Ειλικρινά δεν μπορώ να καταλήξω, αν η “μόδα” η οποία επικρατεί τελευταία και αφορά την αδιανόητη συνέπεια στην ώρα έναρξης των Ελληνικών συναυλιών, με χαροποιεί ή με εκνευρίζει, τα μάλα. Σαν μουσικόφιλος και συναυλιομανής, προφανέστατα θα επιλέξω το πρώτο. Σαν κλασσικός, χαλαρός Ελληνάρας της τελευταίας στιγμής, απηυδισμένος και με πολλά νεύρα, χωρίς να ξέρω το γιατί, θα καταλήξω στο δεύτερο και θα συνεχίσω με την αναθεματισμένη συγγραφή. Λόγω αυτής μου της ασυνέπειας, λοιπόν, και ενώ η συναυλία ήταν προγραμματισμένη να ξεκινήσει στις 20:30 , όπως κι έγινε, ο υποφαινόμενος κατέφθασε, στο χώρο του Gagarin 205, στις 20:50.
Ανταπόκριση: Δημήτρης Κοντορούσης / Φωτογραφίες: Αθηνά Παπαγιάννη (περισσότερες φωτογραφίες εδώ)
Στη σκηνή βρίσκονταν ήδη οι Wings In Motion, οι οποίοι στην κυριολεξία τα έσπαγαν. Πολύ καλός ήχος, πεντακάθαρες κιθάρες και φωνητικά, τόσο πολύ που ξενέρωσα! Δεν θα το κρύψω ότι αυτό το νέο-τεχνικό death, με καθαρά φωνητικά, το τόσο προσεγμένο και καλοδιαβασμένο, δεν μου κάθεται καθόλου καλά στα αυτιά. Παρόλα αυτά, στα δυόμιση κομμάτια που πρόλαβα να ακούσω, πρέπει να παραδεχτώ ότι οι Wings In Motion, αυτό που κάνουν το κάνουν καλά. Εξού και η αρκετά θερμή απήχηση του κόσμου μετά το τέλος κάθε κομματιού, αλλά και ολόκληρου του setlist.
Η ώρα 21:15. Τα φώτα χαμηλώνουν. Μία επιβλητική, ορχηστρική μουσική παίζει στα μεγάφωνα. Deja Vu. Το έχω ξαναζήσει. Και ναι. Οι Shagrath, Silenoz, κάτι μεταξύ Vortex και Astenu και ένας κουρεμένος(!) Tjodalv, ανεβαίνουν στη σκηνή! Νιώθω ζαλισμένος. Μπερδεμένος. Μα εγώ δεν ήρθα να δω Dimmu Borgir! Τι κάνουν αυτοί στη σκηνή; “Shagrath παντρέψου με!”, φωνάζω μα αυτός δεν μου δίνει σημασία. “Αθήνα καλησπέρα!”, τον ακούω να προφέρει σε άπταιστα Ελληνικά. “Κοίτα να δεις που θα βγούμε και συγχωριανοί με το Νορβηγό, σκέφτομαι. “Είμαστε οι W.E.B.!”, λέει ατάραχος. “Εμ, πες το έεετσι!”, σκέφτομαι και όλα παίρνουν την λογική τροπή τους. Εφτά κομμάτια στο setlist. Αναγνώρισα το “Enthroned”, και θυμήθηκα λίγο τα παλιά. Δεν έχω ιδέα τι παίζει με τις καινούργιες δουλειές τους, αλλά ως παλιός black μεταλάς, μπορώ να πω ότι το κομμάτι που ακολούθησε, με τίτλο “Blessed Blood”, χωρίς να είναι κάτι το πρωτότυπο, ήταν φοβερό. “My Soul Upon You”, αν έπιασα καλά τον τίτλο και ακόμα ένα για το δρόμο, στο οποίο μία μάσκα αλλά Skeletor (βλ. He-Man and the Masters of the Universe) τοποθετήθηκε ως δια μαγείας στο πρόσωπο του τραγουδιστή. “Anubis”, για το κλείσιμο, σε μια ενδιαφέρουσα διασκευή, ελάχιστα διαφορετική από το original, και ένα πέρασμα από το refrain του “Faust”, στο τέλος.
22:23. Το “War Pigs”, ξεκινάει να ακούγεται από τα ηχεία του Gagarin, σε ένταση που προμηνύει έναρξη.
22:30. Τέσσερις από τους Σουηδούς προπάτορες του N.W.O.S.D.M. ανεβαίνουν στη σκηνή και οι μελωδίες του “The Science Οf Noise”, ξεκινάνε. Κι ειδού! Το αρκουδάκι της αγάπης, η ψυχή της μπάντας, ο τραγουδιστής και frontman των Dark Tranquillity (και πρώτος lead singer των Hammerfall, μην ξεχνιόμαστε! Τρελαίνομαι να το αναφέρω με κάθε ευκαιρία που μου δίνεται, για τους προφανείς, αστείους λόγους) Mikael Stanne, εισέρχεται χοροπηδηχτός στη σκηνή, με το χαμόγελο πάντα καρφωμένο στην σκανδιναβική μουτσούνα του.
