Ο Δημήτρης Πουλικάκος είναι 71 χρονών αλλά τα λόγια του δεν το δείχνουν. Την Παρασκευή και το Σάββατο που μας έρχεται, μαζί με τον φίλο και συνοδοιπόρο του Δημήτρη Πολύτιμο, κλείνει τα 49 του του χρόνια στα rock μουσικά δρώμενα της χώρας μας. Βασικά, όχι μόνο τα rock. Ο Θείος Νώντας είναι ένα κεφάλαιο στην μουσική της Ελλάδας, συλλήβδην. Ο Γιώργος Χούλλης είχε την ευκαιρία να πάρει μία συνέντευξη που τιμά το Rockin’Athens, σχεδόν όσο καμία άλλη. Γιατί λίγοι έχουν το κουράγιο αυτού του ανθρώπου να συνεχίζουν σήμερα, είτε ο χώρος είναι το Gagarin είτε μία άγνωστη τρύπα που θα τον πετύχεις εντελώς κατά τύχη. Φωτογραφίες πολλές δε θα δείτε, ας επικεντρωθούμε μία φορά στην ουσία και όχι στις εικόνες και τις στιγμές…Κυρίες και κύριοι, ο Δημήτρης Πουλικάκος στο Rockin’Athens.gr.
Από τους M.G.C και τον Εξαδάκτυλο στο “Μεταφοράι-εκδρομαί ο Μήτσος” κι απο κεί στο σήμερα όπου συμπληρώνεις 47 χρόνια. Πώς αισθάνεσαι γι’αυτό;
Από τήν άλλη,θα ευχόμουνα, εκδηλώσεις όπως επετειακές βραδιές κ.λ.π.,να γινόντουσαν σε ευτυχές πλαίσιο,(& για μάς,αλλά & για ολόκληρο τόν κόσμο) κι όχι μέσα στον ζόφο και την πολιτικο-οικονομική αχρειότητα που ζούμε σήμερα στο πετσί μας.
Παραμύθι χωρίς όνομα λοιπόν. Προφανώς εμπνευσμένο από εκείνη τη συναυλία στο Σπόρτινγκ. Τι αναμνήσεις έχεις από τότε;
Πράγματι,(όπως λέω και σε άλλο σημείωμα), το όνομα το χρησιμοποιώ και σε ανάμνηση εκείνης τής συναυλίας, τις Απόκριες του ’80, που είχαμε δώσει με τον Παύλο Σιδηρόπουλο. Μας λείπει σήμερα! Δεν μπορώ να πω, πως θυμάμαι ιδιαίτερα περιστατικά, η ατμόσφαιρα βέβαια υπάρχει έντονα στην μνήμη μου σαν σύνολο.Περιστατικά συγκεκριμένα, θυμάμαι πως την ώρα που ξεκινάγαμε με το I’ve been loving you too long (to stop now) , δεν δούλευε το μικρόφωνό μου και βλαστήμαγα. Η τσαντίλα μου έφυγε ακούγοντας το καταπληκτικό σόλο κιθάρας,του Δήμη Παπαχρήστου,(μας έχει δυστυχώς,αφήσει χρόνους κι αυτός), στο I got the blues, των Stones!
Πες μας λίγα λόγια για τη συνεργασία σου με το Δημήτρη Πολύτιμο και πόσο καθοριστική υπήρξε για σένα όλα αυτά τα χρόνια.
Γνωριστήκαμε στο παλιό καφενείο “Βυζάντιον” στην πλατεία Κολωνακίου & που υπήρξε ένα είδος “ελεύθερου Πανεπιστήμιου”.
Εκεί συχνάζανε,από αλητάμπουρες,μέχρι & παράγοντες τής πολιτικής ζωής,που αρέσκονταν στο να το επισκέπτονται κάθε τόσο.Ο Μάνος Χατζηδάκης,ο Πάνος Κόκας,ο Σπύρος Μερκούρης,ο Μίνως Αργυράκης,ο Γιώργος Εμιρζάς,ο Μάνος Κατράκης,ο ποιητής Γιώργος Λύκος,ο Γιώργος Δασκαλόπουλος,ο Μάνος Ελευθερίου,ο Ακος Δασκαλόπουλος,ο Δημ.Χριστοδούλου,ονόματα που μου έρχονται στην τύχη, ήταν σχεδόν καθημερινά,θαμώνες.
