Οι And Also The Trees, ένα από τα σημαντικότερα new wave / post punk συγκροτήματα της Βρετανίας, τη Παρασκευή 18 και το Σάββατο 19 Νοεμβρίου, θα είναι στη Θεσσαλονίκη και στην Αθήνα αντίστοιχα, για δύο εμφανίσεις σαν αυτές που μόνο αυτοί μπορούν να κάνουν. Διαβάστε τι είπε η φωνή της μπάντας, Simon Huw Jones, στη Βέλια Ντόκα και το Rockin’Athens.
Πρώτα από όλα, να σας ευχαριστήσουμε για τον χρόνο και την ενέργειά σας να μας μιλήσετε. Τώρα, ας προχωρήσουμε… Συνεχίζετε να έρχεστε στην Αθήνα, ευτυχώς. Έχετε δεί την πόλη να αλλάζει με τα χρόνια από την ματιά ενός ταξιδιώτη που τραγουδά για τους Αθηναίους. Πώς σας φαίνεται όλο αυτό;
Την πρώτη φορά που παίξαμε Αθήνα ήταν το 2004, σε ένα θέατρο που το λέγανε «Ρόδον». Ο τύπος που μας έκλεισε το live τότε και που προμοτάρει επίσης το τελευταίο μας live, ο Λεωνίδας Σκιαδάς μου λέει ότι το «Ρόδον» τώρα είναι σουπερμάρκετ, κάτι που καταδεικνύει πώς αλλάζει η πόλη. Αλλά για να είμαστε ειλικρινείς δεν έχω προσέξει κάποια εμφανή αλλαγή στην Αθήνα – ως μπάντα που επισκέπτεται μια πόλη έχεις μια περίεργη σκοπιά του μέρους κάποιες φορές… μπορείς να νιώθεις πολύ οικεία με μιά μικροσκοπική περιοχή, κανά δυό δρόμους – κάποια μπαρ, ένα τεράστιο μνημείο, ένα καμαρίνι – και μετά βρίσκεσαι στο σπίτι σου. Πάντα μας άρεσε να παίζουμε Αθήνα, και Λάρισσα επίσης όπου παίξαμε λίγες φορές. Ένιωσα μονομιάς ότι το κοινό είχε μπει στο νόημα – κατάλαβε ποιοί ήμαστε. Δεν το ζεις αυτό πουθενά αλλού. Και εντυπωσιαστήκαμε με τους ανθρώπους που γνωρίσαμε στην Ελλάδα, γενικά μας φάνηκαν φιλικοί, γενναιόδωροι και σκεπτόμενοι. Και πιθανότατα θα σκέφτεσαι ότι το λέω αυτό για όλες τις χώρες που πηγαίνουμε – αλλά όχι.
Το στιχουργικό στοιχείο κυριαρχεί στην μπάντα. Θα μπορούσε να πει κανείς πως το κοινό που δεν έχει τα αγγλικά ως την μητρική του γλώσσα δεν θα καταλάβαινε τα τραγούδια και όμως έχετε πάει σε πολλές χώρες του εξωτερικού. Περιμένατε ποτέ πως θα ταξιδέψει η μπάντα τόσο πολύ στον μη-αγγλόφωνο κόσμο;
Στην αρχή απλά προσπαθούσα να γράψω στίχους όπως κάθε άλλη μπάντα – ήταν μετά από το “Virus Meadow” όπου οι κριτικοί άρχισαν να γράφουν για τους στίχους μου ως κάτι διαφορετικό από το συνηθισμένο. Και μετά έλαβα πολλά γράμματα από ανθρώπους που είχαν συγκινηθεί από τί είχα γράψει. Ήταν έκπληξη για μένα. Νομίζω ότι καθώς οι στίχοι έχουν ως έμπνευση την μουσική πάνω από όλα, το να καταλαβαίνεις ακριβώς τί λέω δεν είναι της ουσίας. Είναι όπως με τον Jaques Brel όπου αν και δεν ξέρω καθόλου γαλλικά ένιωσα τί ήθελε να πει και αυτό με άγγιξε. Αυτό το έπαθα και όταν πρωτοάκουσα Θάνο Μικρούτσικο. Δεν περίμενα πως θα ταξιδεύαμε τον κόσμο με τη μουσική μας, αλλά πολύ νωρίς η Ιαπωνία μας έδειξε πολύ ενδιαφέρον, το οποίο με έκανε να συνειδητοποιήσω πως οι λέξεις μου είναι ελκυστικές σε ανθρώπους που τους ενδιέφερε η αγγλική γλώσσα και το να μεταφράσουν τα λόγια μου και να μπουν πιο βαθιά σε αυτά και τη μουσική.
