Hydra. Το μυθικό τέρας με τα πολλά κεφάλια, θα μπορούσε να συμβολίζει τις διαφορετικές πτυχές της μουσικής, και την ευρύτητα που αυτή κατέχει. Μια δυναμική αξεπέραστη, που περνάει στην αιωνιότητα ως σύμβολο, ως πράξη, ως δημιουργία. Κατά πόσο γίνεται όμως αυτό αντιληπτό στο album; Και πρώτα απ’ όλα…. γίνεται;
Μπορεί οι καλές ενορχηστρωμένες συνθέσεις να ξεχώρισαν στο album, όπως και θα έπρεπε, αλλά –αναμενόμενα- την παράσταση «έκλεψαν» οι συνεργασίες με Howard Jones, Tarja, Xzibit,και Dave Pirner.
Συνεργασία- έκπληξη, το “And We Run” με τον “Pimp my Ride”-Xzibit, να αποτελεί ένα αξιοσημείωτο δείγμα μιας απροσδόκητης καλλιτεχνικής στροφής, που ξετυλίγεται με έναν πρωτότυπο τρόπο. Μια στιγμή καθαρού πειραματισμού στον δίσκο, χωρίς όμως να ισχύει το ίδιο και για τη συνολική εικόνα που θα αποτυπώσει στο σύνολό του.
Με τα πιο αξιοσημείωτα κομμάτια του δίσκου να αποτελούν το “Let Us Burn”, “Edge Of The World”, “Tell Me Why”, αλλά και το “Dangerous” με τον απολαυστικότατο, όπως πάντα, Howard Jones, το ντουέτο με τον Dave Pirner, ήταν από εκείνα τα κομμάτια με το λιγότερο ενδιαφέρον. Αντίθετα, το “Paradise” είναι μια ευκαιρία να θαυμάζεις το εύρος της φωνής δύο ξεχωριστών γυναικών, που επάξια έχουν κατακτήσει την παγκόσμια μουσική σκηνή.
“Dog Days”. Thesearethedogdays1234,thesearethedogdays1234theseasrethedogdays, thesearethedogdays1234theseasrethedogdays, thesearethedogdays1234theseasrethedogdays”, thesearethedogdays1234theseasrethedogdays”…Μοιάζει σαν αστείο. Αλλά δεν είναι.. και δυστυχώς αυτό συμβαίνει στην πλειονότητα των κομματιών.
Πέρα από τους πειραματισμούς, που γίνονται αντιληπτοί αποκλειστικά μέσω των συνεργασιών, η αισθητική, οι συνθέσεις δεν ανταποκρίνονται σε αυτό που θα έπρεπε να αναπαριστά τη «θανάσιμη» δυναμική του συμβόλου, κάτι που θεωρητικά θα πήγαζε μέσα από τους στίχους, τα τραγούδια και τη φωνή, μεταξύ άλλων.
[stextbox id=”black”]
Συνοψίζοντας…!
The Good : Ωραίες συνεργασίες + μερικά εξαιρετικά κομμάτια
The Bad : Εγώ δεν «είδα» καμία Ύδρα. Είδες εσύ;
Βαθμολογία: 3 / 5
[/stextbox]