Στην κυρίως “παρέα”μας, ήταν ο Δημήτρης Πολύτιμος βέβαια,ο Πάνος Κουτρουμπούσης,ο Αλέκος Ακριθάκης,ο Τάσος Δενέγρης,ο Γιώργος Μακρής (αδελφός),η Μαρία η Μήτσορα (ήταν τότε φανερή η απουσία τού γυναικείου φύλου από τέτοιου είδους παρέες,υπήρχε όμως ευτυχώς,πάντα κάποια εξαίρεση) & διάφοροι άλλο “καλλιτεχνικοί” ή “παρακαλλιτεχνικοί” τύποι, είτε “αριστοκρατικής”, είτε “λαϊκής” προέλευσης…ένας ωραίος κοινωνικός αχταρμάς…
Με τον Πολύτιμο ειδικά,περάσαμε εκατοντάδες βράδια,νύχτες ολόκληρες,κουβεντιάζοντας,από περί ανέμων & υδάτων,μέχρι φιλοσοφικά προβλήματα, από τον Νίτσε, τον Κίρκεγκααρντ,τον Σάρτρ,τον Καμύ,ή τούς δικούς μας προ & μετά-Σωκρατικούς, μέχρι & λεπτομέρειες στρατηγικής μαχών τού Β’ παγκοσμίου πολέμου (τον Ρόμελ,τον Γκουντέριαν,τον Κουτούζωφ,τον Μακ Αρθουρ κ.α.),τίς επιπτώσεις από την απόφαση τού Τρούμαν να ρίξει τις πυρηνικές βόμβες στήν Χιροσίμα & Ναγκασάκι (εξ’ ου & λέγαμε πως οι πρώτες μεταπολεμικές γενιές, στις οποίες συγκαταλεγόμασταν κι εμείς & οι παρέες μας-γεννημένοι λίγο πριν ή λίγο μετά τόν πόλεμο-, ήμασταν ” τα παιδιά τής μεγάλης βόμπας”, όπως το έλεγε ο Κουτρουμπούσης. Και βέβαια,πάντα η κουβέντα κατέληγε στα προβλήματα τής “σύγχρονης” κοινωνίας & τόν ανθρώπινο (ή μή) πολιτισμό.
Τέλος,ο Πολύτιμος με ώθησε να πιάσω το μπάσο & ν’ ασχοληθώ πιο σθεναρά,με μια παιδιόθεν αγάπη μου…την μουσική…κι έτσι “κατέληξα” να τραγουδάω με τούς “Γιεγιέδες”…
“Γιεγιέδες”,ήταν ο πιο ήπιος από τούς χαρακτηρισμούς που μας εξαπέλυαν εκείνα τα χρόνια της τότε χούντας των καραβανάδων,οι “καθώς πρέπει” Ελληναράδες της εποχής, από οικοδόμους,μέχρι & επιθετικές νοικοκυρές.”
Μίλησε μας λίγο για τις 2 επερχόμενες συναυλίες στο Gagarin.
Ελπίζω τό διήμερο να μιλήσει μόνο του και να περάσουμε καλά,όλοι μας.
Σε αυτό το διήμερο μαζί σου θ’ανέβουν στη σκηνή διάφοροι guests. Πές μας λίγα λόγια για τον καθένα ξεχωριστά.
Προτιμώ τις εκπλήξεις.Ελπίζω να είναι ευχάριστες.