Έχετε παρατηρήσει τυχόν διαφορές στην ανταπόκριση του κοινού ανά την χώρα;
Έχοντας παίξει κάποια live στην Ιταλία μπορώ να πω ότι αρέσει στους Ιταλούς να μιλάνε πολύ. Όταν είχαμε παίξει σε ένα κατάμεστο χώρο στο Παρίσι είχε απόλυτη σιωπή και όταν παίζαμε Ρώμη που οι άνθρωποι μιλούσαν τόσο δυνατά ώστε να μπορώ να ακούω τις φωνές τους πιο πολύ από την κιθάρα. Eίναι προφανές λοιπόν ότι η ανταπόκριση του κόσμου και η συμπεριφορά του αλλάζει από τόπο σε τόπο. Αλλά η αντίδραση από τους Ιταλούς ήταν και αυτή καλή γιατί και εκείνοι μας καταλάβαιναν και μας ευχαριστιόντουσαν. Εκνευρίζομαι όταν μιλάνε από κάτω όταν παίζουμε αλλά στην τελική απλά διασκέδαζαν με τον δικό τους τρόπο και χαίρομαι που δεν είμαστε όλοι το ίδιο.
Ποιά είναι η μεγαλύτερη σας λογοτεχνική έμπνευση; Αγαπημένοι συγγραφείς ή ποιητές;
Η πρώτη μου έμπευση ήταν ο Aldous Huxley – το μυθιστόρημά του «Time Must Have A Stop» έτυχε να είναι το βιβλίο που πήρα από ένα κουτί σε ένα ντουλάπι χρόνια πριν όταν στήσαμε την μπάντα και άρχισα να τραγουδάω διαφορες προτάσεις τυχαία αφού δεν είχα κάτι άλλο να τραγουδήσω. Μετά διάβασα το βιβλίο – ήταν το πρώτο βιβλίο που διάβασα και με οδήγησε στον κόσμο της λογοτεχνίας. Είμαι τυχερός ότι μου έτυχε ο Huxley, ένας τόσο λαμπρός αλλά τον καταλαβαίνεις και σε εμπνέει παράλληλα. Έπειτα καταπιάστηκα με τον Thomas Hardy, η προσήλωση του οποίου για το τοπίο και τα συναισθήματα είναι τόσο αλληλένδετα, και την Virginia Wolfe. Μετά καταπιάστηκα με τους Αμερικανούς όπως τον Hemingway, τον Fitzgerald και τους συγγραφείς της Μπητ… τους Γάλλους υπαρξιστές, τους Γερμανούς όπως ο Hesse και ο Sebald. Υπάρχουν πολλοί σύγχρονοι συγγραφείς επίσης που με εμπνέουν συνέχεια. Δεν ήμουν ποτέ της ποίησης αν και ο Dylan Thomas με έχει επηρεάσει πολύ και έχω συγκινηθεί με πολλά αρχαία ή φυλετικά ποιήματα και χάικου.
Όταν κάνετε ένα νέο album, τί προηγείται; Οι στίχοι ή η μουσική;
Η μουσική. Η μουσική του Justin έρχεται πρώτη και καθορίζει την πορεία.
Θα ήθελα να ξέρω ποιά ονόματα υπάρχουν στην δισκοθήκη σας, ποιά album ακούτε περισσότερο, ποιοί είναι οι πιο αγαπημένοι σας καλλιτέχνες.
