Μετά από αρκετό καιρό σιγής είπα να σπάσω τη σιωπή μου…
ΟΧΙ! ΔΕΝ ΕΝΝΟΩ ΑΥΤΟΝ!
Για όποιον παίρνει αυτή τη μουσική σοβαρά, κάθε νέος και παλιός δίσκος, κάθε live που βλέπουμε και κάθε Σάββατο βράδυ που θα μιλήσω με φίλους αποτελεί τροφή για σκέψη και προβληματισμό. Θα μου πείτε τώρα: “πού κολλάει ένα τραγούδι των Stranglers -βλέπε τίτλο- με αυτά που λες;”
Είπαμε, μεταξύ άλλων, κάθε live αποτελεί τροφή για σκέψη και προβληματισμό. Τα δύο τελευταία και για μένα, πιο σημαντικά, live που είδα ήταν αυτό των Red Fang και αυτό των Epica. Δύο μπάντες νεότερες, η πρώτη ειδικά, που στη χώρα μας αποτελούν πόλο έλξης πλέον για ένα χειμωνιατικό-ανοιξιάτικο live σε κλειστό χώρο. Ας ξεκινήσουμε από τους δεύτερους που λίγο πριν βγουν στη σκηνή το Σάββατο το βράδυ που μας πέρασε, το τύμπανό μου μάτωσε από τις εκκωφαντικές τσιρίδες, κυρίως των κοριτσιών, που περίμεναν με ανυπομονησία τους “ήρωές” τους. Ναι, οι Epica είναι δείγμα μίας μπάντας που αργά, σταθερά και δουλεύοντας σκληρά κατάφεραν μέσα σε 10 χρόνια πορείας να δημιουργήσουν τον δικό τους μύθο και να αποτελούν “μορφές” στο σύγχρονο Ευρωπαϊκό metal γίγνεσθαι. Ωστόσο, το Σάββατο το βράδυ είδα ένα συγκρότημα που μέσα στον ατόφιο επαγγελματισμό του, δοξάστηκε κρυπτόμενο, χωρίς να δείξει ούτε ένα δείγμα κατανόησης του hype που το ίδιο κατάφερε να δημιουργήσει. Ένα πράγμα, σαν να ντράπηκαν ή να φοβήθηκαν να ρισκάρουν, να δείξουν λίγη…παραπάνω αγάπη στο κοινό τους την ώρα που τα χαμόγελα της Simone και της παρέας της ήταν, αν μη τι άλλο, ειλικρινή στο 100%.
Σκέφτηκα από μέσα μου με λύπη ότι…no more heroes anymore…ότι δηλαδή ίσως να μην υπάρχουν πλέον εκείνα τα συγκροτήματα που θα κάνουν τον οπαδό τους να νιώσει μοναδικός και ευλογημένος που τα βλέπει, σε κάθε live τους. Παραδείγματα των 15-20 τελευταίων ετών (σκοπίμως δεν αναφέρουμε παλαιότερα) σίγουρα υπάρχουν από όλο το φάσμα του rock και metal χώρου, θέλετε τους Foo Fighters, θέλετε τους Slipknot, θέλετε τους Nightwish κάποτε; Υπάρχουν αλλά δεν είναι και νέοι στο χώρο! Για φανταστείτε, πιο παλιά, τους Iron Maiden, εν έτει 1983, να φοβόντουσαν στην περιοδεία των 100 και βάλε σταθμών του Number Of The Beast, όπως είδα τους Epica να “φοβούνται”. Θα είχαν γίνει ποτέ η μπάντα που θεωρούνται σήμερα; Σίγουρα όχι. Μία μπάντα δεν χτίζει το θρύλο της μέσα στο studio ή στο youtube αλλά στο σανίδι…
…και κάπου εκεί που με έπιασε η στεναχώρια, μου ήρθε απανωτό το χτύπημα της μνήμης…πριν λίγο καιρό μόλις είχα την ευκαιρία να δω τους Red Fang. Ένα συγκρότημα που βγήκε, κατά τη διάρκεια των support, να πιει μία μπύρα με τον κόσμο και να τραβήξει φωτογραφίες από τον χώρο του live και που, όταν ανέβηκαν στη σκηνή, από απλοί άνθρωποι, έγιναν θεοί μέσα σε λίγα λεπτά και έκαναν το υπόγειο των Εξαρχείων να ταρακουνιέται και να κοντεύει να γκρεμιστεί. 600 άνθρωποι από κάτω τους έβλεπαν σαν τους ήρωές τους και κρέμονταν από το επόμενο κομμάτι τους πριν τα σπάσουν όλα! Μία μπάντα που, εν τέλει, το χυμαδιό και το απίστευτο παιδιάρισμα που βγάζει στα video clips της, με τα οποία, πέραν της μουσικής της, έχτισε το μύθο της, κατάφερε να τον μεταφέρει και επί σκηνής για να το ζήσουμε από κοντά.
Ήρωες υπάρχουν αρκεί να τους ψάξεις γιατί κάποιοι δεν φοβούνται να πάρουν την ευθύνη του τίτλου. Ευθαρσώς, λοιπόν, απαντάω στο ερώτημα του τίτλου, ναι, υπάρχουν ήρωες! Ας ελπίσουμε ότι και μπάντες που το αξίζουν από τη μουσική τους αλλά δεν παίρνουν το ρίσκο να το δείξουν, θα το πράξουν. Οι εποχές που περνάμε είναι δύσκολες και μόνο οι ήρωες της δικής μας μουσικής μπορούν να μας κάνουν να συνεχίσουμε να χαιρόμαστε τη ζωή μας και να κυνηγάμε τα όνειρά μας.
Και ένα μικρό disclaimer: δε θέλω να θίξω κανένα μα κανένα συγκρότημα και παρ’ ότι είναι θεωρώ ότι αυτονόητο αυτό που λέω, το αναφέρω γιατί οι παρεξηγήσεις σε αυτή τη χώρα και αυτό το χώρο γίνονται εύκολα. Και οι δύο μπάντες που αναφέρω εδώ ως παραδείγματα για τη σύγκριση που παραθέτω είναι από τις πιο αξιόλογες στο χώρο τους γιατί μόνο μέσω των κορυφαίων μπορείς να μιλήσεις σοβαρά…
Εις το επανιδείν φίλες και φίλοι!