Οργισμένη post-wave σύνθεση από τους Δημήτρη Δημόπουλο και Τάκη Αποστόλου στις κιθάρες, Μαρίνο Γεωργιόπουλο στα φωνητικά, Νίκο Γιαννούλη στο μπάσο και Φοίβο Κατσιφλώρου στα τύμπανα. Το ντεμπούτο album τους κυκλοφορεί τον Δεκέμβρη του 2016.
“What is the score now?”, ξεμένοντας από αέρα, που βγάζει η φάση τελικά; Κατά το εναρκτήριο “Halftime” οι απαντήσεις ήταν πάντα εκεί, ολόγυρα, στο χάσιμο της αληθινής αποκάλυψης “lost inside my head”. Δυνατά με στριφογυρίζουν μεταξύ freaky dark-ίλας και retro-ψυχεδέλειας. “Blood On The Street” και ο τρόμος πηγάζει από τα pop(ular). Εκεί που δεν υπάρχει τίποτα να φοβάσαι, τίποτα να ελπίζεις και τίποτα να πιστέψεις, ο τρόμος είναι μία συμβατική κανονικότητα. Η διαφυγή και πάλι στο προσκήνιο. Grunge blues ρομαντισμό απλώνει στο εκφραστικό stoner – όφερτο “Now You Want To” γιατί μπορεί από τα χαμηλά να το ανεβάζει το θέμα. Μία πίστη που κλονίζεται από επαναλήψεις, παραβολές, “Crazy Joe” χαλαρά γούστα και heavy θέλω. Καθαρά φωνητικά, κιθάρες που σολάρουν, μπάσο να φλιπάρει, drums να καθοδηγούν. “Interlude” παραδοχής, μεσοσκήνιο στη διακριτική χροιά της παραμόρφωσης να επιμένει για τη μόνιμη αναζήτηση του εαυτού. “For A While” θα αισθανθούν ελεύθεροι από τις πολλές σκέψεις που τους διακατέχουν ζώντας σ΄ αυτήν την “City We Love To Hate” και θα ξετυλίξουν απλά και ωμά εικόνες γεμάτες αντιθέσεις. Από τα πεζοδρόμια και τα στενά της. Όπως τις βιώνουμε, όπως τις λατρεύουμε που τις μισούμε. “Be” ήρεμα χορευτικό. “Be” μέρος της. Instrumental και post. Καταπληκτικό με τέλος λυτρωτικό. “Disguise” μετά από τόσα ταξίδια και τόσες άψογες αρνήσεις, δεν επιμένουν και they are skipping the score. Σάμπως τι σημασία έχει;