Οι Καλιφορνέζοι pop punkers Blink-182, από τις αρχές των 00’s, ανεξαρτήτου καλλιτεχνικής αξίας, κατάφεραν με την απλοϊκή κουπλέ-ρεφρέν μουσική τους να αποκτήσουν ένα εξαιρετικά φανατικό κοινό καθώς και να δημιουργήσουν άθελα τους αρκετές (copy/paste) αντίστοιχες μπάντες, που προσπάθησαν λίγο έως πολύ να “κλέψουν” λίγο από την αναπάντεχη επιτυχία τους. Η συνταγή τους ήταν από πάντα απλή.Skate punk λογική, χαβαλές, αμερικάνικη κολεγιακή αντίληψη και επαναλαμβανόμενα air play χαζοβιόλικων video clip στο MTV. Για πολλούς, στο πρόσωπο των Blink-182, αναβίωσε ο χαμός που αντιστοίχως είχε γίνει στα μέσα των 90’s με τους Green Day, χωρίς όμως να έχουν το σύμμαχο του timing που είχαν οι δεύτεροι.
Το νέο album, με τον χαρακτηριστικό (και όχι τόσο έξυπνο) τίτλο “California” τους βρίσκει σχεδόν στο ίδιο σημείο που μας αφήσανε πριν από πέντε χρόνια, με μοναδική αλλαγή το γεγονός πως στη θέση του Tom DeLonge, βρίσκουμε πλέον τον frontman των Alkaline Trio, Matt Skiba (χμμ…). Παρ’ όλα αυτά, μουσικά, η κατάσταση δεν αλλάζει και πολύ. Ο δίσκος ακούγεται ευχάριστα, έχει σίγουρα κάποιες καλές στιγμές, το drumming του Travis Barker είναι εξαιρετικό, αλλά μετά από κανα δυο ακροάσεις χάνει το ενδιαφέρον του. Τα “Bored to Death”, “She’s out Her Mind”, “Teenage Satellites” αλλά και το ομώνυμο του album κομμάτι, θα βρουν εύκολα το δρόμο τους ως singles, αλλά αυτό είναι όλο. Το tempo κινείται στα γνωστά επίπεδα, έχει κανα δύο καλά γκάζια, αλλά γενικά η λογική είναι radio friendly.
Από την άλλη, (για να ξηγιόμαστε σωστά) επειδή αυτή η μπάντα προσφέρει λίγο-πολύ ακριβώς αυτό που περιμένεις, αν είσαι fan της μουσικής τους, θα τα περάσεις μια χαρά. Αν όχι, δε χάνεις απολύτως τίποτα. Έχοντας ήδη κάνει συμπαθητικές πωλήσεις, το “California” οικονομικά δείχνει ότι θα τα πάει μια χαρά. Καλλιτεχνικά, ούτε λόγος.