Με παράπονο θα μπορούσα να πω, πως οι Throwdown είναι ίσως μία από τις πιο υποτιμημένες hardcore μπάντες τις τελευταίας δεκαετίας. Κοιτάζοντας την σταδιοδρομία τους από το στυγνό Haymaker (2003) στο ώριμο Vendetta (2005) και από το Panter-ίζον Venom & Tears (2007) στο εμπορικό metalcore του Deathless (2009), έχουν δείξει ότι χωρίς να έχουν να προσφέρουν κάτι το υπερβολικά πρωτότυπο, στην εν λόγω σκηνή, είναι αληθινοί, λιτοί κι απέριττοι, προσφέροντας το κατάλληλο groove για να αξίζουν μια κάποια μεγαλύτερη αναγνώριση από αυτή που, μέχρι στιγμής, έχουν.
Μετά από πέντε ολόκληρα χρόνια απουσίας από τα μουσικά δρώμενα, λοιπόν, οι Καλιφορνέζοι επιστρέφουν με μια ολοκαίνουργια κυκλοφορία, η οποία δεν δικαιολογεί μεν την τόσων ετών απουσία τους, συνεχίζει δε τη φήμη τους για την σταθερότητα της ποιότητας αυτού που ξέρουν να καλύτερα.
Έντεκα συνθέσεις γεμάτες δυναμισμό και beatdown ρυθμούς. Από την πρώτη κιόλας ακρόαση, ξεχώρισα τα “Hardened By Consequence”, λόγω της εισαγωγικής ριφάρας, το “Cut Away”, με το κεντρικό του riff να θυμίζει κάτι λίγο από “The Art Of Shredding” (σ.σ.: δεν αναφέρω καν από ποιους!) αλλά παρ’ολα αυτά εκπληκτικό, το “Without Weakness”, στο οποίο φαίνονται ξεκάθαρα οι thrash διαθέσεις που ξυπνάνε από το παρελθόν, το διαμάντι “Born And Buried Alone”, αργό μα καταπληκτικό, με λίγο άρωμα sludge καταστάσεων, καθώς και το κομμάτι κλεισίματος “Condemed To Live”, το τελευταίο riff του οποίου σου αφήνει την αίσθηση να πατήσεις το repeat επειγόντως, ασχέτως με τα αρνητικά, που αναφέρονται στη συνέχεια.
Για τις υπόλοιπες συνθέσεις δεν έχω να πω και τα καλύτερα λόγια, μιας και το καθετί όλο και κάτι θα μου θύμιζε, είτε από το δικό τους παρελθόν, είτε από εμφανέστατη επιρροή άλλης μπάντας. Αναγνωρίζω ότι είναι άσχημο να καθόμαστε να προσέχουμε και να αναφέρουμε τι μοιάζει με τι και ποιος αντιγράφει ποιον, μιας και βρισκόμαστε σε μια εποχή στην οποία ένα τεράστιο μέρος της μουσικής έχει παιχτεί και θέλοντας ή μη θα υπάρχουν τέτοια “κοπιαρίσματα”. Παρόλα αυτά, στα αφτιά μου δεν αρέσουν τέτοιες ομοιότητες, συνεπώς θα τις αναφέρω. “Fight Or Die”. Ένα part 2 του “Vendetta”, από τον ομώνυμο δίσκο. “Borrowed Time”. Το αρχικό riff του “Venom & Tears”, από τον ομώνυμο δίσκο σε uptempo. “Avow”. Μια προσπάθεια να μιμηθούν Lamb of God! Όχι αποτυχημένα μεν, μα και πάλι. Για όσους δεν θα ενοχληθούν από την Lamb of God ατμόσφαιρα, η οποία είναι ξεκάθαρη, το κομμάτι είναι φοβερό. “Defend with Violence” και “Suffer , Conquer.”. Και μια δόση Hatebreed στον δίσκο, γιατί “μιας που παίζουμε το ίδιο πράγμα, πάνω κάτω, ποιος θα καταλάβει τη διαφορά”. Αμ δε! Σας τσάκωσα! Κλείνοντας με το ομώνυμο “Intolerance”, δεν είναι κάτι άλλο από μια παραλλαγή του βασικού riff του “Lycanthropy”, των Six Feet Under!
Μπορώ να παραδεχτώ ότι ανυπομονούσα αρκετά χρόνια για τον συγκεκριμένο δίσκο, καθώς και είχα απορία για την εξέλιξη της πορείας της συγκεκριμένης μπάντας, μετά το πιο εμπορικό “Deathless”, αλλά παρότι ο ήχος τους επέστρεψε στα παλαιότερα, καλά χρόνια, οι συνθέσεις τους δεν μπορώ να πω ότι ήταν αυτό που περίμενα να ακούσω, μετά από συρραφή ιδεών μιας πενταετίας.
Ακούτε και κρίνετε.
[stextbox id=”black”]
Συνοψίζοντας…!
The Good : “Born And Buried Alone”.
The Bad : Η απογοήτευση μετά από πολυετή αναμονή.
Βαθμολογία: 2,5 / 5
[/stextbox]