Βραδιά με πολλές ιδιαιτερότητες ήταν αυτή της προηγούμενης Κυριακής. Και αυτό γιατί επιτέλους το “Fungus” των Omega Monolith κυκλοφόρησε και επίσημα και τα πάντα στο άκουσμα του σκοτεινιάζουν! Ακόμη μία είναι και το να παρουσιάζεις το έργο σου σε ένα χώρο με εντελώς διαφορετικά στάνταρ από όσα έχουμε συνηθίσει ως τώρα.
Ανταπόκριση: Χρήστος Κατσίμπας / Φωτογραφίες: Έλενα Πατσουράκου (περισσότερες εδώ)
Τη βραδιά άνοιξε ο Νίκος Βελιώτης, ο οποίος με τη συνοδεία ενός τσέλο παρήγαγε σκοτεινούς και παραμορφωμένους drone ήχους. Βέβαια μια τέτοια one man εμφάνιση έχει τα θετικά της αλλά και τα αρνητικά της. Στα θετικά να αναφέρω την απόλυτη προσήλωση του καλλιτέχνη στη μουσική του και στην παρουσίαση του υλικού του, τον απίστευτα καλό ήχο του χώρου. Στα αρνητικά της εμφάνισης του ή για να ακριβολογώ το μειονέκτημα της εμφάνισης είναι η δυσκολία μου να παρακολουθήσω ένα one man show χωρίς την υποστήριξη μιας full μπάντας από πίσω. Όπως και να έχει η εμφάνιση του Βελιώτη ήταν η πρέπουσα για τη συνέχεια και τα σαρανταπέντε λεπτά που κράτησε η εμφάνιση του σίγουρα δεν πέρασαν απαρατήρητα σε κανέναν μας!
Η συνέχεια άνηκε ολοκληρωτικά στην δυάδα που έχει βαλθεί να μας στοιχειώνει τα όνειρα μας, τους Omega Monolith που με τις πρώτες νότες του “The Future Is Gone” έκαναν τα κεφάλια μας να κουνιούνται πάνω κάτω και τις αισθήσεις μας να οξύνονται, τα μάτια μας να γυρίζουν ανάποδα! Οι Ταμπακάκης στα drums και ο Τάκης στις κιθάρες βρίσκονταν σε απόλυτη αρμονία και το heavy υλικό τους σε ζωντανές συνθήκες γίνεται ακόμα πιο heavy και παίρνει τη μορφή χιονοστιβάδας που σε παρασέρνει! Αν έλεγα πως live είναι ότι καλύτερο υπάρχει στην ελληνική σκηνή αυτή τη στιγμή, μάλλον θα παρεξηγιόμουν, αλλά θα το πω, είναι ότι καλύτερο έχει να επιδείξει η ελληνική σκηνή αυτή τη στιγμή. “The Time Has Come“ και “The Past Is Now” ολοκλήρωσαν την παρουσίαση του επιβλητικού “Fungus’!
Το τέλος της βραδιάς με βρήκε όπως μετά μετά από ένα live των Omega Monolith: να προσπαθώ να μαζέψω τα κομμάτια μου από αυτό που μόλις είχα δει και ακούσει…