Οι Pretty Maids είναι από τις αγαπημένες μου μπάντες. Όχι γιατί ξέρω απ’ έξω τη δισκογραφία τους ή τους ακολουθώ για χρόνια και ούτε γιατί κάποτε ήταν στην κορυφή του κόσμου. Ποτέ δεν ήταν. Μου αρέσουν γιατί έχουν μια ιδιαίτερη αίγλη. Την αίγλη που έχει ένα παράμερο μπαρ χωρίς κόσμο που παίζει τη μουσική σου. Που δεν πας για να διασκεδάσεις, απλώς για να αφεθείς στη μουσική και στις σκέψεις σου.
Οι Pretty Maids παίζουν το soundtrack των αναμνήσεών μου! Προσωπικά, οι μελωδίες των Hammer και Atkins (κιθάρες και φωνητικά αντίστοιχα καθώς επίσης και τα βασικά μέλη της μπάντας) θα έπρεπε να βρίσκονται στο πάνθεον της rock μουσικής. Το γεγονός ότι απέχουν πολύ από εκεί αποδεικνύει μάλλον την ιδιαίτερη χημεία που έχει ο γράφων με τις νότες των Pretty Maids.
Στα του δίσκου τώρα, άκουσα ακριβώς ό,τι ήθελα και περίμενα. Η αλήθεια είναι βέβαια ότι τα περισσότερα από αυτά που ήθελα να ακούσω τα είχε ήδη δημοσιεύσει το συγκρότημα πριν την κυκλοφορία του δίσκου. Από τα “Face the World”, “Humanize Me”, “Heaven’s Little Devil” και “Kingmaker” που προηγήθηκαν του album, τα τρία τελευταία θεωρώ ότι είναι η πεμπτουσία των Pretty Maids του σήμερα. Το “Face the World” με το opener “When God Took A Day Off” εντάσσονται επίσης στις καλές στιγμές του δίσκου ενώ το “Last Beauty on Earth” μετατρέπει την προαναφερθείσα τριάδα σε τετράδα. Στο μυαλό μου η αναλογία καλών με αδιάφορων κομματιών είναι 6/11 με τα αδιάφορα να υπερτερούν αλλά αυτό δεν μου λέει απολύτως τίποτα. Και πως θα μπορούσε άλλωστε με μελωδίες όπως αυτή του ομότιτλου ή του “Humanize Me”; Πως γίνεται τέτοιες μελωδίες να μην μένουν στο κεφάλι κάποιου που είναι λάτρης του hard rock/heavy metal;
Κανένας οπαδός της μπάντας δεν θα μείνει ανικανοποίητος με αυτό το album. Τα καινούρια τραγούδια σε συνδυασμό με τα καλύτερα από την υπόλοιπη δισκογραφία μπορούν να δημιουργήσουν ένα μοναδικό setlist για την περιοδεία. Έχουν περάσει 6 χρόνια από την τελευταία τους εμφάνιση επί ελληνικού εδάφους, ακούει κανείς;