Ρε παιδιά, πόσος καιρός έχει περάσει από την τελευταία φορά που βρεθήκατε σε ένα καλό live; Δεν ξέρω για σας αλλά είχα πολύ καιρό να απολαύσω ένα αβίαστα καλό live, γι’ αυτό και αισθάνομαι τυχερή που ήμουν στο An club για την εμφάνιση των Moa Bones και Night Knight.
Aνταπόκριση: Ειρήνη Κοντογιάννη / Φωτογραφίες: Σοφία Κοσμίδου (περισσότερες εδώ)
Με αφορμή λοιπόν, την επικειμένη κυκλοφορία της νέας του δουλειάς, ο Δημήτρης Αρώνης ή αλλιώς και Moa Bones άνοιξε τη βραδιά. Αμέσως, μιας και ήταν η πρώτη φορά που τον έβλεπα ζωντανά, κατάλαβα ότι είχα απέναντί μου έναν άνθρωπο ταλαντούχο. Η φωνή του με τις τρομερές και ιδιόρρυθμες αποχρώσεις, οι κινήσεις του, ξεχείλιζαν από μουσική. Ήταν πολύ άνετος μπροστά σε ένα μεγάλο κοινό, καθώς το An ήταν γεμάτο από την πρώτη στιγμή. Βέβαια, όπως αποδείχθηκε στη συνέχεια η «θαρραλέα» του συμπεριφορά προερχόταν από την κατανάλωση αρκετού αλκοόλ. Μπορεί να ήταν λίγο… μαλάκας μιας και ήταν πίτα και να μην καταλάβαινες και πολλά όταν προσπαθούσε να μιλήσει, μα όταν ξεκινούσε να παίζει κιθάρα και να τραγουδάει δεν ήθελες να πάρεις τα μάτια και τα αυτιά σου από πάνω του. Σε κάποιο σημείο, έκανε μια παύση για να μας διαβάσει ένα ποίημα του. Ένα ποίημα για την άνοιξη, που συνοδεύτηκε με το πέταγμα λουλουδιών στο κοινό. Μια αντιστροφή του περίφημου τελετουργικού που αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της εμπειρίας των μπουζουκιών. Ποιο είναι λοιπόν το συμπέρασμα; Ότι ο Moa Bones είναι μια ιδιότυπη μορφή καλλιτέχνη που δεν συναντάς διόλου εύκολα και άσε που μπορείς άνετα να γράψεις ένα κινηματογραφικό σενάριο πάνω του. ‘Μπρος! Τι περιμένετε;
Λίγο μετά ανέβηκε στη σκηνή ο πρωταγωνιστής της βραδιάς, ο Σεραφείμ (aka Night Knight), μαζί με τον Μανώλη (drums), τον Μηνά (κιθάρα) και τον Στέλιο (μπάσο). Από το πρώτο λεπτό γέμισε ο χώρος με φοβερή ενέργεια, και μια τόσο μα τόσο απολαυστική μουσική παρουσίαση του album, που άγγιζε τα όρια της νοσταλγίας. Της νοσταλγίας για ευχάριστες μουσικάρες, που σε αγγίζουν και σε χορεύουν και πανάθεμά σε, σε κάνουν να περνάς καλά. Την ένιωθες την ειλικρίνεια και την ζωντάνια που προσπαθούσαν να σου μεταδώσουν, τα κατάφεραν πολύ καλά. Άσε που πεθύμησα να ακούσω τους δίσκους της μητέρας μου που τόσο όμορφα με εισήγαγαν στον κόσμο του rock n’ roll. Μετά το πρώτο τραγούδι που ακούστηκε, ο Σεραφείμ απευθύνθηκε στο κοινό και μεταξύ άλλων έδωσε μια υπόσχεση αλήθειας. Μια υπόσχεση που δεν μπόρεσαν να ολοκληρώσουν οι μουσικοί των ‘60s και των ‘70s, μουσικοί όπως ο Dylan και ο Σαββόπουλος, όπως ανέφερε χαρακτηριστικά, που μπορεί να ξεκίνησαν τόσο ελπιδοφόρα και να έθεσαν αυτά τα μηνύματα και τα ερωτήματα που έπρεπε/ήθελε να ακούσει ο κόσμος εκείνες τις ταραγμένες κοινωνικά εποχές, που όμοιες τους βιώνουμε σήμερα με άλλους ρυθμούς και άλλες φόρμες, αλλά τελικά κατέληξαν αλλού. Αυτή την υπόσχεση λοιπόν, έκανε ο Σεραφείμ και φυσικά μόνο ο χρόνος θα δείξει τελικά την αλήθεια αυτών των λόγων.
Τον τελευταίο καιρό, χωρίς να το πάρω χαμπάρι είχαν εισχωρήσει στην μουσική καθημερινότητά μου τα τραγούδια του “God is a Motherfucker”, γι’ αυτό και περίμενα να δω και την live εκτέλεσή τους. Η ζωντανή απόδοση των τραγουδιών ήταν φανταστική, οι μελωδίες, οι rock και αισθησιακοί ήχοι, το ελαφρό groov-άρισμα, μας συνόδευσαν σε όλη τη διάρκεια της βραδιάς. Τρυφερές στιγμές, στιγμές πιο rock, στιγμές πιο μελαγχολικές, στιγμές πιο ονειρικές, στιγμές πιο ωμές. Ήταν μία από εκείνες της βραδιές που θα θυμάσαι και θα θυμούνται και άλλοι. Στα δύο τελευταία τραγούδια της βραδιάς, ανέβηκε στη σκηνή και ο Moa Bones και ξέσπασε μια γιορτή πάνω και κάτω από την σκηνή. Αυτές οι στιγμές είναι οι αναμνήσεις που δημιουργείς και οι εικόνες που ονειρεύεσαι και δεν μπορείς να τις ζήσεις από το CD ή το ραδιόφωνο ή απ’ όπου αλλού προτιμάς να ακούς μουσική.
Ξέρετε ποιος έλειπε από το live αυτό; Πολλοί δεν τον ξέρετε ακόμα, αλλά θα τον μάθετε σύντομα. Μερικοί τον γνωρίζουν χρόνια. Τον λένε Αλέξη ή Αλεξέι ή “Pissed-off Kid”. Είναι κι αυτός ιδιόμορφος και ταλαντούχος που, όπως και οι παραπάνω, θέτουν τον πήχη ψηλά και εμείς τους ευχαριστούμε γι’ αυτό.