Φαντάζομαι πως μέχρι τώρα οι περισσότεροι από εσάς είστε εξοικειωμένοι στο άκουσμα αυτού του ιδιόμορφου ονόματος των Adolf plays the jazz και σίγουρα έχει φτάσει στα αυτιά σας κάποιο κομμάτι αν όχι ολόκληρη η δισκογραφική τους δουλειά. Κάποιοι από εσάς είχατε την τύχη να τους απολαύσετε και πάνω στη σκηνή. Για όσους λοιπόν δεν γνωρίζουν, πρόκειται για μια shoegaze/post-rock μπάντα στη βάση της, αν και αισθάνομαι ότι περιορίζω πολύ των ήχο τους βάζοντας (μόνο) τις συγκεκριμένες «ταμπέλες» αφού στην πραγματικότητα η μπάντα είναι πολύ πιο πειραματική απ’ ότι θα φανταζόταν κανείς. Και για να μπω στο δια ταύτα, το βράδυ της Παρασκευής βρεθήκαμε στο 6 d.o.g.s. για να μας παρουσιάσουν live το νέο τους δισκογραφικό αποτέλεσμα με τίτλο “Tinder”.
Ανταπόκριση: Ελένη Αποστολάκου / Φωτογραφίες: Δανάη Φωκίου (περισσότερες ΕΔΩ)
Δυστυχώς, αρχικά τουλάχιστον, η προσέλευση του κόσμου δεν ήταν στο επίπεδο που θα περίμενα, ωστόσο δεν ήταν κάτι που φάνηκε να επηρεάζει ούτε τις μπάντες αλλά ούτε και τον κόσμο που είχε έρθει από νωρίς. Πρώτοι στη σκηνή ανέβηκαν οι Blame the trees, μια πενταμελής ατμοσφαιρική rock μπάντα. Αν εξαιρέσουμε κάποια προσπεράσιμα λαθάκια και την ολίγον τι «άβολη» επικοινωνία της μπάντας με τον κόσμο, ο ήχος τους ήταν αρκετά προσεγμένος με όμορφους μελαγχολικούς ήχους, trip hop αισθητική και post rock ηχοτοπία αλλά και πραγματικά υπέροχα θεατρικά σχεδόν φωνητικά. Σίγουρα αξιοπρόσεκτη προσπάθεια και περίτεχνο αγκάλιασμα διαφορετικών στοιχείων και ακουσμάτων, ωστόσο η σκηνική τους παρουσία ήταν κάπως αγχωμένη και έκανε το αποτέλεσμα ίσως περισσότερο «ερασιτεχνικό». Θέλω να πιστεύω πως ακόμα κι έτσι, το μουσικό τους υλικό κατάφερε να “κερδίσει” τον κόσμο, που έδειχνε να το διασκεδάζει ήδη από τα πρώτα λεπτά.
Χωρίς μεγάλη παύση και με συνοπτικές διαδικασίες ανέβηκαν στη σκηνή οι Adolf plays the jazz και πριν ακόμα ξεκινήσουν να παίζουν η ατμόσφαιρα στο 6 d.o.g.s. άρχισε να αλλάζει προς μια εντελώς διαφορετική κατεύθυνση. Ο χώρος άρχισε να γεμίζει σιγά σιγά και η σκηνή σκοτείνιασε για να δώσει χώρο σε 8 ερεβώδεις σκιές μουσικών με προβολή καλοδουλεμένης οπτικής προβολής στο background που πλαισίωνε το κάθε κομμάτι ξεχωριστά. Χωρίς πολλές συστάσεις, και ξεκινώντας με το πρώτο κομμάτι του καινούριου δίσκου κατάφεραν να μας βάλουν ευθύς αμέσως σε ένα άκρως κινηματογραφικό περιβάλλον, post rock ηχοτοπία στην πιο σκοτεινή εκδοχή τους και με την παρουσία των πνευστών (τρομπέτας και σαξόφωνου) που δημιουργούσαν ένα κλίμα εντελώς διαστροφικό και τρομακτικό με τη συνεχή παρουσία στοιχείων θορύβου και παρανοϊκές κορυφώσεις. Το live ήταν ένα συνεχές μουσικό ταξίδι χωρίς να υπάρχουν ιδιαίτερες παύσεις μεταξύ των κομματιών. Παρέλαση από πεταλάκια, σκοτεινές υπερφορτωμένες κιθάρες, υπνωτικά πνευστά και σημεία που θυμίζουν Bohren & der club of gore και δημιουργούν ένα κλίμα παράνοιας στο χώρο, noise απολήξεις, εφέ και samples που δημιουργούν αισθητηριακά σκηνικά κινηματογράφου μέσα σε ένα χώρο σχεδόν κλειστοφοβικό, σκοτεινό με ελάχιστες προβολές φωτός όπως ακριβώς και η αίσθηση που προκαλεί το τελευταίο τους άλμπουμ. Το αποκαλυπτικό και ευχάριστα εφιαλτικό ταξίδι συνεχίστηκε με κομμάτια από προηγούμενες κυκλοφορίες όπως το “Form Follows Function” και το “Dirty Waters” για να κορυφωθεί με τα δυο τελευταία κομμάτια του “Tinder”. Και ενώ όλους στο χώρο περιέλουζε αυτή η συνεχής και αδιάκοπη υπνωτική και θορυβώδης αφήγηση, η ατμόσφαιρα από μια φωτεινή ενέργεια που είχε αναδυθεί προηγουμένως, βυθίστηκε ξανά στο έρεβος του σαδισμού, οι εντάσεις δυνάμωσαν, τα αυτιά μας πόνεσαν κυριολεκτικά και ο πειραματισμός τους ηχητικά αλλά και επί σκηνής έφτασε να θυμίζει κάτι από την παράνοια των Swans παντρεύοντας τη μελωδία με το λευκό θόρυβο.
Προσωπικά, θεωρώ πολύ σημαντικό τον τρόπο με τον οποίο μια μπάντα καταφέρνει να «μεταφράσει» και να αποδώσει με τον δικό της προσωπικό τρόπο το υλικό της επί σκηνής. Οι Adolf plays the jazz, τουλάχιστον σε αυτό το κομμάτι, κατάφεραν να μας κρατήσουν το ενδιαφέρον έως το τέλος και να μας παρασύρουν στον ηχόκοσμο που οι ίδιοι δημιούργησαν για εμάς, εντελώς αποστασιοποιημένοι από το κοινό με τους ήχους τους μοναδική αλλά αποτελεσματικότατη γέφυρα επικοινωνίας.
Όσον αφορά την προσέλευση του κόσμου, νομίζω πως δεν χρειάζεται να αναφερθώ καν στη σημαντικότητα του να στηρίζει κανείς την D.I.Y. μουσική σκηνή γιατί σε αυτήν την περίπτωση δεν πρόκειται απλά για αυτό. Οι Adolf plays the jazz έχουν πραγματικές προοπτικές στο χώρο και εγώ τεράστια περιέργεια στις επόμενες κινήσεις τους και το ύφος αυτών. Όσοι βρεθήκατε στο συγκεκριμένο live ή τους έχετε πετύχει στη σκηνή ανά τα χρόνια έχετε καταλάβει ήδη πως δεν πρόκειται για μια μπάντα που περνά απαρατήρητη.
Το “Tinder” καθώς και όλη η δισκογραφική τους δουλειά διατίθεται δωρεάν προς αδυσώπητη κατανάλωση τόσο μέσα από την επίσημη σελίδα της μπάντας όσο και μέσα από τη σελίδα τους στο bandcamp.