Οι The Slayerking είναι το νέο σχήμα του Ευθύμη Καραδήμα και πρόσφατα κυκλοφόρησαν το παρθενικό τους album. Ο Χρήστος Κατσίμπας είχε την ευκαρία να μιλήσει μαζί του τόσο για το “Sanatana Dharma” και την ελληνική σκηνή, όσο και για το μέλλον των Nightfall.
Καλώς ήρθες Ευθύμη στο RockinAthens.gr!
Σε ευχαριστώ για την πρόσκληση Χρήστο.
Πριν ξεκινήσουμε με τα ουσιαστικά, θα μπορούσες να μας δώσεις μερικές πληροφορίες σχετικά με τους The Slayerking; Ποιος ο λόγος ή οι λόγοι που οδήγησαν εσένα και τα υπόλοιπα μέλη στη δημιουργία του συγκροτήματος;
Η φάση ξεκίνησε στο studio. Jam-άραμε με τον Κώστα, κάτι που θέλαμε ανέκαθεν γιατί υπάρχει καλή χημεία μεταξύ μας. Βγάζαμε ένα μπαστάρδεμα από heavy metal, death, doom με rock περάσματα και δε ξέρω εγώ τι άλλο. Υποτονικό, σκοτεινό. Δεν υπήρχε ανεβαστικό σημείο. Και αυτό ήταν μια ιδιαιτερότητα που μας τράβηξε τη προσοχή. Πωρωθήκαμε και αρχίσαμε να φορμάρουμε τα κομμάτια σε τραγούδια. Με αρχή, μέση και τέλος. Όχι αφηρημένα πράγματα. Συμφωνήσαμε να κρατήσουμε τον ήχο όπως βγήκε εξαρχής. Γνήσιος live ήχος. Δεν ηχογραφήσαμε ατελείωτα στρώματα κιθάρας για να ακούγεται πιο βαρύ, ούτε δίκασες για να γεμίζουν τα χαμηλά. Είπαμε να αφήσουμε τη μουσική να αναπνεύσει. Τέλος πάντων, η όλη κατάσταση μας άρπαξε απο τα μούτρα γιατί έχει μια δυναμική που θα φανεί στον κόσμο πιο καθαρά στο άμεσο μέλλον. Darkness is coming.
Το “Sanatana Dharma” κυκλοφόρησε πριν μερικούς μήνες και έχοντας περάσει ένα εύλογο χρονικό διάστημα, πως αισθάνεστε τώρα για αυτό; Ακούγεται ακόμα φρέσκο στα αυτιά σας; Υπάρχουν πράγματα που θα τα θέλατε διαφορετικά;
Το ακούω κάθε μέρα τα τελευταία δύο χρόνια. Απο τη στιγμή που το βάλαμε μπρος μέχρι σήμερα δεν έχει λείψει μέρα απο τα αυτιά μου. Νομίζω δημιουργήσαμε ένα album διαφορετικό από οτιδήποτε υπάρχει εκεί έξω τώρα. Είναι ιδιαίτερο άκουσμα και πιστεύω πετύχαμε την απόδοσή του στο ακέραιο. Αυτό μας δίνει δύναμη να συνεχίσουμε σαν κανονική μπάντα και όχι σαν project.
Στο “Sanatana Dharma” υπάρχει αυτή η 90s αισθητική, και χωρίς να είναι ρετρό ή κάτι τέτοιο μου θυμίζει παλιούς Moonspell, Rotting Christ της μεσαίας περιόδου και φυσικά Nightfall ειδικά στα leads. Πως προήλθε όλο αυτό; Βγήκε εντελώς φυσικά ως προς τα πού θα κατευθυνθούν οι συνθέσεις;
Φύγαμε απο τα στενά όρια του track building σε μια οθόνη υπολογιστή και περάσαμε στα παλιά κλασσικά jam sessions. Γυρίσαμε δηλαδή στα πρότυπα των αρχών των 90s και ακόμα πίσω όταν γράφαμε τα κομμάτια παίζοντας οι μουσικοί μεταξύ μας. Και αυτό είναι κάτι που ξέρω να κάνω καλά.
