Η πιο πρόσφατη δισκογραφική δουλειά των The Hillbilly Moon Explosion, που τιτλοφορείται “With Monsters and Gods”, αποτελεί και την πιο ολοκληρωμένη τους. Κι όταν λέω ολοκληρωμένη, εννοώ πως σε σημαντικό βαθμό αποφεύγεται η τυποποίηση, ενώ διατηρείται μια μουσική ποικιλομορφία, με πληθώρα μουσικών ειδών να εμπλέκονται και να προσαρτώνται αρμονικά στον βασικό rockabilly κορμό του σχήματος.
Η ατμόσφαιρα που διαμορφώνεται εξαρχής και συνεχίζει να εξελίσσεται καθ’ όλη τη διάρκεια του δίσκου είναι η χαρακτηριστική αισθαντική και σέξι, που ενίοτε διακόπτεται από εξάρσεις μουσικές, αλλά διατηρεί πάντα μια πορεία χορευτική. Οι vintage αναφορές του συγκροτήματος δεν παραμένουν προσκολλημένες στο παρελθόν, αλλά αντιθέτως χαρακτηρίζονται από μια φρεσκάδα, μια ζωντάνια κι ένα παιχνίδισμα που απηχεί στα συγκαιρινά δεδομένα.
Έτσι, λοιπόν, η έναρξη του δίσκου πραγματοποιείται με το “Heartbreak Boogie” και με αυτό τίθενται οι γρήγοροι, σχεδόν πυρετώδης, καταδιωκτικοί rock n’ roll ρυθμοί που θα διατηρηθούν ακολούθως και στο “You Miss Something”. Μια παύση για ανάσα, με μια μελωδική διασκευή του “Jackson” με τα rockabill-άδικα φωνητικά της Emanuela και τις γδαρμένες δεύτερες του Mark Sparky Phillips των Demented Are Go, να δένουν με τρόπο εκπληκτικό, καθώς ως έχει αποδειχθεί κι από προηγούμενες περιοδικές συνεργασίες τους αυτοί οι δύο καλλιτέχνες, με τις αντιθετικές φωνητικές υφές τους, προσφέρουν άκρως ενδιαφέροντα μουσικά δείγματα. Την ίδια λογική ακολουθούν και τα επόμενα κομμάτια, εξελισσόμενα γύρω από την χορευτική, υψηλών ταχυτήτων έξαρση που εναλλάσσεται με πιο αργόσυρτες και σεξουαλικές μελωδίες όπως συμβαίνει στα τραγούδια “Midnight Blues” και στο ομότιτλο “With Monsters And Gods”. Ενδιαφέρουσα είναι και η διασκευή του “Call Me” των Blondie, χωρίς ωστόσο να ριψοκινδυνεύει ιδιαίτερα, αφού πέραν του μουσικού αυτοσχεδιασμού που λαμβάνει χώρα στη μέση του κομματιού δεν απομακρύνεται αισθητικά από το πρωτότυπο.
Οι Hillbilly Moon Explosion, όπως έχουν δηλώσει, αρέσκονται στο να παντρεύουν τον ήχο τους με άλλα ήδη, όχι απαραίτητα ομογενή. Αυτή τη τάση τους μπορεί κανείς να παρατηρήσει σε κομμάτια όπως το “Temptation”, όπου ιδιοσυγκρατικά η psychobilly μουσική τους αποτελεί το θεμέλιο προκειμένου να αναδυθούν εν συνεχεία οι πιο λεπτοί φλαμένκο αλλά και ska χρωματισμοί, που προσφέρουν στον ήχο τους μια παράδοξη αλλά εμφανώς ταιριαστή ρυθμικότητα. Αντίστοιχη τάση παρατηρείται και στο “Down On Your Knees”, όπου ο ήχος κινείται κάπου ανάμεσα στη rockabilly και την punk.
Στο σύνολο του κάνουμε λόγο για ένα δίσκο που ακούγεται ευχάριστα. Οι μουσικές εναλλαγές κεντρίζουν το ενδιαφέρον του ακροατή, δίνοντας την εντύπωση της μεταβολής και της παρόδου, χωρίς ωστόσο να ξεχωρίζει κάποιο συγκεκριμένο τραγούδι.