Λίγο πριν τις εμφανίσεις τους με τους The Cosmic Dead σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη και με ένα καταπληκτικό ντεμπούτο στις αποσκευές τους, οι Lunarmare, από την Κομοτηνή, μιλάνε στο Χρήστο Κατσίμπα και το Rockin’Athens.gr!
Καλώς ορίσατε στο Rockin’Athens.gr! Πριν εμβαθύνουμε στα των ερωτήσεων, θα μπορούσατε να μας δώσετε ένα βιογραφικό των Lunarmare;
Ευχαριστούμε πάρα πολύ για την υποστήριξη και το χρόνο σου. Λοιπόν, το βιογραφικό υπάρχει και στο facebook. Προτιμώ σε κάθε ερώτηση να αποκαλύπτουμε και κάτι καινούριο, να μη γινόμαστε και βαρετοί. Οπότε θα σου πω μια ιστορία. Όταν το 20009 σκέφτηκα πολύ σοβαρά πως το να είμαι μόνο ακροατής δε μου φτάνει, αποφάσισα να πιάσω ένα (μουσικό) όργανο και να αρχίσω να παίζω. Ψάχνοντας άτομα που ακούνε heavy rock στην Κομοτηνή, μου ήρθε στη μνήμη ένας περίεργος τύπος από το λύκειο, και συγκεκριμένα σε κάτι σχολικές διακοπές (πρέπει να ήταν το 1996;), που ενώ όλοι μας “ζούσαμε την εφηβεία” αυτός ασχολούνταν με την κιθάρα του. Όλοι μας είχαμε καβατζώσει μπουκάλια αλκοόλ στις τσάντες και αυτός μια ηλεκτρική και έναν ενισχυτή. Κάναμε λοιπόν εμείς μπάνιο στην πισίνα του ξενοδοχείου και αυτός ο ενοχλητικός τύπος σόλαρε στο μπαλκόνι του. Ακατάπαυστα. Αυτός λοιπόν ο τύπος ύστερα από πολλά και διάφορα ευτράπελα, κατέληξε το άλλο μου μουσικό μισό.
Not blues. Just rock. Heavy rock. Το παραπάνω αποτελεί και μότο για το συγκρότημα;
Δεν υπάρχει moto για το συγκρότημα. Εγώ προσωπικά το έγραψα το συγκεκριμένο. Θεωρώ αρκετά αστείο να παίζεις μια πεντατονική και να βρωντοφωνάζεις “i got the blues”, να δηλώνεις bluesάς και δε ξέρω τι. Το blues στο δικό μου το μυαλό είναι αρκετά περισσότερα και διαφορετικά από απλά αυτό.
Εκτός από τους Hawkwind, οι οποίοι είναι η βασική σας επιρροή, ποιοι άλλοι καλλιτέχνες σας επηρέασαν είτε από το χώρο της μουσικής, είτε από οπουδήποτε αλλού;
Η δική μου προσωπική επιλογή είναι οι Hawkwind. Τον Ηλία αν τον ρωτήσεις θα σου πει Ozric και αν τον πιέσεις Massive Attack. O Ορέστης ενθουσιάζεται πολύ με prog rock και metal και προσπαθεί να μας πάει όλους προς τα εκεί. Ο Γιώργος προς το new wave αλλά δεν έχει σημασία είναι ο new guy. Θεματολογικά και στιχουργικά, με όλες τις εναλλακτικές πραγματικότητες του Asimov, του Dick, του Gibson, του Arthur Clarke και φυσικά απόλυτη εναρμόνιση με τις επιστημονικές απόψεις του Sagan.
Νομίζω πως ήρθε η στιγμή να αναφερθούμε και στο ντεμπούτο σας και αφου σας δώσω τα συγχαρητήρια μου για το καταπληκτικό αποτέλεσμα που πετύχατε, θα ήθελα να μας δώσετε μερικές παραπάνω πληροφορίες σχετικά!
Όλη η προσπάθεια του πρώτου δίσκου έχει να κάνει με το “πορευόμαστε με ότι έχουμε”. Γράψαμε τα πάντα στο σπίτι, κάναμε παραγωγή μόνοι, μιξάραμε μόνοι. Μάθαμε τα πάντα απ’την αρχή. Ευτυχώς στο τέλος προέκυψε ο Μάνος και ανέβασε πάρα πολύ το αποτέλεσμα με το master. Να σου πω την αλήθεια, αν ο δίσκος σου ακούγεται κάπως περίεργος, μη γυαλισμένος, κομπρεσσαρισμενος, άσχημος, δε ξέρω τι (τα έχουμε ακούσει όλα) σίγουρα μπορώ να πω οτι είναι ιδιαίτερος και μόνο λόγω της διαδικασίας αυτής. Είναι ένας δίσκος δικός μας όμως, για τον οποίο εγω προσωπικά είμαι περήφανος. Δεν άφησα κανέναν να μου πει τι και πως θα γίνει. Φυσικά και θα μπορούσαμε να κάνουμε κάποια πράγματα διαφορετικά. Θα γίνουν στον επόμενο.
