Είναι κάποιες στιγμές σ’ αυτή τη ζωή, που οι λέξεις είναι λίγες για να περιγράψεις αυτό που στην πραγματικότητα συμβαίνει. Το “Sky Burial” των Inter Arma ανήκει σε αυτή την κατηγορία. Χωρίς να έχει απολύτως τίποτα το ριζοσπαστικό ή καινοτόμο όσον αφορά τον ήχο του, είναι επιβλητικό και άκρως εντυπωσιακό. Αποφεύγοντας το ακατόρθωτο, η καλύτερη λύση σε αυτή την περίπτωση είναι και η πιο απλή. Απλά άκουσε το…
Αυτό που στην ουσία συμβαίνει εδώ, είναι πως αυτό το group έχει καταφέρει να μπολιάσει όλες τις εκδοχές του σκληρού ήχου (και όχι μόνο) των τελευταίων είκοσι χρόνων σε μόλις οκτώ συνθέσεις. Η επιτυχία του όμως δεν είναι αυτό, αλλά ο τρόπος που διαχειρίζεται τις διάφορες επιρροές του. Προσεγγίζοντας την κατάσταση έκ του ασφαλούς, η αλήθεια της συναισθηματικής αβύσσου των Inter Arma κρύβεται (στο περίπου) κάπου ανάμεσα στους Neurosis και τους Wolves In The Throne Room. Sludge/doom φόρμες, black metal και grind εξάρσεις, κιθαριστικά σόλο, αλλά και post-ambient minimal-ιές. Κοινώς, αυτό το album τα ‘χει όλα κι συμφέρει.
Παράδειγμα της πολυσυλλεκτικότητας αυτών των τύπων από το Richmont, το δεκάλεπτο “The Long Road Home” του οποίου η δυναμική ξετυλίγεται σαν να ακούς το “Wish you Were Here” των Pink Floyd, αλλά μέχρι να προλάβεις να μπεις στη λογική του, ένα πιατίνι σημάνει την κάθαρση, οδηγώντας σε μία δίλεπτη ωδή στο νορβηγικό black metal. Το εντυπωσιακό αυτού, είναι πως όσο και να μην περιμένεις μια τέτοια εξέλιξη (εντάξει, κάτι υποψιάζεσαι από τη γενική αισθητική που επικρατεί), του ταιριάζει απόλυτα. Αντιστοίχως, το ψυχεδελικά επαναλαμβανόμενο αργόσυρτο doom riff του “Destroyer” (απ’ τις καλύτερες στιγμές του album), σε συνεργασία με τα πνιγμένα φωνητικά του Mike Paparo, μπορεί εύκολα να στοιχειώσει αρνητικά για πολύ καιρό την οποιαδήποτε ελπίδα σου για το μέλλον. Ακόμη και τα ακουστικά ιντερλούδια που συμπληρώνουν τη ροή του δίσκου, μόνο fillers δεν μπορείς να τα πεις, αφού εξυπηρετούν και με το παραπάνω την ψυχολογική τρομοκρατία που χαρακτηρίζει τη γενική αισθητική αυτής της κυκλοφορίας.
Ενώ το “Sky Burial” χτυπάει συνεχώς δεκάδα (Rolling Stone, Stereogum κ.α) οι Inter Arma μέρα με τη μέρα, καταφέρνουν να γίνουν ένα από τα καλύτερα χαρτιά του roster της Relapse Records και ίσως το “next big thing” του underground ακραίου ήχου. Ο χρόνος θα δείξει…