ότι ο όρος “προϊόν” θα παρεξηγηθεί από πολλούς ωστόσο δεν βλέπω για ποιο λόγο, την ώρα που οι καλύτεροι έξω ζουν ή τουλάχιστον αποκτούν ένα σεβαστό ποσοστό του ετήσιου εισοδήματός τους από τη μουσική, να μην συμβεί αυτό και για τα δικά μας παιδιά, η μεγάλη πλειοψηφία των οποίων είναι άνεργα και συντηρούν την τρέλα τους με περιστασιακές δουλειές και δεν βγαίνουν από το σπίτι τους ούτε για…πατατάκια, ακριβώς για να έχουν την οικονομική δυνατότητα να στηρίξουν την τέχνη τους.
Θυμάμαι πριν κάποια χρόνια, στο πλαίσιο επίσκεψης Νορβηγικών σχημάτων στη χώρα μας, σε fest που έγινε σε γνωστή σκηνή της Αθήνας, είχα παρατηρήσει την εξής αναγραφή στην αφίσα του event: “Χορηγός: Ελληνική πρεσβεία του Βασιλείου της Νορβηγίας” και το επόμενο βήμα ήταν να βαρέσω δύο χαστούκια στο πρόσωπό μου για να ελέγξω αν είδα καλά. Ναι, οι άνθρωποι αυτοί στηρίζουν τον πολιτισμό τους, το κράτος τους και οι υπόλοιποι φορείς που είναι σε θέση να συνεισφέρουν οικονομικά δεν κρίνουν το ποιόν του καλλιτέχνη από το πώς ντύνεται ή τι μουσική παίζει.
Στην Ελλάδα, τα κονδύλια των αντίστοιχων φορέων, καταναλώθηκαν από “κολλητούς” του εκάστωτε καθεστώτος με αποτέλεσμα ο μόνος καλλιτέχνης που βλέπαμε να δίνει συναυλίες στο εξωτερικό με κρατική στήριξη να είναι ο γνωστός και μη εξαιρετέος, δε θα πω ονόματα γιατί θα μας ζητάει αποζημίωση μετά. Το ζήτημα, ωστόσο, δεν είναι η rock σκηνή μας να προωθηθεί με κρατικά κονδύλια γιατί πολύ απλά αυτά τα χρήματα δεν υπάρχουν και αν υπάρχουν, δε θα δωθούν λόγω της στενοκεφαλιάς του μέσου Έλληνα να κατανοήσει ότι στον ανεπτυγμένο κόσμο, δημοφιλής μουσική δεν είναι η παραδοσιακή μουσική του Λίβανου και της Παλαιστίνης με ελληνικό στίχο αλλά, ναι, είναι και η rock μουσική! Φυσικά, επίσης, και δεν περιμένουμε κανέναν ιδιώτη να βάλει χρήματα στην όλη ιστορία γιατί σίγουρα δε θα του αποφέρει κέρδος αυτή η ιστορία.
Τι σχέση έχουν, όμως, τα ζητήματα των χρηματοδοτήσεων και της προώθησης; Πρώτον, για να έχεις σκηνή, πρέπει να έχεις και κοινό. Το κοινό δεν μπορεί να είναι οι ίδιοι 300-400 που βλέπουμε σε όλα τα live κάθε φορά. Γιατί δε νομίζω να πιστεύει κανείς ότι στα 11 περίπου εκατομμύρια κατοίκων, πάνω από 500.000 ήτοι κάτι λιγότερο από 5% του πληθυσμού, ακούει rock, metal ή κάποιο άλλο παρακλάδι της μουσικής μας. Άρα, το να προωθήσει μια μπάντα στο ίδιο κοινό που ήδη την ξέρει, δεν έχει κανένα απολύτως νόημα και για αυτό το λόγο πιστεύω ακράδαντα ότι όλες οι προσπάθειες που γίνονται μέχρι τώρα, παρότι θετικές, είναι τελείως σε μία λάθος κατεύθυνση. Το να φτιάξεις, επίσης, ένα ακόμη social media site, το οποίο θα έχει profiles των συγκροτημάτων, είναι επίσης λάθος όταν έχουν επενδυθεί εκατομμύρια σε αποτυχημένες μορφές, όπως τελικά αποδείχτηκε το mySpace ή σε ήδη επιτυχημένα sites όπως το ReverbNation ή το Bandcamp. Επί τω λαϊκώτερω…με πορδές, αυγά δε βάφεις. Μία τέτοια προσπάθεια, έχει ως αποτέλεσμα να μπουκώσεις με ακόμη περισσότερα πράγματα το ήδη υπάρχον κοινό, προκαλώντας ασφυξία και, εν τέλει, το αντίθετο αποτέλεσμα από αυτό που περιμένεις.
Για να αυξήσεις το κοινό σου, στην πώληση οποιουδήποτε προϊόντος, συμπεριλαμβανομένου και του καλλιτεχνικού-μουσικού, έχεις δύο επιλογές όταν η υπάρχουσα αγορά σου δεν αρκεί για να είσαι βιώσιμος: η πρώτη θα πρέπει να αναπτύξεις εσύ αυτήν την αγορά, να δημιουργήσεις αυτό το κοινό δηλαδή εκ του μηδενός με συστηματική προσπάθεια. Η δεύτερη, να αναζητήσεις νέες αγορές που ήδη υπάρχουν, δηλαδή, σε απλά λόγια, να ανοιχτείς προς τα έξω.
Ξέρω ότι για κάποιους αυτά τα πράγματα ακούγονται υπερβολικά επίσημα ή υπερβολικά γιάπικα…δεν είναι αυτό το θέμα όμως. Ένας τραγουδιστής ελληνικής μπάντας, τον οποίο δε θα κατονομάσω εδώ αλλά μπορείτε να βρείτε τη συνέντευξή του στο RockinAthens.gr, είχε δηλώσει πως: Αν δεν πάρεις την μπάντα σου στα σοβαρά, κανείς δε θα σε πάρει στα σοβαρά. Ό,τι έχω αναφέρει παραπάνω, κινείται σε αυτήν την κατεύθυνση, στο να πάρουμε στα σοβαρά αυτό που συμβαίνει και να εκμεταλλευτούμε την ευκαιρία που μας δίνουν οι δύσκολοι καιροί που διανύουμε για να αποδείξουμε την αξία μας.
P.S. Οι φωτογραφίες ανήκουν κατά σειρά στους: Sun Of Nothing, Mortal Torment, Jukyard 69 και Potergeist. Αποτελούν προσωπικές μου προτάσεις προς κάθε ενδιαφερόμενο, ψάξτε τους.