Υπάρχει κάποια θεματολογία στον δίσκο; Ελπίζω να υπάρχει, γιατί αλλιώς μάλλον το δικό μου μυαλό δημιουργεί τέτοια θέματα!
Φυσικά και υπάρχει. Η σελήνη είναι απλά μια αφορμή. Η αιτία βρίσκεται στην ανάγκη του καθενός από μας να ξεφεύγει από την ανιαρή, δύσκολη, “πραγματική” καθημερινότητα¨και να δημιουργήσει το δικό του μονοπάτι της απόδρασης. Τα εργαλεία της δουλειάς, είναι τα έργα των προαναφερθέντων τεράστιων καλλιτεχνών.
Μία από τις καλύτερες στιγμές του δίσκου, τουλάχιστον κατά τη δική μου άποψη, είναι και το κομμάτι ‘Answer’, που τη βρήκατε τη δεσποινίς που σιγοντάρει το κομμάτι;
Είναι μάλλον και η πιο μεταλική στιγμή του δίσκου. Η κοπέλα είναι η Στέλλα Φαρμάκη, μουσικός στο επάγγελμα η οποία μένει μόνιμα εδώ στην Κομοτηνή και μας έκανε την τιμή να συμμετάσχει σε κάτι έξω από τα νερά της. Πείραμα ήταν και θέλω να πιστεύω οτι βγήκε. Θα θέλαμε να την υπολογίζουμε σα συμμετοχή και στα μελλοντικά μας σχέδια.
Σε μερικές ημέρες θα ανοίξετε για τους The Cosmic Dead και εάν δεν απατώμαι θα είναι και η πρώτη φορά που θα παίξετε στην Αθήνα;
Αν δεν συνυπολογίσουμε το Praise The Fuzz τότε ναι. Ανυπομονώ. Όταν άκουσα οτι έκλεισαν οι Cosmic Dead, σκέφτηκα οτι δε θά’θελα να τους χάσω με τίποτα. Είμαστε πολύ τυχεροί που φέτος μοιραστήκαμε τη σκηνή με Naam και (σύντομα με) Cosmic Dead. Ίσως τελικά κάτι κάναμε καλά και βρέθηκαν κάποιοι άνθρωποι δίπλα μας, μας πίστεψαν και μας στηρίζουν. Άσχετα που διαμαρτύρονται οτι δε τους αναφέρουμε ποτέ! Η απλά μυρίστηκαν το υπέρμετρο ταλέντο μας και ετοιμάζονται να βγάλουν ΠΟΛΥ χρήμα (μη το γράψεις αυτό!)
Κομοτηνή και Rock, πως συνδυάζονται; Υπάρχει κοινό rock στην πόλη σας;
Ας μη ρίξουμε τη διάθεση, τα έχουμε ήδη πει όλα εδώ!
Ελληνική heavy rock σκηνή, κάτι έχει αρχίσει και κινείται; Ποιες μπάντες ξεχωρίζετε στο χώρο;
Κάτι δε το λες. Είναι φανταστικό αυτό που γίνεται με την ελληνική σκηνή. Ξεφύγαμε επιτέλους απο τη μιζέρια που διαβάζαμε (οι μεγαλύτεροι) κάποτε στα περιοδικά και πήραμε την κατάσταση στα χέρια μας. Απίστευτη ποιότητα και όγκος κυκλοφοριών, μεγαλύτερος ανταγωνισμός με την καλή έννοια, και σα φυσική εξέλιξη, βελτίωση σε όλους τους τομείς. Όσο υπάρχει γκρίνια και διαφορές μεταξύ των μπαντών της σκηνής, αναπόφευκτα επέρχεται και το βάλτωμα. Με όποιους έχουμε μοιραστεί τη σκηνή αποτελούν κάτι ξεχωριστό από μόνοι τους. Από την άλλη, ρεαλιστικά, στη χώρα που ζούμε και με τον τρόπο που έχουμε μάθει, τις περισσότερες φορές όποιος ξεχωρίζει είναι για τους λάθος λόγους.
Ονομάστε μου 5 δίσκους, χωρίς τους οποίους δεν θα υπήρχαν οι Lunarmare ή τουλάχιστον θα ηχούσαν διαφορετικά!
Αντί για δίσκους θα αναφέρω 5 χαρακτηριστικά που επηρρέασαν τον κάθε ένα από εμάς ξεχωριστά.
Οι πειραματισμοί του Gilmour, η ανάγκη για διαφορετικότητα του Brock (εντάξει βοήθησαν κάπως και τα ναρκωτικά), τα solo του Page (και ίσως και του Van Halen), το στήσιμο του Gavin Harrison και οι αγχωτικές μελωδίες των 80’s post punk συγκροτημάτων.
Παίδες σας ευχαριστώ πολύ για αυτή τη συνεντεύξη, ο τελευταιος λόγος δικός σας!
Και πάλι εμείς ευχαριστούμε. Δε θέλουμε να πούμε κάτι σημαντικό. Θέλουμε απλά να αφήσουμε ένα στίγμα.