Δεύτερη έκδοση του Slap And Panic ακριβώς ένα χρόνο μετά, καθόλου άσχημα θα’λεγα! Η αυστηρή -όντως- έναρξη στις 19:30 είχε εφαρμογή και ο σκοπός, όντας ιερός όπως και την πρώτη φορά, έκανε τον κόσμο να τιμήσει εν τέλει το event παρ’όλο που αρχικά το μούδιασμα ήταν εκεί…
Aνταπόκριση: Γιάννης Νάκος / Φωτογραφίες: Μίλτος Εξακουστίδης (περισσότερες φωτογραφίες εδώ)
…κάτι που δεν πτόησε ούτε στο ελάχιστο τους Grassroll που βγήκαν τρομερά κεφάτοι και με αρκετά καλό ήχο(ειδικά σε σχέση με την προηγούμενη φορά). Φορώντας όλοι τους σαλιάρες και με την Άννα να μπροστάρει το όλο πράγμα μπορώ να πω πως μου φάνηκαν πιο δεμένοι από ποτέ με τα νέα κομμάτια να χτυπάνε στο ψητό. Τσίτες κι από τις δύο φιλικές συμμετοχές (Ρίτα και Κωνσταντίνα) σε ισάριθμα κομμάτια που έκαναν την εμφάνιση των G γυναικεία υπόθεση. Όλοι το φχαριστήθηκαν στο έπακρο πάντως. Super φάση.
Μικρό break για να ακολουθήσουν οι Progress Of Inhumanity, είχα κάμποσο καιρό να τους δω και γούσταρα κάθε δευτερόλεπτο της ηχητικής τσόντας που μας κέρασαν. Grindcore τσουτσουνάτο, προβαρισμένο μέχρι αηδίας, με φοβερό ήχο κι έναν τυμπανοκρούστη 111 κιλών να σου δείχνει how the game is played (άντε και με Vulnus). Λιτοί στα λόγια όπως πάντα απλά άφησαν τη μουσική να μιλήσει για πάρτη τους. Τα πρώτα pits είχαν πλάκα, έπαιξαν κι ένα καινούργιο κομμάτι (πιο καινούργιο από το 7άρι λέμε) και άπαντες γούσταραν τη ζωάρα τους από ό,τι είδα τριγύρω. Πανέμορφα!
Σεισμόπληκτο grind στη συνέχεια όπως είπε και ο τριχωτός κιθαρίστας των The Anal Treatment XXX-perience (copy/paste το έκανα, σιγά μην το έγραφα όλο αυτό) τον οποίο και προσκύνησα για το τρελό wife-beater φανελάκι του. Η sexy μπάντα από την Κεφαλλονιά αυτή τη φορά βγήκε 4μελής με τον άνθρωπο-ντουλάπα, Χρήστο από τους Incineration/Aceptic Goitre να συνοδεύει στα gutturals (φούλυ μπρουταλ λέμε!). Kαι το party ξεκίνησε με τα σουξέ να διαδέχονται το ένα το άλλο και τον Νίκο να κερνάει ατάκες(και γλειφιτζούρια) με κάθε ευκαιρία, ποιότητα, εμετός, σούφρες, χριστοπαναγίες κι άλλα χαρούμενα γέμισαν τον αέρα και με την extra guest συμμετοχή της Κωνσταντίνας Μακρή(η βραδιά της σου λέω!) το set τους έστειλε τσουνάμι εμετού στα πλήθη. Ωραία πράματα.
Στη συνέχεια: κρουασάν με blastbeats! Οι Γάλλοι Warfuck, dynamic duo σκηνικό με αδιανόητα τρελή ενέργεια στη σκηνή βγήκαν κεφάτοι κι έσπειραν για δεύτερη φορά στα μέρη μας. Την προηγούμενη φορά (απλά για τη σύγκριση και μόνο) μου φάνηκαν ένα κλικ πιο δυναμικοί σκηνικά αλλά η μπάντα και πάλι πραγματικά όργωσε. Κιθάρα/φωνή, τύμπανα/φωνή (γαμημένα γρήγορος!) τα μέλη της και το αποτέλεσμα που βγάζουν είναι τρομερά γεμάτο και πληθωρικό. Γούσταρα που τους είδα άνετους με το κοινό και ο κόσμος φάνηκε να γουστάρει από τη μεριά του. Τρελό ρησπέκτ στα παιδιά που υπάρχουν σαν μουσικό σχήμα λιγότερο από 2 χρόνια κι έχουν παίξει στη μισή Ευρώπη και βάλε. Μακάρι και του χρόνου από τα μέρη μας.
Μικρό κενό και ώρα για ξύλο. Οι One Of These Days έχουν το groove στο τσεπάκι τους και το χρησιμοποιούν για πλάκα όποτε θέλουν για να κουνήσουν και το τελευταίο ακίνητο κεφάλι στο venue. Καραγούσταρα κάθε τι από την γεμάτη ενέργεια εμφάνιση τους, ο Γιάννης έχει φωνάρα, όγκος από τις κιθάρες (πολύ καλός ήχος συνολικά!) και πουτανιάρικα τύμπανα συνθέτουν τους OOTD. Η μπάντα παίζει το παιχνίδι με τους δικούς της όρους χωρίς να αράζει κάτω από συγκεκριμένη μουσική ταμπέλα. Προσωπικό ήχο δεν έχει ο καθένας, μαγκιά τους. Ανυπομονώ και για το ντεμπούτο τους, τρέξτε το ρε.
Τους Corpses τους είχα ακουστά αλλά δεν έτυχε να τους δω ποτέ μέχρι τώρα. My bad, πήρα το πουλί στο χέρι και του έδωσα και κατάλαβε. Οι τύποι ροκάρουν χοντρά ρε πούστη μου, σε παίρνουν παραμάσχαλα και κάνουν ο,τι θέλουν. Μουσικά επίσης δεν μπαίνουν σε συγκεκριμένη στέγη αλλά είμαι σίγουρος πως δεν ενδιαφέρει κανέναν αυτό. Ο φροντάρης τους έδινε πόνο, βούταγε στον κόσμο, τρόλαρε το κάθετι, έφτυνε τσίτες. Τρελές δυναμικές, ριφάρες που sludgάρουν, d-beat κοπάνημα κέρασμα και ο κόσμος που έμεινε μέχρι το τέλος(οι περισσότεροι! αυτά είναι) τα έσπασε κανονικά και καταχειροκρότησε. ΠΡΕΠΕΙ να παίξει κυκλοφορία κάποια στιγμή!
Η βραδιά έφτασε στο τέλος της με επιτυχία, η προσέλευση ήταν κάτι παραπάνω από καλή και το κέφι έπαιξε σε ανάλογα επίπεδα. Μεγάλο μπράβο σε μπάντες και κόσμο που έκανε εφικτό το σκηνικό, Νίκος, Παύλος και τα άλλα παιδιά που δείχνουν πως έχουν τα balls να κάνουν τέτοιες κινήσεις με ανθρωποκεντρικό χαρακτήρα βάζοντας τον καλό σκοπό πάνω από κούραση και προσωπικό όφελος. Πάντα τέτοια παίδες, respect!