Δεύτερη εμφάνιση των Deus Ex Machina στην Αθήνα μετά τη κυκλοφορία του “Sound Of Liberation”, αυτή τη φορά στο ιστορικό Κύτταρο. Τη βραδιά ανοίξανε άλλες 3 νεότερες και ελπιδοφόρες μπάντες ξεκινώντας απο τους…
Aνταπόκριση: Γιώργος Χούλλης / Φωτογραφίες: Αθηνά Παπαγιάννη (περισσότερες φωτογραφίες εδώ)
…Pink Tank Project οι οποίοι είναι μιά μπάντα που ξεκίνησε για λόγους ψυχοθεραπείας όπως λένε οι ίδιοι το 2006 στο ύφος των Pixies, Sonic Youth κλπ απο 3 άτομα στο βασικό σετ (κιθάρα, μπάσο, τύμπανα) που μοιράζονται τα φωνητικά. Για τα 30 λεπτά που ήταν στη σκηνή έπαιξαν μαζί με τα δικά τους κομμάτια και διασκευές σε Pixies (“Hey”), Stooges (το “Gimme Danger” σε μέτρια εκτέλεση) και Tom Waits (“Goin’ Out West”). Τα κομμάτια τους είναι δουλεμένα και ακούγονται πολύ καλά επι σκηνής (ο δίσκος τους απ’οσο ξέρω είναι ελεύθερος για κατέβασμα) και με δέσιμο. Όπου τους πετύχετε σίγουρα θα γουστάρετε.
Η πρόσφατη κριτική για το EP “Same Crew, Different Sails” ήταν διθυραμβική,οπότε επόμενο ήταν η εμφάνιση των Bent By Sorrow να αναμένεται με ανυπομονησία. Η μπάντα βγήκε στις 23:00 με intro το ομώνυμο κομμάτι τους που ανοίγει το EP και έναν τύπο πάνω σε ξυλοπόδαρα να περνάει απο τη σκηνή. Για 45 λεπτά που είχαν στη διαθεση τους οι Bent By Sorrow τίμησαν όλο το “Same Crew…”, με σωστές εκτέλέσεις και πολύ καλή επικοινωνία με το κοινό (απ’όσα είπαν στα κενά ανάμεσα στα κομμάτια εγώ κράτησα τη φράση του Γιάννη “η μουσική είναι μία και είναι για όλους”). Ανάμεσα στα μέλη της (που όλοι είναι ένας κι ένας) η μπάντα έχει στις τάξεις της τον Zak A. (One Block Society, Heavier Than God) ο οποίος διαθέτει ακόμα δυνατή παρουσία αλλά και φωνή. Το φινάλε του σετ ήρθε με το “Music Is Our Weapon” και η μπάντα αποχώρησε αφήνοντας ελπίδες για μια ενδιαφέρουσα συνέχεια.
Οι Wish Upon A Star που ακολούθησαν ανέλαβαν ν’ανάψουν τα αίματα με τον punk ήχο τους. Αν και ο χρόνος που είχαν στη διάθεση τους ήταν σύντομος (μόλις 30 λεπτά) οι Αθηναίοι έβγαλαν ενα αληθινό punk feeling με καινούργια κομμάτια αλλά και απο το περσινό “Something To Hold Onto”. Αν και δεν είχα την ευκαιρία να τους δώ παλιότερα για να κάνω συγκρίσεις μου άρεσαν αρκετά και βγάλανε μπόλικη δύναμη, ενώ ένα highlight ήταν ο ενθουσιασμός τους που μοιραζόντουσαν την ίδια σκηνή με τους Deus Ex Machina (ο σεβασμός είναι μεγάλη υπόθεση) των οποίων η ώρα πλησίαζε σιγά-σιγά.
Οι Deus Ex Machina ορμάνε με το “The Sound Of Liberation” από τον πρόσφατο ομώνυμο δίσκο. Δυστυχώς ο ήχος τους χαντάκωσε για τα πρώτα κομμάτια, αλλά άρχισε να στρώνει όσο πέρναγε η ώρα. Στο “Chase Me” ανεβαίνει στη σκηνή η Εύα στα τύμπανα και η Μαρία στο μπάσο, ενώ το “Execute” που ακολουθεί ανάβει τα αίματα με τα stage diving του Σταύρου (μέχρι και στα κάγκελα ανέβηκε!). Ακολουθεί το “Motorpsycho” (τ’οποίο ζητούσε μιά παρέα απο το κοινό) και το “Iraq N’ Roll” για να κλείσει (λέμε τώρα) το σετ. Στο encore ήρθε το “Streets On Fire” μαζί με τη καθιερωμένη διασκευή στα 38 χιλιοστά των Αδιέξοδο όπου το μισό κοινό βρισκόταν στη σκηνή και τραγουδούσε με τη μπάντα (γιατί κάποιες μπάντες δέν κάνουν live μόνο για το κοινό αλλά και ΜΕ το κοινό).