Ο δίσκος Μεταφοραί-Εκδρομαί ο Μήτσος συμπληρώνει φέτος 38 χρόνια απο τη κυκλοφορία του. Έχεις να μοιραστείς μαζί μας κάποια ιστορία από τις ηχογραφήσεις;
Επί κάμποσα χρόνια,εκτός από τό να γυρίζω απο την μιά εταιρία στήν άλλη,κάναμε διάφορες ηχογραφήσεις…Συν τω χρόνω,ηχογραφούσα & τους ήχους που χρησιμοποίησα ανάμεσα στα κομμάτια,κυρίως στα Βασιλικά,στό “ψαροπούλι”,στην βορειοανατολική Ευβοια,στην Ιστιαία (το Ξηροχώρι),όπου ηχογράφησα έναν πωλητή ξηρών καρπών κι έναν βενζινά (τόν δάσκαλό του),που κάνουν τα κοτσύφια,στην εισαγωγή τού “Σαν δυό πουλάκια”,κι εναν φίλο ( τον Νίκο Σιγάλα,που μας άφησε χρόνους σ’ ενα δωμάτιο ξενοδοχείου στην Κωνσταντινούπολη),από το Λονδίνο,με τον οποίο κάναμε παρέα και παίζαμε και κανένα ταβλάκι.
Η πιο πρόσφατη studio δουλειά σου ήταν η ύδρα των πουλιών όπου σε ακούμε να διαβάζεις ποίηση Εγγονόπουλου. Πως ξεκίνησε όλο αυτό το εγχείρημα; Ήταν κάτι που σκεφτόσουν χρόνια;
Όχι! Όταν γνωριστήκαμε με τον Soco,κουβεντιάζαμε διάφορα,μεταξύ των οποίων & περί Ελλήνων ποιητών.Του μίλησα για τον Εγγονόπουλο,που είναι από τους αγαπημένους μου και νομίζω πως ο ίδιος ο Socos είχε την ιδέα να γράψει μουσική για μερικά ποιήματά του.Πιστεύω πως είναι μία ξεχωριστή, ιδιαίτερη δουλειά,που δεν είναι εύκολο (αν και το κάναμε μια φορά,εδώ στο Gagarin) να αναπαραχθεί live.
Με τον Εγγονόπουλο μάλιστα είχες συνεργαστεί για το περιοδικό “Πάλι”. Τι θυμάσαι από εκείνη την εποχή;
Ηταν μιά εποχή,κατά κάποιον τρόπο σχετική με την σημερινή,με πολιτικές ανωμαλίες (βλέπε & το πραξικόπημα του 1967 και την επταετή δικτατορία),όμως,χωρίς την αφόρητη μιζέρια που ζούμε σήμερα (παρ’ όλο που και τότε δεν υπήρχε μία) και με πιο καλή “αισθητική”,παρ’ όλο τον συντηρητικό περίγυρο,ο οποίος και στις μέρες μας έχει επανέλθει (λόγω, εν πολλοίς, & τού “ψεκάσματος” από την Τηλεόραση), δριμύτερος παρ’ όλη την επίφαση της χαλάρωσης των ηθών (κι εδώ τα τηλεοπτικά ξέκωλα,έχουν παίξει τον ρόλο τους).
Αλήθεια, υπάρχουν καθόλου σχέδια για καινούργιο δίσκο;
Δίσκο;!…Παίζουμε & που & που, όλο και κάτι ηχογραφούμε…κατά τ’άλλα, (ευτυχώς νομίζω), το μέλλον άγνωστο.
Είχες τη τύχη ν’αποτελείς μέρος μιας μεγάλης εποχής για το ελληνικό rock με μεγάλα ονόματα και κυκλοφορίες. Γιατί πιστεύεις ότι στην εποχή μας δεν έχουμε κάτι παρόμοιο;
Εχουμε, απλά δεν τα προσέχουμε, δεν δίνουμε την προσήκουσα σημασία στα απλά & ουσιώδη…ίσως να μην μπορούμε εύκολα,λόγω των κακών συγκυριών…Πάντως, είναι σίγουρα εποχή που ευνοεί (από μιά πλευρά) την δημιουργικότητα,διότι είσαι υποχρεωμένος να βρίσκεσαι σε εγρήγορση.
