Χτες βρέθηκα στο Six D.O.G.S για να παρακολουθήσω δύο ταλαντούχους ανθρώπους. Κυριολεκτικά δύο, αφού και οι δύο μπάντες της βραδιάς ήταν one-man bands.
Ανταπόκριση: Ειρήνη Παππά / Φωτογραφίες: Χάρης Παππάς
Μπαίνοντας στο Six D.O.G.S η εικόνα που αντίκρυσα ήταν πανέμορφη: origami κύκνοι σε διάφορα μεγέθη κρέμονταν από το ταβάνι μπροστά και γύρω από τη σκηνή. Δεν ξέρω αν το ντεκόρ έγινε για το συγκεκριμένο live, ή για κάποιον άλλο λόγο, πάντως σίγουρα ήταν πολύ όμορφο.
Η σκηνή είχε δύο κιθάρες, ένα τραπέζι με ωραία μαραφέτια [more details soon], μια καρέκλα και πετάλια. Πολλά πετάλια.
Absent Without Leave
Η πρώτη μπάντα της βραδιάς, ήταν ένα παλικάρι. Έπιασε την Epiphone στα δεξιά της σκηνής, ξεκίνησε με μερικές και νότες και μερικές λούπες, κι εμείς από τα πρώτα λεπτά ακούγαμε minimal post κομμάτια, με shoegaze υποψίες, ηλεκτρονικά samples για εμπλουτισμό, και ποικιλία σε riffs και ιδέες. Στα πλαίσια αυτής της ποικιλίας, ο καλλιτέχνης χρησιμοποίησε και ένα δοξάρι, μία μελόντικα, αλλά και κάτι cute καμπανάκια, όλα τοποθετημένα στο τραπέζι μπροστά του [τα μαραφέτια που ανέφερα πριν, ναι].
Αν εξαιρέσω τις στιγμές μεταξύ των κομματιών, που επικρατούσε ησυχία [ευτυχώς] μετά τα χειροκροτήματα του κοινού, το πρόγραμμα του Absent Without Leave είχε ροή και η μουσική του σε συνέπαιρνε. Εγώ προσωπικά δεν πρόσεξα ποτέ τι έδειχνε ο προτζέκτορας πίσω, ούτε και πώς πέρασε η ώρα και ήδη ο τυπάς κατέβαινε από τη σκηνή. Οι εντυπώσεις μου θετικότατες! Δεν ήξερα για την ύπαρξη της μπάντας πριν από αυτό το live [αν και δεν είμαι σίγουρη οτι με συμφέρει που το παραδέχομαι, μιας και απ’ ο,τι ενημερώθηκα είναι από τις πιο παλιές σε αυτόν τον χώρο], αλλά σίγουρα θα επιδιώξω να την/τον ξαναδώ σε live.
ThisQuietArmy
Η δεύτερη μπάντα της βραδιάς, ήταν επίσης ένα παλικάρι. Κινούμενος σε πιο creepy μονοπάτια, ο ΤhisQuietArmy από τον Καναδά έκατσε στην καρέκλα αριστερά στη σκηνή, και με την [πανέμορφη] Jaguar Fender του αγκαλιά, μας ταξίδεψε για πάνω από μία ώρα με τους ήχους του. Αλλά μιλάμε για ταξιδάρα, όχι αστεία! Τα κομμάτια που έπαιξε [θα υποθέσω οτι δεν έπαιξε ένα 45λεπτο κι ένα 25λεπτο κομμάτι] περιγράφονται από σκοτεινιά, κακία, και λίγο χάος. Ή αλλιώς dark ambient, drone, αλλά και κάτι από doom, αν προτιμάτε. Με προσήλωση στα πετάλια του [shoe-gazing με τ’ όνομα που λέμε], ο Eric Quach μας καθήλωσε, έβαλε το μυαλό μας σε ένα λαβύρινθο και μας άφησε να ψάχνουμε με τη σκέψη μας την έξοδο. Οι σκηνές ‘ατέλειωτο ναρκωμένο περπάτημα’ που προβάλλονταν από πίσω βοήθησαν επίσης στη διαδικασία, όπως επίσης και το γεγονός οτι η μόνη διακοπή που υπήρξε ήταν στο τέλος ουσιαστικά του κανονικού του σετ, πριν ακολουθήσει το encore [το οποίο δεν είμαι και σίγουρη αν είχε προετοιμάσει από πριν] που ζητήθηκε από το κοινό με λαχτάρα.
Η αλήθεια είναι οτι μια καρέκλα μου έλειψε κάποια στιγμή [πολλή καθήλωση λέμε], και μπήκα στον πειρασμό για οκλαδόν κάθισμα στο πάτωμα [ταίριαζε γάντι!], αλλά μικρό το κακό. Το πρόγραμμα του Καναδού ενώ δεν με εντυπωσίασε εκ πρώτης όψεως [/ακρόασης], όσο πέρναγαν τα λεπτά με κέρδιζε όλο και περισσότερο, τόσο που σίγουρα το τελευταίο 40λεπτο περίπου μέρος το απόλαυσα πραγματικά.
Χαίρομαι που παραβρέθηκα σε αυτό το live, και στεναχωριέμαι για εσάς [και ήσασταν αρκετοί, αν κρίνω από τους παρευρισκόμενους] που είχατε second thoughts και τελικά κάτι σας κράτησε σπίτι και το χάσατε! Too bad, next time για σας!