Κυριακή, 15 Νοεμβρίου και αποφασισα να επισκεφτώ το Death Disco για ενα double-blame live. O λόγος για μια συναυλία όπου και τα δύο συγκροτήματα κατηγορούν κάτι διαφορετικό, οι μεν τα δεντρα (Blame the Trees) και δε τον Καναδα (Blame Canada). Το σίγουρο είναι πως όποιος κι αν φταίει, τα δύο συγκροτήματα διέθεσαν όλα τα έσοδα για τη Κατάληψη της Στέγης Προσφύγων/Μεταναστών Νοταρα 26 και έδειξαν τη συμπαράσταση τους στις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν αυτοί οι άνθρωποι.
Ανταπόκριση: Παναγιώτης Ντυλγέρης / Φωτογραφίες: Ιωάννα Κίτρου (περισσότερες εδώ)
To event είχε σαν ώρα έναρξης τις 21:00, αλλά οι Blame Canada, που ανοιξαν τη βραδια, ανεβηκαν στη σκηνή γύρω στις 22:00. Δικαιολογημένα θα έλεγε κανείς, καθότι ο κόσμος καθυστέρησε να προσέλθει λόγω της απεργίας των εργαζομένων σε μετρό και ΗΣΑΠ. Σε ένα μισογεμάτο Death Disco λοιπόν, το κοινό καλωσορίζουν οι Blame Canada, ξεκινώντας με μία δυνατή ατμοσφαιρική εισαγωγή σε post μονοπάτια. Τα πρώτα κομμάτια του playlist ήταν αρκετά δυνατά και καλοπαιγμένα αν και κάποιες στιγμές οι κιθάρες σου έδιναν την εντύπωση ότι έχουν μεγάλη διαφορά έντασης, γεγονός που με ενόχλησε λίγο. Μετά το πρώτο ξέσπασμα οι τόνοι έπεσαν λίγο και ο Μαρίνος έδειξε οτι μπορεί να τραγουδήσει και να νιώσει εξίσου και πιο ήρεμα τραγούδια, με τον δικό του μοναδικό τρόπο, θυμίζοντας μου αρκετές φορές David Bowie-ish ερμηνείες. Εξαιρετικό ήταν και το ρυθμικό μέρος της μπαντας με τον Φοίβο στα τύμπανα να εκτελεί άψογα μέχρι και disco ρυθμούς, όπου αυτό ηταν απαραίτητο. Σε γενικές γραμμές το κοινό,ανάμεσα τους και εγώ, έμεινε ικανοποιημένο απο το brit “pop” rock με πινελιές post ατμοσφαιρας που απέδωσαν οι Blame Canada.
Γύρω στις 23:00 ήρθε η ώρα να ανέβουν επι σκηνής οι Blame the Trees. Ομολογώ ότι τους άκουσα πρώτη φόρα φέτος το καλοκαίρι και μου έκαναν κλίκ απο το πρώτο άκουσμα. Τελικά μετά απο αυτή τους την εμφάνιση το κλίκ εγκαταστάθηκε μόνιμα στα αυτιά μου. Κινούνται στον χόρο του ατμοσφαιρικού rock με έντονη post rock αναφορά αλλά και riff που σε κάποιες περιπτώσεις θα ζήλευαν και stoner-αδες. Το live ξεκίνησε δυνατά και όσο πέρναγε η ώρα αποκτουσαν και οι ίδιοι μεγαλύτερη άνεση και οικειότητα με το κοινό αποδίδοντας όλο και καλύτερα. Ηighlight της βραδιάς και του κλίματος, ο κιθαρίστας κατεβηκε απο τη σκηνή και αρχισε να χορέυει με το κοινό – έσυρε τον χορό για την ακρίβεια. Απο το playlist ξεχώρισα το “Trade” και το “Latency” για τις ωραίες αρμονίες, τα “όσο χρειάζεται” progressive τύμπανα και την εξαιρετική φωνή της Ναταλίας. Κλείνοντας και επειδή τίποτα σε αυτόν τον κόσμο δεν είναι τέλειο θα προτιμούσα να μην είχαν παίξει το τελευταιο κομμάτι ή αλλιώς jam, δεδομένου οτι δεν το είχαν προετοιμάσει καθόλου, όπως και οι ίδιοι δήλωσαν.