Δυστυχώς, δε θα μπορέσω να αναφερθώ με συγκεκριμένα ονόματα, διευθύνσεις, μετρήσεις και λοιπά δεδομένα σε συγκεκριμένα περιστατικά. Είναι, όμως, μία άσχημη θέση στην οποία έχει βρεθεί και αυτός που γράφει περί μουσικής και αναφέρεται σε κάποιον καλλιτέχνη αρνητικά. Αντίστοιχα, είναι μία άσχημη θέση, στην οποία βρίσκεται ο καλλιτέχνης όταν διαβάζει πράγματα για τον εαυτό του που, φυσικά, αποτελούν προσωπικές απόψεις και εκτιμήσεις αλλά γράφονται με έναν -κατά την άποψή του- άσχημο και απαξιωτικό τρόπο.
Και οι δύο προαναφερθείσες κατηγορίες ανθρώπων ενέχουν ένα -και ας μην το παραδέχονται- μικρό ως μεγάλο ψώνιο. Ο κριτικός γιατί θεωρεί ότι μπορεί να επηρεάζει τάσεις, απόψεις, προτιμήσεις. Ο μουσικός γιατί δημιουργεί κάτι νέο. Και οι δύο θεωρούν ότι δημιουργούν και καθοδηγούν. Μία έμφυτη τάση που έχει ο άνθρωπος στο να βλέπει τον εαυτό ως Θεό όταν κοιτάζει ένα δημιούργημά του, είτε μικρό είτε μεγάλο. Και οι δύο πλευρές θεωρούν ότι δίνουν την ψυχή τους για αυτό που κάνουν. Ο κριτικός γιατί έχει ξοδέψει χρήμα και χρόνο να ακούσει, να μάθει, να αποστηθίσει για τη μουσική που αγαπάει. Ο μουσικός γιατί έχει ξοδέψει χρήμα και χρόνο να δουλέψει, να διορθώσει να μάθει και αυτός νέα πράγματα.
Θα ασχοληθώ περισσότερο με την πλευρά του “κριτικού”, πάντα σε εισαγωγικά από εδώ και στο εξής γιατί, ειδικά στη χώρα και τη μουσική αυτή, λίγοι σήμερα μπορούν να πουν ότι κερδίζουν κάτι σε προσωπικό/επαγγελματικό επίπεδο. Και θα ασχοληθώ με τις περιπτώσεις, στις οποίες ξεφεύγει και θα αναφερθεί όχι μόνο αρνητικά αλλά και απαξιωτικά σε έναν καλλιτέχνη. Αυτό το προαναφερθέν “ψώνιο” παίζει το ρόλο του. Γιατί ο “κριτικός” νομίζει ότι δε θα έχει αντίλογο, ακριβώς λόγο του “ψώνιου” του. Τα προσωπικά συναισθήματα, οι αντιδράσεις που αυτά φέρνουν και κάποιες καταστάσεις που εκτυλίσσονται όμως, σε κάνουν να αναθεωρήσεις και να κοιτάξεις από κάτω σου. Ναι, “κριτικέ”, ακόμη πατάς στη γη και δεν βρίσκεσαι, ιπτάμενος, 10 μέτρα από πάνω της.
Ναι, μία αρνητική κριτική πρέπει να είναι καλοπροαίρετη και ευκαιρία για κάποιους να βελτιωθούν σε ό,τι κάνουν. Όχι, στις περισσότερες των περιπτώσεων, ειδικά όταν αναφερόμαστε σε ερασιτέχνες μουσικούς, δεν γίνονται με κάποιο σκοτεινό κίνητρο, ότι δηλαδή κάποιοι τα παίρνουν από κάποιους άλλους για να θάψουν κάποιους τρίτους. Πρέπει να υπάρχει αντίλογος και πρέπει να υπάρχει διάλογος, εν γένει. Η μουσική δεν είναι ένα καθεστώς όπου το ανώτατο συμβούλιο των σοφών αποφασίζει για τη γνώμη όλων.
Και εδώ θα ήθελα να ακούσω και απόψεις από όλους, αναγνώστες και συντάκτες άλλων zines, τελικά σε τι συμφωνούμε; Μία αρνητική κριτική πρέπει να είναι ξεκάθαρη ακόμη αν ολισθαίνει ελάχιστα προς την απαξίωση; Πρέπει να είναι “φτιασιδωμένη” για να μην είναι ούτε στο ελάχιστο απαξιωτική; Και αν ισχύσει το δεύτερο, πόσο ξεκάθαρη εικόνα θα μπορέσει να έχει ένας αναγνώστης για αυτό που διαβάζει;
Το αφήνω έτσι γιατί υπάρχουν αρκετές απόψεις επί του θέματος. Μην ξεχνάμε όμως, το σκοπό μας όσοι νομίζουμε ότι είμαστε “κριτικοί” . Δεν είμαστε θεοί, δεν καθοδηγούμε τις αμαθείς μάζες. Αυτά τελείωσαν. Ούτε με το να κράξουμε, σκόπιμα ή όχι, κάποιον, θα τον εξαφανίσουμε, ούτε με το να σπρώξουμε απροκάλυπτα τα φιλαράκια μας, θα τους κάνουμε Bon Jovi. Πάντα να θυμόμαστε και να έχουμε στην άκρη του μυαλού μας ότι έχουμε να κάνουμε με ανθρώπους είτε μιλάμε για μουσικούς είτε για αναγνώστες. Αυτά για σήμερα. Να έχετε ένα όμορφο Σαββατοκύριακο.