Eπιτέλους η μηχανή παραγωγής κατεστραμμένων σάπιων riffs είναι και πάλι εδώ με ένα δίσκο γεμάτο ύμνους. Οι περισσότεροι θα έχετε δει ή ακούσει το single (εδώ γελάμε) του δίσκου, που ετοίμασε το έδαφος και μας έδωσε μια μικρή αλλά αρκούντως μαστουρωμένη ιδέα για το τι οι θεότρελοι Καναδοί Dopethrone μας ετοίμαζαν.
Και το πλήρωμα του χρόνου έφτασε και το “Hochelaga” επιτέλους άρχισε να ξεχύνεται από τα ηχεία και να ενοχλεί τους γύρω, τους από πάνω και τους από κάτω! Οι Καναδοί είναι μάστορες στο να γράφουν αξιομνημόνευτα τραγούδια στο sludge metal, χωρίς να θυσιάζουν ίχνος από την καλλιτεχνική τους ελευθερία.
Τα διαβόλια και τα τριβόλια ξεχύνονται στο χώρο με το “Sludgekicker” και ο χορός ξεκινάει. Tο sample με το οποίο αρχίζει το “Chameleon Witch” σε προϊδεάζει ότι κάτι το πραγματικά άρρωστο θα ακούσεις στο εν λόγω κομμάτι. Οι Dopethrone στο “Hochelaga” γίνονται ακόμα πιο heavy και ακόμα πιο doomy από ότι στους προηγούμενους δίσκους τους. Ο αριθμός νούμερο τέσσερα τους πηγαίνει. Η μαστουρωμένη εισαγωγή του “Vegabond” οδηγεί σε παροξυσμό που μετουσιώνεται σε ένα heavy βαλτώδες κομμάτι, με τα γλιτσιασμένα φωνητικά του Vincent. “Scum Fuck Blues” και τα λόγια είναι περιττά για αυτό τον ύμνο που ο τίτλος του και προπάντων οι στίχοι του τα λένε όλα!
Το “Dry Hitter” με τη catchy εισαγωγή του είναι ικανό να σε στείλει (προορισμό ας διαλέξει ο καθείς από μόνος του), γιατί το κομμάτι έχει μια από τις γαμάτες μπασογραμμές που υπάρχουν στο “Hochelaga”. Η ‘αρρώστια’ που αναδύεται στο “Bullets” με τις σειρήνες να ουρλιάζουν στην αρχή του κομματιού σε προειδοποιεί γιατί μόλις σκάσει το riff η καταστροφή είναι ακόμα πιο κοντά. Ειδική μνεία πρέπει να γίνει στα τύμπανα του ύμνου καθώς σε κάθε χτύπημα νιώθεις ότι κάποιος σε μαστιγώνει και το solo προς το τέλος του κομματιού είναι αυτό που λέμε όλα τα λεφτά. Το “Riff Dealer” κλείνει την αυλαία και το καλύτερο κομμάτι τους μας το κράταγαν για το τέλος…
Η παραγωγή είναι τόσο σάπια, όσο χρειάζεται για αν αναδειχθεί η ατμόσφαιρα που έχουν κατά νου οι Dopethrone. Το εξώφυλλο συνηγορεί με τον τρόπο του στο όλο σκηνικό που στήνει για ακόμα ένα δίσκο το συγκρότημα.
Ο δίσκος είναι τίγκα στις αναθυμιάσεις λογιών ειδών, στη λάσπη, στη βρώμα, στην παρακμασμένη ατμόσφαιρα στα heavy riffs καθώς και σε εφτά ακόμα λόγους που μας δίνουν οι Dopethrone για να υψώσουμε ένα ποτήρι στην υγειά τους!