Όσον αφορά την αισθητική, ναι, έχεις δίκιο. Αλλα κοίταξε να δεις, οι Nightfall και οι Rotting Christ, μαζί και οι Septic Flesh, είναι απο τις μπάντες που ξεκίνησαν αυτό που ονομάζουμε τώρα ελληνική σκηνή και ουσιαστικά τράβηξαν τη προσοχή πολλών εκεί έξω στη φάση εδώ. Επηρεαζόμασταν και μεταξύ μας, είναι φυσιολογικό αυτό αφού ήμασταν μονίμως στο ψάξιμο, και πολλές ιδέες ήταν τρόπον τινά κοινές και θα τις ακούσεις διάσπαρτες σε κυκλοφορίες και των τριών. Και είναι πολλές. Η δική μου εξήγηση λοιπόν, για να το πάω ένα βήμα πιο κάτω, είναι ότι για να το πετύχαμε αυτό τότε, την αποδοχή δηλαδή από το ξένο κοινό που ήταν πιο ψαγμένο εκείνα τα χρόνια λόγω γεωγραφικής θέσης και κουλτούρας, σημαίνει ότι κάτι πολύ ιδιαίτερο είχαμε στο παίξιμό μας. Στο στυλ μας. Όλοι εμείς. Κάτι προσωπικό που μας χαρακτηρίζει ακόμα. Δε φεύγει. Το διακρίνεις και εσύ τώρα και ναι, το πιστεύω και εγώ. Ό,τι μπάντα και να κάνω κάπως έτσι θα είναι. Αυτή είναι η αισθητική μου.
Θα μπορούσαμε να πούμε ότι υπάρχει μια κοινή στιχουργική ιδέα στο “Sanatana Dharma”;
Έχει να κάνει με την ανθρώπινη φύση και τον τρόπο που διαχειριζόμαστε την πραγματικότητα. Ο φόβος, η αποτυχία, η αποξένωση, η ήττα, όλα αυτά τα εξορκίζουμε με τη μουσική μας. Ο The Slayerking είναι ένα troll που ενώ νομίζει οτι είναι βασιλιάς δεν είναι τίποτα άλλο από έναν στυγνό σφαγέα των ελπίδων που έχει ο μέσος άνθρωπος για σωτηρία της ψυχής του απο θεϊκή παρέμβαση. Θα μπορούσε να έχει βγει απο το ‘Άκου Ανθρωπάκο’ του Βίλχελμ Ράιχ.
Κεφάλαιο Nightfall: Που βρίσκεται αυτή την στιγμή το συγκρότημα; Αγρανάπαυση και ανασύνταξη δυνάμεων;
Οι Nightfall συνεχίζουν κανονικά στους δικούς τους ρυθμούς. Έχουν κάνει πολλά και είναι πλέον ταγμένοι μόνο στο δημιουργικό κομμάτι, δηλαδή αυτό της σύνθεσης και ηχογράφησης. Οι The Slayerking απο την άλλη είναι φτιαγμένοι για να παίζουν ζωντανά.
Από την ως τώρα πορεία σου στη μουσική βιομηχανία, ποιο θεωρείς το μεγαλύτερο σου επίτευγμα σαν μουσικός; Ποια είναι η κινητήριος δύναμη για εσένα ώστε να συνεχίζεις ακόμα να δισκογραφείς, να περιοδεύεις και γενικότερα να το κάνεις όλο αυτό;
Κινητήριος δύναμη είναι η δημιουργία και η απόδραση απο τη πραγματικότητα. Αυτό που προσφέρει η τέχνη στο ανθρώπινο είδος δηλαδή. Να καθαρίζεις τη ψυχή σου, και τη βρώμα που βγάζεις να την κάνεις ήχο. Και να επικοινωνείς έτσι με αυτούς που νιώθουν όπως εσύ. Αυτό πιστεύω είναι το Α και το Ω σε μια μουσική σκηνή όπως η metal που είναι φτιαγμένη απο ανθρώπους που δεν τους ενδιαφέρει η mainstream κουλτούρα και το τι λένε οι πολλοί.