Πάντα άκουγα τα κλασσικά… The Beatles, The doors, Hendrix, Roxy music, Nico, Tom Waits, Bowie, Iggy Pop, Scott Walker, Nina Simone… ακούω πολλά soundtrack ταινιών, πολύ Morricone – κάποια μινιμαλιστικά κομμάτια από την δισκογραφική ECM… ακούω κλασσικά βινύλια τα πρωινά που κληροδότησα από την μητέρα μου – αλλά δεν ακούω μουσική όλη την ώρα. Αυτό τον χρόνο ακούω πολύ το album “Tatter” της Ora Cogan, αμερικάνικο folk, μόνο η φωνή της και μία κιθάρα. Το είχα το album κάποια χρόνια τώρα επειδή την είχα γνωρίσει και μου είχε δώσει το album αλλά ποτέ δεν έκατσα να το ακούσω κανονικά. Αλλά μιά μέρα το προηγούμενο καλοκαίρι το έβαλα να το ακούσω και από τότε δεν έχω σταματήσει – το λατρεύω… με κάνει να αισθάνομαι ωραία και ήσυχα. Τώρα πρέπει να αγοράσω και τα υπόλοιπα album της. Έχει υπέροχη φωνή και γράφει ωραία τραγούδια.
Αναπολείτε το παρελθόν ως μπάντα; Θα αλλάζατε τίποτα;
Όχι ιδιαίτερα – σίγουρα έχουμε κάνει λάθη και καταστάσεις θα μπορούσαν να είναι πιο ευνοϊκές. Αν το πρώτο μας single “Shantell” ήταν μεγαλύτερη επιτυχία και είχε πουλήσει πολλά αντίτυπα και γινόμασταν διασημοι θα είχε πλάκα αλλά ό,τι θα ακολουθούσε μετά θα ήταν διαφορετικό επίσης. Δεν θα μπορούσα να διαχειριστώ την διασημότητα καλά και στο δημιουργικό κομμάτι είμαι ευτυχισμένος με ό,τι έχουμε κάνει και πού βρισκόμαστε.
Φαίνεστε αδιάφοροι με την φήμη και την διασημότητα και συγκεντρώνεστε στην δουλειά σας. Έτσι, πάντα ήθελα να ρωτήσω καλλιτέχνες σαν και εσάς πόσο κουραστικό θα είναι για εσάς να προμοτάρετε τη μπάντα και να απαντάτε σε αδιάκριτες ερωτήσεις!
Όλο το θέμα έχει να κάνει με την μουσική αλλά δεν μπορούμε να γλιτώσουμε από το γεγονός ότι την φτιάχνουμε εμείς και το παίρνω ως κομπλιμέντο οι άνθρωποι να θέλουν να μάθουν πώς την φτιάχνουμε και ενδιαφέρονται από πού προέρχεται. Παρεμπιπτόντως, ένα ευχαριστώ που δεν ρώτησες πού οφείλεται το όνομα “And Also The Trees”!
Θα θέλατε να μας δώσετε μια γεύση από το setlist του live; Ή ένα μήνυμα για το ελληνικό κοινό;
Λοιπόν… πρόκειται για έναν ήχο, ένα όργανο που δεν θα το έχετε ξανακούσει σε show δικό μας. Το μοναδικό μου μήνυμα είναι ευχαριστώ που ήρθατε να μας δείτε στις προηγούμενες μας εμφανίσεις καθώς αυτό μας κάνει να ερχόμαστε ξανά, κάτι που απολαμβάνουμε. Φέρτε και κάποιο φίλο μαζί σας που δεν μας έχει ξαναδεί αν γίνεται και αν μας δείτε μετά το show ελάτε να πιούμε μαζί.
***ΕΝGLISH VERSION:***
First of all, let me thank you for your time and energy to talk to us. Now, let us proceed… You keep coming back here in Athens, thankfully. You have seen the city change through the years with your own eyes as travelers, singing for the Athenians. How has it been for you?
The first time we played in Athens was in 2004, at a theatre called Rodon. The guy who booked us then and who is promoting this latest show too, Leo Skiadas, tells me Rodon is now a supermarket, which demonstrates how the city is changing. But to be honest I haven’t noticed an obvious change to Athens – as a band visiting a city you get a strange view of a place sometimes… you can get very familiar with a minute area, a couple of streets – a bar or two, a massive ancient monument, a dressing room – and then you find yourself home again. We’ve always enjoyed playing in Athens, Larissa too as we played there a few times as well. I felt straight away that the audiences ‘got’ us – understood what we are about. You don’t get that feeling everywhere. And we were impressed by the people we met in Greece too, in general they came across as friendly, generous and thoughtful – and that converts and comes across from the audiences too. And you are probably thinking that I say that about all the countries we visit – but I don’t.
