Το Σάββατο που μας πέρασε, οι ιστορικά σημαντικότεροι εκπρόσωποι της εγχώριας heavy rock σκηνής είχαν την τιμητική τους. Οι Nightstalker παρουσίασαν ζωντανά το πρόσφατο πέμπτο full length album τους και φυσικά στο Gagarin 205 δεν έπεφτε καρφίτσα. Μαζί τους οι Κύπριοι Crash ‘N’ Burn, αλλά και οι Sadhus (The Smoking Community)…
Ανταπόκριση: Άρης Ζαρκαδάκης / Φωτογραφίες: Δανάη Φωκίου (περισσότερες εδώ)
Με το sold out να είναι κάτι παραπάνω από αναμενόμενο και με πάρα πολύ κόσμο από νωρίς συγκεντρωμένο έξω αλλά και μέσα στο Gagarin 205, οι heavy rockers Crash ‘N’ Burn έκαναν την αρχή. Φιλότιμες οι προσπάθειες τους να ζεστάνουν τον κόσμο, ο οποίος τους χάρισε το χειροκρότημα του, παρά το γεγονός ότι η μπάντα δεν είχε να παρουσιάσει κάτι το εξαιρετικό. Χιλιοπαιγμένο heavy rock χωρίς συγκλονιστικές ιδέες που το έχουμε ξανακούσει από ένα σωρό συγκροτήματα τα τελευταία 10 χρόνια.
Σε αντίθεση με τους Sadhusοι οποίοι ναι μεν δεν ανακαλύπτουν τον τροχό με το sludge που πρεσβεύουν, αλλά το κάνουν εξαιρετικά με συνθέσεις που κυλάνε άψογα και που ακόμα και ο μη μυημένος δε θα δυσκολευτεί να παρακολουθήσει. Έχοντας ένα εξαιρετικό debut album στις αποσκευές τους, δεμένοι όσο δεν πάει άλλο και με αρκετή live εμπειρία πλέον, με μπόλικη αυτοπεποίθηση και με τα κολασμένα φωνητικά του Σταύρου να ματώνουν τα αυτάκια του αρκετά (να το πω ευγενικά) ξέμπαρκου ως επί το πλείστον κοινού, οι Sadhus μου απέδειξαν για δεύτερη συνεχόμενη φορά μετά το Desertfest πως είναι με διαφορά η μόνη μπάντα στη χώρα που γνωρίζει καλά τα μυστικά του συγκεκριμένου ήχου. Και νομίζω πως έχουν πολλά ακόμα να δώσουν.
Μπορεί το “As Above, So Below” να μου άφησε μια γλυκόπικρη γεύση, αλλά όταν οι γέροι ανεβαίνουν στη σκηνή συνήθως τα πράγματα αλλάζουν. To “As Above, So Below” παρουσιάστηκε στο σύνολό του με απαραίτητες δόσεις από το παρελθόν της μπάντας ενδιάμεσα ώστε να κρατιέται και αμείωτο το ενδιαφέρον, καθώς πέρα από πολλούς νέους fans είχαμε και “παλιοσειρές” στο κοινό. Το πιο δυνατό χαρτί των Nightstalker, ο Αντρέας στο μπάσο, ήταν για ακόμη μια φορά απολαυστικός ενώ ο Τόλης στις κιθάρες (τις οποίες δυσκολευόμουν να ακούσω σε αρκετές στιγμές για να είμαι ειλικρινής) με τα solos του έδινε το κάτι παραπάνω. Ο Αργύρης όσο κι αν περνάνε τα χρόνια πάντα προσπαθεί για το καλύτερο αν και το προχθεσινό δεν ήταν κι από τα κορυφαία (τουλάχιστον από τις 15 περίπου φορές που έχω παρακολουθήσει ζωντανά τη μπάντα) βράδια του. Ο ήχος, τουλάχιστον στο σημείο που βρισκόμουν εγώ ήταν αρκετά μπουκωμένος, με μπότα και φωνή στο θεό. Σποραδικά όμως έφτιαχνε κάπως.
Ο κόσμος προφανώς και παραληρούσε σε κάθε κομμάτι, και στα καινούρια, αλλά πολύ περισσότερο σε παλαιότερες στιγμές του σχήματος. Συνολικά 21 κομμάτια συνέθεσαν ένα πολύ γεμάτο βράδυ που πιθανότατα άφησε ικανοποιημένο το κοινό με τον αναμενόμενο χαμό στο κλείσιμο της βραδιάς με το “Children of The Sun” και ένα παραγεμισμένο Gagarin να τραγουδάει. Εμένα πάλι μου έμεινε αυτή η γλυκόπικρη γεύση. Ίσως να είμαι πολύ απαιτητικός με μία από τις αγαπημένες μου μπάντες…