Ας πούμε δυο λόγια για τους Seasons A.C. Πριν από λίγο καιρό, έδωσαν στη δημοσιότητα το πρώτο τους EP με τίτλο “4” και μου δόθηκε η δυνατότητα να γνωρίσω αυτή την φρέσκια μπάντα με τις metalcore καταβολές της.
Η πρώτη εντύπωση που μου έδωσε ακούγοντάς το, είναι σαφώς οι συνθετικές επιρροές από αμερικανο-αυστραλο-βρετανικά συγκροτήματα που κινούνται πάνω κάτω σε αυτό το μουσικό είδος. Από την άλλη πλευρά, υπάρχει μια γλυκόπικρη αίσθηση στους στίχους, όπου επιχειρείται μια κοινωνική και προσωπική νοηματική προσέγγιση, φιλτραρισμένη από την επικαιρότητα και την νεανική οπτική. Γρήγορα διαπιστώνεις ότι η επικοινωνία αποτελεί βασικό θεμέλιο στην δομή της μπάντας, η οποία υποστηρίζεται και αναδεικνύεται από τα sing-along σημεία και την ποικιλομορφία στην ερμηνευτική απόδοση των κομματιών.
Ακούγοντας ξανά και ξανά το EP κάθε φορά εντόπιζα κι ένα νέο στοιχείο που προηγουμένως δεν είχα παρατηρήσει, όπως τις εναλλαγές σε διαφορετικά μουσικά είδη, π.χ hardcore-punk σημεία στο “Lost hope is happiness”, συνδυασμούς extreme metal στο “Painting Chronicles”, που σε βοηθούν να αποκτήσεις καινούριες οπτικές και να ξεχωρίσεις πιασάρικα riffs και μπόλικες δόσεις ενέργειας, καθώς και τις αντιθέσεις μεταξύ έντασης και σιωπής, κορύφωσης και “απομάκρυνσης”. Αναμφίβολα ξεχώρισα τη δυναμική του “Winter Nights”, το οποίο από τη μέση μέχρι το τέλος κρύβει μια ασυναγώνιστη ομορφιά.
Όσο να ‘ναι, είναι κορεσμένο το περιβάλλον στο οποίο κινούνται μουσικά και δεν είναι εύκολο να δημιουργήσεις κάτι γνήσιο με το “καλημέρα σας”. Σίγουρα θα είναι ενδιαφέρον να τους δεις live, για να δεις την ενέργεια που βγαίνει στα κομμάτια και στην live απόδοσή τους.
Υ.Γ. Όσοι είχατε την ευκαιρία να τους δείτε live στην Αρχιτεκτονική, πείτε καμιά κουβέντα για να ξέρουμε κι εμείς που δεν πήγαμε για να ‘χουμε μια ολοκληρωμένη εικόνα.