Σε είχα δει στην Ανατροπή που ήσουν καλεσμένος και μου έκανε κάποια εντύπωση εκεί που ο Πρετεντέρης έκανε τις συστάσεις και σε αποκάλεσε καλλιτέχνη του είπες “γιατί με βρίζετε;”. Οντως μισείς τον χαρακτηρισμό;
Μ’ ενοχλούν οι όροι όπως “καλλιτέχνης” & “διανοούμενος”. Καλλιτέχνες -για μένα- είναι ( έστω & δυνητικά), όλοι οι άνθρωποι.Αν κάτι μας ξεχωρίζει από τα ζώα, είναι οι τέχνες.Σήμερα δυστυχώς, τις τέχνες τις διαχειρίζονται μεγάλα συμφέροντα μέσω “ιδρυμάτων” & Μ.Κ.Ο. κ.λ.π. κι έτσι η τέχνη,έχει γίνει ένα εξειδικευμένο προϊόν, που όσο πάει, η ουσία της απομακρύνεται από τον “απλό” -λεγόμενο- λαϊκό κόσμο.Εξ ου & ο όρος “διανοούμενος” που ενστερνίζονται διάφοροι “ειδικοί” & “επαϊοντες”. Πού είναι οι διανοούμενοι τώρα που τους χρειαζόμαστε? Δυο-τρεις-πέντε εξαιρέσεις που υπάρχουν,δεν αρκούν.Εχουμε πέσει σε βαθύ,πηχτό πνευματικό τέλμα…Και μπορεί μεν ν’ ανακάμψουμε, ισως, κατά κάποιο τρόπο,κάποια στιγμή σ’ αυτό που λέγεται “οικονομία”, όμως ο πολιτισμός (?) βρίσκεται σε βαθύ κώμα & θα χρειαστεί πολύς κόπος & Παιδεία, αν είναι να δούμε “άσπρη μέρα & για μάς”,όπως λέει το άσμα & χωρίς το σχετικό υπόβαθρο (που έχει καταβαραθρωθεί), πώς & τί είδους πολιτισμός θα δημιουργηθεί? Θα πρέπει να ξαναμάθουμε να ζούμε στα έλη δηλαδή?
Σε μια άλλη συνέντευξη σε είδα να αρνείσαι τη ταμπέλα του rock υποστηρίζοντας με σωστό επιχείρημα ότι έχει περάσει στη καθομιλουμένη και δεν έχει τη σημασία που είχε κάποτε. Πόσες αλλαγές παρατηρείς στο σήμερα σε σχέση με τη παλιά εποχή;
Τέτοιου είδους ορολογίες, αλλάζουν έννοια & σημασία & χάνεται η αρχική & αυθόρμητη ουσία τους,συν τω χρόνω.
Μια από τις πολλές ασχολίες σου είναι το ραδιόφωνο με τ’οποίο συνεχίζεις μέχρι και σήμερα. Ποια η άποψη σου για το σημερινό; πιστεύεις ότι έχει αφεθεί για τα καλά στη λογική του playlist;
Το ραδιόφωνο,δυστυχώς κι αυτό,σε γενικές γραμμές μπορεί να χαρακτηριστεί (όπως & πολλά άλλα, όπως η Παιδεία,η Υγεία,η αγροτική παραγωγή & πολλά άλλα ξεχαρβαλωμένα γύρω μας) με μια Αγγλικούρα (ή μάλλον Αμερικανούρα) που μάθαμε να χρησιμοποιούμε πλέον κι εμείς,στο όλο και φτωχότερο πλέον λεξιλόγιό μας:” whatever”. Εξαιρέσεις-είπαμε-πάντα υπάρχουν,αλλά είναι άραγε αρκετές για να ανατρέψουν την σημερινή έλλειψη πολιτισμικού ορίζοντα; Είθε! Θα το δείξει η νεκροψία!…
Και μια ερώτηση για το τέλος. Ποιο είναι το μεγαλύτερο δίδαγμα που πήρες μετά απο τόσα χρόνια;
Πως δεν γλυτώνει κανείς…