Επίτευγμα θεωρώ τον «Ελληνικό» ήχο που φτιάξαμε η παρέα που ανέφερα πιο πάνω στις αρχές των 90s από το πουθενά και έγινε ο ήχος αυτού που οι ξένοι ονομάζουν Ελληνική σκηνή. Επίτευγμα θεωρώ το “Lesbian Show”, γιατί ήρθε σε μια φάση που η σκηνή ήταν διαιρεμένη σε death/black από τη μία και heavy/power από την άλλη και την ένωσε. Ήταν το album που εξαφάνισε δια παντός τη φράση «για Ελληνικό καλό είναι» από τα περιοδικά και γενικά απο το κόσμο που άκουγε Heavy στην Ελλάδα και τράβηξε το ενδιαφέρον και των ποιό δύσπιστων οπαδών στα Ελληνικά συγκροτήματα που απο τότε άρχισαν να βγαίνουν κατά δεκάδες. Ήταν η στιγμή που όλοι καταλάβαμε ότι η σκηνή είναι μία και ανήκει σε όλους και αξίζει. Άλλη μεγάλη στιγμή θεωρώ το ξεκίνημα με την πρώτη κυκλοφορία των Nightfall, το “Parade into Centuries” το 1992, που ουσιαστικά ήταν η αρχή της μαζικής απόβασης της ελληνικής metal σκηνής όπως τη γνωρίζουμε σήμερα στο εξωτερικό, με τους Γάλλους να μας υποστηρίζουν πρώτοι και περισσότερο απο όλους και εμείς, τα Ελληνικά σχήματα, να τους χαρίζουμε μερικά απο τα καλύτερα albums του σκληρού ήχου. Θυμάμαι στο δίσκο επάνω είχαμε γράψει “GREECE” για να μάθουν όλοι εκεί έξω από που διάολο ερχόμασταν. Και το έμαθαν. Ιστορικές εποχές.
Μιας και είσαι ο πλέον κατάλληλος για αυτή την ερώτηση: Πως βλέπεις αυτή την εποχή την ελληνική σκηνή; Είναι πιο εύκολα τα πράγματα στις μέρες μας; Σου λείπει ο ‘ρομαντισμός’ του τότε;
Είναι ακμαιότατη. Ο ρομαντισμός των 90s φαίνεται ωραίος τώρα, όπως τον βλέπουμε απο μακρυά. Τότε ήταν μια ατελείωτη φρίκη σε όλα τα επίπεδα. Άρα όχι, αν είναι έτσι, μακάρι τα παιδιά σήμερα να μη ζήσουν κάτι τέτοιο. Η μαγκιά μας εμάς ήταν ότι βρήκαμε διέξοδο στη μουσική και δημιουργήσαμε όλοι μαζί μια σκηνή που “τα σπάει” ακόμα. Αλλά αυτό δε σημαίνει ότι σήμερα δεν παίζουν άλλα προβλήματα που μπορούν να πιέσουν τον μουσικό να βγάλει κάτι ιδιαίτερο. Το μόνο που λέω εγώ είναι όταν αυτό το «ιδιαίτερο» σκάσει στο μυαλό κάποιου να μη φοβηθεί να το καταθέσει σα πρόταση. Σαν ήχο, σαν σύνθεση, οτιδήποτε. Ξέρεις, οι περισσότεροι προσπαθούν να ακούγονται όπως τα είδωλά τους και αυτό δεν είναι και τόσο καλό. Έχει πλάκα αλλά τη σκηνή δεν την πάει μπροστά.
Το εξώφυλλο του δίσκου είναι απλά απίστευτο! Ποιος είναι ο υπεύθυνος;
Είναι ο Costin Chioreanu. Παλιός fan. Eίναι από τους καλύτερους του είδους του στην Ευρώπη. Να τον τσεκάρετε. Αξίζει. Το ότι αυτός που μεγάλωσε με τη μουσική των Nightfall τώρα ντύνει τη μουσική των The Slayerking είναι γαμάτο. Είναι το μεγαλείο της underground σκηνής όπως ακριβώς τη γουστάρουμε όλοι.
Τι βρίσκεται στα άμεσα πλάνα των The Slayerking; Live, σύνθεση νέου υλικού;
Συναυλίες και ηχογραφήσεις. Υπάρχει ήδη νέο υλικό που δουλεύουμε για το επόμενο album.
Αυτά από εμένα. Eυχαριστώ και πάλι για τον χρόνο σου!
Εγώ σε ευχαριστώ Χρήστο, καθώς και το Rockin’ Athens για τη καλή διάθεση. Να’στε καλά. FIRE!