Το πρώτο πράγμα που παρατήρησα, μιας που δεν το είχα ψάξει, όσον αφορά την περιοδεία, ήταν η εμφανέστατη απώλεια του μπάσου! Στο “Construct”, το μπάσο έγραψε ο Martin Henrikson (κιθάρα), αλλά δεν πίστευα ότι δεν θα είχαν φροντίσει να βρουν κάποιον session μπασίστα, και ότι θα έβγαιναν λειψοί. Όπως και να ‘χει, λόγω των πλήκτρων αλλά και του φοβερού ήχου (μέχρι λίγο μετά τη μέση του live, τουλάχιστον) τα σημεία που η απώλεια του μπάσου ήταν τρανταχτή ήταν λίγα, συνεπώς όλα κύλησαν ομαλά.
“White Noise / Black Silence” και “Monocromatic Stains”, με το clip του δεύτερου να παίζει στον background, το οποίο ως γνωστόν και όπως μας ξαναθύμισε ο Mikael, είναι ελληνική δημιουργία. “Lost to Apathy”, το μοναδικό κομμάτι που ακούστηκε από το “Character”, ίσως την πιο παρεξηγημένη κυκλοφορία τους. “The Fatalist”, από το “We Are The Void” και επιστροφή στο “Construct” με το “The Silence In Between”. Η συνέχεια ήρθε με το “Zero Distance”, σημείο το οποίο ίσως κάπου με χάλασε, μιας που στο video wall, από πίσω έπαιζε, όχι visualisations και animations, όπως μέχρι εκείνη τη στιγμή, αλλά, το video clip του ίδιου του κομματιού. Συνεπώς, είχαμε έναν “ψηφιακό” Stanne και έναν “αναλογικό”, με αποτέλεσμα αυτό που ερχόταν στα μάτια και τα αυτιά μου, ήταν μια εκδοχή του πως τραγουδάμε playback!
“The Wonders At Your Feet” και “The Mundain And The Magic”, για τη συνέχεια, στο οποίο ο Stanne κατέβηκε στο κοινό και έδωσε το μικρόφωνο σε δεσποινίδες και κυρίους, οι οποίοι με τη σειρά τους έσπευσαν να κατακρεουργήσουν το refrain, δημιουργώντας, παρά ταύτα, μια ευχάριστη και ζεστή ατμόσφαιρα. Επιτέλους! “Punish My Heaven” και πανικός σε όλο το Gagarin. Ακολούθησαν τα “What Only You Know”, “Terminous (Where Death Is Most Alive)” και “State Of Trust”, για να καταλήξουμε στο επικό “ThereIn”, στο οποίο ακολούθησε ένας δεύτερος πανικός, για να ακολουθήσει ο τρίτος με το “Final Resistance”, για το εικονικό τέλος.
Χαιρετούρες, φιλιά και χαμόγελα ελάχιστων δευτερολέπτων, για έναν συναυλιακό θεσμό ο οποίος λίγο πολύ όλους μας κουράζει, αλλά όποτε δεν γίνεται, καταριόμαστε θεούς και δαίμονες, μιας που “Ποιοι νομίζουν ότι είναι που δεν ξαναβγαίνουν οι παλιό-ντίβες” και η γκρίνια δεν έχει τελειωμό! Λίγα λεπτά αργότερα λοιπόν, η πεντάδα ανέβηκε πάλι στη σκηνή για το καθιερωμένο encore. “Lethe”, από το τρομερό “The Gallery”, “Endtime Hearts”, από το “Construct” και “Misery’s Crown”, από το “Fiction”, για κλείσιμο, στο οποίο ο Mikael Stanne μας υποσχέθηκε ότι “it’s not a song for goodbye, but for see you soon.” Στη μέση προς τέλος του κομματιού, μάλιστα, δεν παρέλειψε να κάνει και δύο crown surfing, τραγουδώντας συγχρόνως, δείχνοντας ότι ακόμα το έχει!
Ένα φοβερό βράδυ από μία φοβερή μπάντα! Μοναδικό παράπονο; Γιατί έχουν ξεγράψει ένα από τα μεγαλύτερα αριστουργήματα που έχουν δημιουργηθεί στον συγκεκριμένο ήχο και ακούει στο όνομα “The Mind’s I”! Δεν ακούσαμε ΟΥΤΕ ένα κομμάτι από τον συγκεκριμένο δίσκο, πράγμα που έγινε και το 2007, στο αντίστοιχο live με Samael. Έκαναν την αρχή οι “Moonspell” με την “Wolfheart”/”Irreligious” περιοδεία τους. Εύχομαι να δούμε αντίστοιχες περιοδείες και από άλλες μεγάλες μπάντες οι οποίες, κακώς, έχουν ξεχάσει και, σχεδόν, ξεγράψει το παρελθόν τους.