Αν ρωτήσεις ένα φίλο σου ποια είναι η πρώτη metal μπάντα που άκουσε το πιθανότερο είναι η απάντηση του να περιλαμβάνει τους Iron Maiden ή τους Metallica. To καλοκαιράκι του μακρινού 1991, ένας αρκετά μεγαλύτερος ξάδερφος μου, μου έδωσε μια κασέτα να ακούσω… Ήταν η πρώτη μου κανονική επαφή με το metal και εκείνη η κασέτα εταιρείας ήταν το δεύτερο album των Καναδών speed/thrash metal βετεράνων (ο Waters βασικά είναι ο μόνος βετεράνος πλέον στη μπάντα), το θρυλικό “Never, Neverland”. Για πολλούς και διάφορους λόγους δεν αξιώθηκα ποτέ να τραβηχτώ σε κάποιο live τους και τελικά, μετά από 25 χρόνια από τότε, την Παρασκευή που μας πέρασε επιτέλους είδα επί σκηνής τον Jeff και την πολύ νεανική και ταλαντούχα παρέα του.
Ανταπόκριση: Άρης Ζαρκαδάκης / Φωτογραφίες: Αναστασία Παπαδάκη (περισσότερες εδώ)
Την αρχή έκαναν οι νεοσύστατοι Έλληνες Foray Between Ocean. Death ήχος (στο πιο μοντέρνο του, όχι αυτός της Florida) κατά βάση, με core και ατμοσφαιρικά στοιχεία, καθαρά φωνητικά αλλά και growls για τη μπάντα που αποτελείται από πολύ ταλαντούχους μουσικούς με παρελθόν και παρόν σε μπάντες όπως οι Sorrowful Angels, Trendy Hooliguns, Narcosis, Outloud… Μου έδωσαν να καταλάβω γιατί έγινε αρκετός ντόρος με το πρόσφατο πολύ καλό debut album τους “Depression Neverending”. Δυστυχώς άφησαν σχετικά ασυγκίνητο το thrashy κοινό που αποτελούνταν από αμούστακα πιτσιρίκια έως και μεσήλικες με χαρακτηριστική metal περιβολή και πιθανότατα θαμώνες κάποτε των “Χωρίς Ανάσα” και “Όμπρε”.
Οι Annihilator version 47.125 του μεγάλου Jeff Waters ανέβηκαν στη σκηνή γύρω στις 21:30 και για 90 λεπτά έδωσαν ένα από αυτά που περιγράφουμε ως τίμια shows. Δεκαπέντε κομμάτια στο setlist που κινήθηκαν γύρω από τα τέσσερα πρώτα και προφανώς καλύτερα albums της μπάντας με εξαίρεση το εναρκτήριο “Suicide Society” και το “Creepin’ Again” από το περσινό album “Suicide Society” και τα “No Way Out” και “Syn. Kill 1” από τα “Feast” και “Refresh The Demon” αντίστοιχα.
Για τις παικτικές ικανότητες του Jeff Waters δε θα αναφερθώ. Ο τύπος έκανε χαβαλέ κι έπαιζε κυριολεκτικά ό,τι και όπως το ήθελε. Αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν η κινητικότητα (εντυπωσιακή φυσική κατάσταση) και το κέφι του καθόλη τη διάρκεια του live παρά το γεγονός ότι έχει πια πατήσει τα 50 αλλά και η συνεχή επικοινωνία του και τα αστειάκια με τον κόσμο που συνέβαλαν θετικά στο όλο κλίμα της συναυλίας. Ο Καναδός guitar hero κατά τη διάρκεια του show ειρωνεύτηκε αστειευόμενος μεταξύ άλλων τον Dave Mustaine, αλλά και τους Slipknot όταν στο “Phantasmagoria” η μπάντα φόρεσε πλαστικές μάσκες “καθώς πάντα είχε την περιέργεια να δει πως παίζουν οι Slipknot και οι Insane Clown Posse” όπως είπε.
Αναμενόμενα highlights της εμφάνισης των Annihilator τα “King of The Kill”, “Alison Hell”, “Stonewall” και “Phantasmagoria” αλλά και το thrash πανδαιμόνιο που μας φύλαξαν για το τέλος με τα “W.T.Y.D” και “Human Insecticide” από το debut album τους “Αlice In Hell”. Άξιοι συνοδοιπόροι οι πιτσιρικάδες band mates του Waters που μόνο τυχαία δεν τους έχει επιλέξει. Οι Alessandrini (drums), Hinks (μπάσο) και Homma (κιθάρα) αποδείχθηκαν άξιοι συμπαραστάτες και έπαιξαν προφανώς το ρόλο τους στην επιτυχημένη εμφάνιση των Annihilator καθώς ήταν ως επί το πλείστον άρτιοι στα καθήκοντά τους.
Κανείς δεν περίμενε να κόψει 850 εισιτήρια το συγκεκριμένο event αλλά να που ο γερόλυκος ευχαρίστησε και με το παραπάνω το κοινό που ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα του και έδωσε ένα show αντάξιο της ιστορίας αυτής της μεγάλης one man band. Φανταστείτε πόσο διαφορετική θα ήταν η ιστορία γι’αυτούς αν τυχόν είχαν διατηρήσει ένα σταθερό line up όλα αυτά τα χρόνια ή είχαν ένα τραγουδιστή επιπέδου Coburn Pharr (“Never, Neverland”) ή έστω Randy Rampage (“Alice in Hell”) ακόμα και με το τρέχον line up. Ευχαριστούμε για τη μουσική Jeff…