“Τι ώρα βγαίνουν οι Potergeist;”, ρωτάω βιαστικά τον πορτιέρη. “Οι Lost; Εννιάμισι!”, μου λέει. “Οι Poooootergeist!!”, επιμένω βγάζοντας το άκρον άωτον του συνδυασμού βροντερής φωνής και καθαρής άρθρωσης, προκειμένου να με καταλάβει ο άνθρωπος μέσα (για την ακρίβεια έξω) στον πανζουρλισμό (άκου λέξη!) που επικρατούσε. Αφού σήκωσε απλά μεν, με μια εμβόλιμη δόση ενθουσιασμού (δεν κατάλαβα το γιατί) τον αντίχειρα και μου έκανε νόημα πως μόλις βγήκαν στη σκηνή, με ένα σάλτο βρέθηκα πρώτη σειρά κάγκελο. Μπορεί να ήταν και δεύτερη σειρά, όχι κάγκελο.
Ανταπόκριση: Δημήτρης Κοντορούσης / Φωτογραφίες: Αναστασία Παπαδάκη (περισσότερες φωτογραφίες εδώ)
Από τη μέση προς τα πίσω, λοιπόν, παρακολουθούσα την μπαντάρα που ακούει στο όνομα Potergeist, οι οποίοι τα “έφτυσαν” όλα. Τα έσκισαν ήθελα να πω. Οκτώ κομματάρες απανωτές η μία μετά την άλλη, ανάμεσά τους τα “Swampire”, “Hope”, τα αγαπημένα του γράφοντος “Rivers and Oceans” και “Southern Crown”, καθώς και μία καινούργια σύνθεση, η οποία πολύ μας άρεσε. Αναμένουμε.
Και η αυλαία πέφτει και ένα σετ μαύρων κουρτινών κλείνει και κάτι περίεργα γίνονται από πίσω. “Θεατρίνοι! Πωπω τι έχει να γίνει!”. Και δεν έγινε. Μάλλον τους ενοχλούσαν τα φώτα στο soundcheck. Όπως και να ‘χει, ξεσηκωμένους και με stoner, παρταριστή διάθεση, όπως μας άφησαν τα δικά μας τα παιδιά, ήρθαν και μας βρήκαν και μας απογείωσαν οι… πως τους είπαμε;
Τα φώτα σβήνουν, η καράφλα του Nick Holmes ανάβει. Και επειδή πολύ μακρηγόρησα, ας περάσουμε στα καθέκαστα.
“Mortals Watch the Day” για εισαγωγή, η επιλογή του οποίου με εξέπληξε ευχάριστα. “So Much Is Lost”, για συνέχεια, γιατί “ναι έχουμε και άσχημα κομμάτια από άσχημους δίσκους τα οποία γουστάρουμε άσχημα να παίζουμε! (σ.σ.: Και ναι πολλοί τραγουδούσανε και ναι σε πολλούς αρέσει. Συνεπώς τι λόγος μου πέφτει εμένα;) Κάτι “Rememberance”, κάτι ψευτο-“Gothic” και κάτι “Enchantment” για τη συνέχεια. (Μην κρεμάσετε τον υποφαινόμενο, προς παραδειγματισμό σε κάποια από όλες τις πλατείες των Αθηνών. Απλά αστειεύεται! Επικές στιγμές και οι τρεις!) “Faith Devides Us – Death Unites Us”, “Tragic Idol”, “Isolate” και “Say Just Words” για το.. τελείωμα; Όχι κυρίες, δεσποινίδες και κύριοι. Απλά οι Paradise Lost αποχώρησαν για το καθιερωμένο encore (a.k.a. “We want more!) στα 45 λεπτά μόλις, παρακαλώ!
Παρόλα αυτά, δεν πτοήθηκε κανείς. Μετά από ελάχιστα λεπτά αναμονής στο απόλυτο σκότος, κάτω από την ανοιχτή οροφή του θερμοκηπίου, μέσα από την οποία διακρινόταν ο νυχτερινός, κανέναστρος ουρανός, η τάξη επανήλθε με τους Άγγλους στη θέση που τους ανήκει, στη σκηνή και όχι backstage, για να ακολουθήσει μια επική παράνοια με τα “Rotting Misery” (!), “One Second” (στο οποίο παρουσιάστηκε κάποιο πρόβλημα με το Apple Laptop της μπάντας, με τον Holmes να μας επισημαίνει την προτίμησή του στα Windows. ΑΝΤΕ ΓΕΙΑ!), “Erased” και “Over the Madness” για το…κλείσιμο της συναυλίας; Και τώρα λένε αλήθεια; Και τώρα δεν θα ξαναβγούνε; Και μόλις άνοιξαν τα φώτα; ΚΑΙ τη μουσική για να φύγουμε; Και κανείς δεν κουνιέται από τη θέση του; Προφανώς και κανείς δεν κουνιέται από τη θέση του! Και ξανακλείνει η μουσική, για να μην φύγουμε! Ναι, ναι ΚΑΙ τα φώτα! Και ξαναβγαίνουν οι Lost. Και τι καλύτερο για κλείσιμο από “The Last Time”, με ολόκληρο το Stage Volume 1 να σείεται και να παραληρεί! Υπόκλιση, χαιρετούρες και ΤΣΑΦ! Εξαφανίστηκαν. Τόσο νωρίς. Μετά από κάτι λιγότερο από μιάμιση ώρα. Μάλλον θα ήθελαν να προλάβουν κι αυτοί το τελευταίο μετρό. Μα, δεν τους είπε κανείς ότι τα Σάββατα έχει μέχρι τις 2 π.μ.;!