Όταν διάβασα τις υπερφίαλες δηλώσεις του Mike Portnoy αλλά και του ίδιου του Neal Morse σχετικά με την αξία αυτού του album, ομολογώ πως “δαγκώθηκα” λίγο. Συνήθως τέτοιες δηλώσεις δημιουργούν ανάλογες προσδοκίες στο ακροατήριο, οι οποίες γρήγορα διαψεύδονται. Στην περίπτωση του “The Similitude of a Dream” όμως δεν απέχουν πολύ από την πραγματικότητα καθώς ο δίσκος σίγουρα συγκαταλέγεται στις καλύτερες κυκλοφορίες που έχουν παράγει οι δύο μουσικοί στην μακρά ιστορία τους στο χώρο του prog.
Το “The Similitude of a Dream” αποτελεί άξιο συνεχιστή μιας σειράς από επικά concept albums πνευματικής αναζήτησης, όπως το “the Wall” των Pink Floyd, το “Tommy” των Who, αλλά και των αριστουργημάτων του παρελθόντος των δύο μουσικών όπως το “Scenes from a Memory” των Dream Theater αλλά και το “The Whirlwind” των Transatlantic. Οι στίχοι εδώ είναι εμπνευσμένοι από τα πρώτα κεφάλαια του βιβλίου “The Pilgrim’s Progress” του John Bunyan το οποίο πρωτοεκδόθηκε το 1678. Το βιβλίο αποτελεί μια χριστιανική αλληγορία και περιγράφει το ταξίδι του ήρωα “Christian” από την πόλη της καταστροφής (“City of Destruction”) στην ουράνια πόλη (“Celestial City”). Για αυτούς που τους απωθούν οι ευθείες θρησκευτικές αναφορές (του γράφοντος συμπεριλαμβανόμενου) να πούμε εδώ πως οι στίχοι έχουν αλληγορικό χαρακτήρα και σε καμία περίπτωση δεν αποτελούν όχημα κατήχησης ή χριστιανικής διδαχής.
Στο μουσικό κομμάτι τώρα, τα 100 λεπτά του album ρέουν αβίαστα. Τα τραγούδια βρίθουν μελωδιών, πρωτότυπων μουσικών ιδεών και ρυθμικών σχημάτων είναι δε τοποθετημένα στο δίσκο χωρίς κενά μεταξύ τους, πράγμα που ευνοεί την συνεχή ακρόαση του υλικού από την αρχή έως το τέλος. Ο Morse κινούμενος έξυπνα εκμεταλλεύεται το άπλετο ταλέντο των συνεργατών του, δίνοντας τους χώρο έκφρασης τόσο στην άψογη απόδοση των σολιστικών τους μερών, όσο και στη φωνητική ερμηνεία. Οι Eric Gillette (κιθάρες) και Bill Hubauer (πλήκτρα), πέρα από εξαιρετικοί οργανοπαίχτες, είναι και δεινοί τραγουδιστές αλλά και συνθέτες.
Το ύφος των συνθέσεων κινείται από πομπώδες προοδευτικό rock έως ενθουσιώδες prog metal, ενώ δεν λείπουν και οι χαρακτηριστικές ήρεμες μελωδικές στιγμές του Neal Morse. Είναι τέτοια όμως η ποιότητα και ο πλούτος των ιδεών που δεν δημιουργείται σε καμία στιγμή κόπωση στον ακροατή, παρά την εκτεταμένη διάρκεια. Με την συμμετοχή του σε αυτό το αποτέλεσμα ο Portnoy “κλείνει το μάτι” και στους πρώην συνοδοιπόρους του στους Dream Theater, καθώς η σύγκριση με το αποτυχημένο “The Astonishing” είναι αναπόφευκτη.
Το “The Similitude of a Dream” θα βρίσκεται σίγουρα μέσα στις πρώτες θέσεις των κυκλοφοριών της χρονιάς, ενώ θα είναι δύσκολο να ξεπεραστεί από τους δημιουργούς του μελλοντικά. Αποτελεί δε σίγουρη και επιβεβλημένη επένδυση για τους οπαδούς του προοδευτικού ήχου.