Τον Αύγουστο που μας πέρασε μια από τις καλύτερες live μπάντες στον πλανήτη -σύμφωνα με τους περισσότερους μουσικοκριτικούς- κυκλοφόρησε την 17η studio κυκλοφορία της με σκοπό πλέον να σπάσει άλλο ένα ρεκόρ, αυτό τον πολυπληθέστερων κυκλοφοριών. Όσοι τους έχουμε δει ζωντανά μπορούμε να καταλάβουμε λίγο καλύτερα, πως μιλάμε για μπάντα εθισμό. Ίσως ότι καλύτερο έχει βγει τις τελευταίες δεκαετίες στην garage/psych rock σκηνή.
To “A Weird Exits” δεν θα μπορούσε να μην είναι λοιπόν άλλο ένα αριστούργημα, με αρκετές διαφορές βέβαια από τις τελευταίες κυκλοφορίες, κάτι που το έκανε ακόμα πιο ενδιαφέρον. Βασικότερη αλλαγή είναι η παρουσία δύο ντράμερ, και αναφέρομαι στους Ryan Moutinho και Dan Rincon που αρχικά ακολούθησαν τους John Dwyer και Tim Hellman στην περιοδεία για το “Mutilator Deafeted At Last”, με το αποτέλεσμα να είναι εκρηκτικό επί σκηνής. Έμενε λοιπόν να δούμε πως θα αλληλεπιδράσουν και τι ενέργεια θα βγει και στο studio. Το εξώφυλλο στο γνωστό διεστραμμένο ύφος που έχουμε λατρέψει, να παίρνει ίσως και το βραβείο best artwork of the year, μέχρι την στιγμή που γράφονταν ετούτες οι γραμμές. Αναφέρθηκα σε δύο αλλαγές όμως. Η δεύτερη είναι η ηχητική προσέγγιση της μπάντας που σε πολλές στιγμές δείχνει να χάνεται και να ταξιδεύει σε πιο ψυχεδελικά μονοπάτια, με το αποτέλεσμα να είναι εξίσου άψογο.
“Dead Man’s Gun”, με την κιθάρα και τη φωνή του κ.Dwyer να τσιρίζουν όπως ακριβώς τους έχουμε αγαπήσει, και τα δύο σετ από τύμπανα να γεμίζουν στο βάθος αρκετά περισσότερο από ότι μας συνήθιζαν. “Ticklish Warrior”, και το πάρτι συνεχίζεται με την όλη ατμόσφαιρα να θυμίζει live, τότε είναι που έρχεται να σε ισοπεδώσει η αλλαγή που προείπα με το “Jammed Entrance”, να είναι όντως σαν ένα ψυχεδελικό τσαμάρισμα που θέλει να μας βάλει στο βάθος του τούνελ που χτίζουν. Μέχρι να συνέλθεις έρχεται το “Plastic Plant”, η κομματάρα του δίσκου με την σύνθεση και ειδικότερα την ερμηνεία του Dwyer να μου θυμίζει τους αγαπημένους Black Sabbath και ένα “Children Of The Grave” να μπαίνει και να βγαίνει πότε πότε, με τις κιθάρες όμως να έχουν τον πιο χαρακτηριστικό ήχο μπάντας στον πλανήτη αυτή την στιγμή ίσως – Thee Oh Sees sound. Ξέσπασμα ακολουθεί και στο “Gelatinous Cube” με τον Dwyer να ουρλιάζει μέσα από την κόλαση “X-Machine a room a cube,laid before me, is a murderer’s tools”. Και κάπου εδώ είναι που θέλουν να μας παρασύρουν σε μια αλλόκοτη ψυχεδέλεια με πολύ μουσική, πολύ διαστροφή, λιγότερα αγριεμένα φωνητικά και περισσότερα μελωδικά με την 3άδα που κλείνει ο δίσκος “Unwrap The Fiend Pt.2”, “Crawl Out From The Fall Out” και “The Axis”.
Άλλη μια αξιόλογη κυκλοφορία από τους αγαπημένους Thee Oh Sees, με την επιλογή τους να ψυχεδελιάσουν περισσότερο από ότι μας συνήθιζαν να είναι μια όμορφη αλλαγή, και να μας δείχνουν ότι έχουν και μια πιο ευαίσθητη πλευρά. Μέσα στον Νοέμβριο θα τα ξαναπούμε για τους Thee Oh Sees, μιας και το “A Weird Exits” θα “συνοδεύεται” από το “An Odd Entrances”. Μετά την έξοδο του ενός περίεργου, θα έχουμε την είσοδο ενός άλλου ή του ίδιου; Δεν μένει παρά να περιμένουμε να ακούσουμε και να δούμε.