Τελικά ρε φίλε μερικά πράγματα κάνουν μπαμ από χιλιόμετρα. Και όλες αυτές οι παροιμίες για καλές μέρες που φαίνονται από το πρωί έχουν κάποιον λόγο που βγήκαν. Μετά την ούτε δίλεπτη ατμοσφαιρική εισαγωγή του “Gehennae Incendis” και ένα μικρό lead για να προετοιμαστεί το έδαφος, το πρώτο riff του “The Age of Nefarious” σκάει μετά από μόλις 9 δευτερόλεπτα. Σε τρόλλευ ήμουν και πήγαινα Παγκράτι και ήξερα την ίδια εκείνη στιγμή τι βαθμό θα βάλω. Γιατί αυτό που κάνουν σε αυτό το δίσκο οι Hell δε χρειάζεται ούτε καν μισή ακρόαση για να γίνει αντιληπτό.
Heavy Metal σύντροφοι, πάρτε το, ακούστε το, 4,5/5 θα βάλω αν έχετε την απορία, και στα αρνητικά μάλλον θα γράψω ότι είναι 50 χρονών και βγαίνουν με corpse paint και αγκάθινα στεφάνια. Σε δουλειά να βρισκόμαστε δηλαδή. Αυτό που συμβαίνει σε αυτόν τον δίσκο είναι σχεδόν εξωπραγματικό…
Οι Hell για να καταλάβετε ήταν μέχρι πρότινος μια ξεχασμένη μπάντα της δεκαετίας του ’80, και είχε προκαλέσει σάλο τόσο με τα demos της όσο και με την σατανιστική αισθητική της. Η τραγική τους τύχη όμως δεν τους άφησε να προχωρήσουν, καθώς δυο βδομάδες πριν την ηχογράφηση του ντεμπούτου τους η δισκογραφική τους φαλήρισε, η μπάντα διαλύθηκε και ο κιθαρίστας και τραγουδιστής τους David Halliday αυτοκτόνησε…Όχι όμως προτού προλάβει να μάθει κιθάρα σε κάποιον Andy Sneap, ο οποίος ως φαίνεται δεν τους ξέχασε. Και έτσι, με τη βοήθεια του κυρίου Sneap, οι Hell επανενώθηκαν 20 χρόνια μετά για να βγάλουν επιτέλους το ντεμπούτο τους “Human Remains” – χμμμμ… – μόλις το 2011. Και να πάρουν κεφάλια. Και μετά να βγάλουν τούτο δω. Και να μας πάρει ο διάολος…
Πραγματικά, οι τύποι είναι ζωντανό μουσείο. Είναι μια μπάντα που από ένα παιχνίδι της τύχης σχεδόν διακτινίστηκε στην εποχή μας από τα 80’s, και χωρίς ίχνος retro παρελθοντολαγνείας – όχι σοβαρά, αν περιμένετε να ακούσετε vintage NWOBHM την πατήσατε – παίζουν heavy metal με έναν τρόπο που σχεδόν είχαμε ξεχάσει ότι υπάρχει…Ρε θυμάστε την εποχή που το heavy metal μπορούσε να είναι και δυνατό, και ακραίο, και μελωδικό και τεχνικό και απ’όλα; Κοινώς, θυμάστε το “Painkiller”; Θυμάστε τους Mercyful Fate; Για πάρτε σειρά και αρχίστε να θυμάστε…Τεράστιες κιθάρες που εναλάσσουν απίστευτα riffs με εκπληκτικές μελωδίες, drummer οδοστρωτήρας, φοβερά τραγούδια που σου μένουν με τη μία στο μυαλό και ένας τραγουδιστής που ενώ φέρνει ξεκάθαρα στο μυαλό τον μέγα Halford, έχει μια θεατρικότητα στη φωνή που τον κάνει πραγματικά κάτι ξεχωριστό. Παραγωγή; Το “Andy Sneap” πιο πάνω το διάβασες;
Τέλος πάντων, και πολλά είπαμε. Κανονικά έπρεπε να έχετε σταματήσει στην πρώτη παράγραφο και να ακούτε το album τώρα. Θα το πω όπως το αισθάνομαι: Ακόμα και αν το έχετε ρίξει σε alternative Japanese post hardcore τα τελευταία χρόνια, αυτός ο δίσκος θα σας θυμίσει όλους τους λόγους που αρχίσατε να ακούτε heavy metal.
[stextbox id=”black”]
Συνοψίζοντας…!
The Good : HEAVY METAL!
The Bad : Δε ξέρω αν το είπα, αλλά οι τύποι είναι 50 χρονών και βγαίνουν με corpse paint και αγκάθινα στεφάνια.
Βαθμολογία: 4,5 / 5
[/stextbox]