The lyric element of the band runs strong. One would assume that audiences whose mother tongue isn’t English wouldn’t understand the songs, and yet you have been in so many countries abroad. Did you ever expect that the band would travel so far in the non-english speaking world?
In the beginning I was just trying to write words like any other band – it wasn’t until after ‘Virus meadow’ that critics started writing about my lyrics as something different to the norm. And then I got a lot of letters from people who had been moved by what I’d written. It was a bit of a surprise. I think that as the words are inspired by the music above all else, understanding exactly what I’m going on about isn’t essential. It could be a bit like Jaques Brel in that even when I understood no French I kind of felt what he meant and it struck a chord with me. It felt the same when I first heard Thanos Mikroutsikos too.
I didn’t expect we’d travel the world with our music, but very early on we got a lot of interest from Japan which made me aware that my words were appealing to people who were interested enough in the english language to translate my words and get more deeply into them and the music.
Have you noticed any differences from the response the audience of each country?
Well having just played a few shows in Italy I can tell you that the Italians like to talk a lot. Having played to a full house in Paris where there was total silence while we were playing then in Rome where people in the audience were talking so loud I could hear them louder than the guitar it is clear that audience reaction and behaviour changes from place to place. But the reaction from the Italians was great too and they also understand and appreciate us a lot. I get pissed off when people talk through a gig but in the end they’re just enjoying it in a different way and I’m glad we’re not all the same.
Which is your greatest inspiration when it comes down to literature? Favourite novelists or poets?
My first inspiration was Aldous Huxley – his novel ‘Time must have a stop’ just happened to be the book I picked up from a box in a cupboard years ago when we first started the band and I started singing random lines from the pages as I had nothing else to sing. Later I read the book – it was the first book I read and it opened up the world of literature to me. I’m lucky it was Huxley, such a brilliant yet comprehensible and inspirational writer. Later on I got into Thomas Hardy whose attention to landscape and emotions are so intertwined and Virginia Wolfe, then the Americans with Hemingway, Fitzgerald and the beat writers… the French existentialists, Germans… Hesse, Sebald. There are a lot of great contemporary writers out there too who are a constant source of inspiration. I’ve never been a great reader of poetry although Dylan Thomas is a big influence and I’ve been moved by a lot of ancient or tribal poetry and Haiku.
When you are making a new album, which one comes first? Lyrics or music?
Music. Justin’s music comes first and leads the way.
I would love to know what names reside in your music collection, which albums are the most listened to, which artists most beloved.
I’ve always listened to the classics… The Beatles, The doors, Hendrix, Roxy music, Nico, Tom Waits, Bowie, Iggy Pop, Scott Walker, Nina Simone .. I listen to film Soundtracks, a lot of Morricone – some of the minimalist stuff on the ECM label… I listen to classical vinyls most mornings that I inherited from my mother – but I don’t listen to music all the time. This year my most listen to album is one by Ora Cogan called ‘Tatter’. It’s American folk, just her singing and playing guitar. I’d had the album for a few years because I met her and she gave it me but I never listened to it properly. Then one day last summer I picked it up and put it on and I haven’t stopped listening to it since – I love it… it just makes me feel good and peaceful. Now I have to buy all her other albums. She’s has a great voice and writes very good songs.
Do you ever look back in your life, as a band, and would you fix anything?
Not really – sure we’ve made mistakes and things could have worked out better but things balance out. If our first single ‘Shantell’ had been a hit and the album had sold a lot of copies and we’d got famous it would have been great fun I’m sure but everything that followed would have been different too. I wouldn’t have dealt with fame well I don’t think and creatively, at least, I’m happy with what we’ve done and where we are.
You seem disenamoured with fame and celebrity and focused on your work. So I always wanted to ask artists like you how tiring it must be promoting the band asking curious questions!
It’s all about the music but we can’t escape the fact that we make it and I take it as a compliment that people want to know how we make it and are interested in knowing where it comes from. By the way, thanks for not asking where the name ‘and also the trees’ comes from!
Would you care to give us a hint of the setlist? Or a message to the greek audience?
Well… there will be a sound, an instrument you haven’t heard before at an aatt gig. My only message would be to say thanks for coming to see us in the past as this has made it possible for us to return which is always a pleasure. Bring someone who hasn’t seen us before with you if you can and if you see us after the show come and raise a glass.