[stextbox id=”black”]
The Good:Οι Serenity είναι άξιοι συνεχιστές της symphonic metal σκηνής…
The Bad: …απλά θα μπορούσαν να δώσουν λίγο παραπάνω χώρο στην Clementin
Βαθμολογία: 4 / 5
[/stextbox]
Όχι, ο δίσκος αυτός δεν απευθύνεται ούτε κατά διάνοια σε όποιον δεν έχει μια κάποια εκτίμηση για το symphonic metal. Ναι, πρόκειται για έναν καθαρά συμφωνικό metal δίσκο, και πολύ καλό μάλιστα.
Το νέο εγχείρημα των Serenity είναι αρκετά ενθουσιώδες: μελωδίες, πλήκτρα, σημεία με χορωδίες, δύο φανταστικές φωνές, ειδικά η Clementine όσο “εμφανίζεται” μέσα στο δίσκο είναι φανταστική, μια έντονη επιρροή από τους Kamelot (με τον Roy Khan) και ιδού, ένα εξαιρετικό album το οποίο θα μπορούσε να βγει και μια δεκαετία πριν, εκεί που το symphonic metal δεν αποτελούσε “ντροπή” για όποιον το άκουγε και όταν άκουγες metal με γυναικεία φωνητικά δεν σε θεωρούσαν φλώρο. (Sorry guys, αλλά είναι πέρα για πέρα true story η περιγραφή)
Οι Serenity τολμούν και τα καταφέρνουν μια χαρά να βγάλουν ένα καθαρόαιμο symphonic δίσκο με αρκετά progressive στοιχεία, με τη διφωνία των Georg Neuhauser και της νεοαφιχθείσας Clémentine Delauney να είναι σχετικά αρμονική (έχει δοθεί περισσότερος χώρος στον Georg) και παρόλο που όπως άφησα να εννοηθεί είναι ένας δίσκος που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και passe, είναι ένας πολύ καλός και προσεγμένος δίσκος.
Προσωπικά λίγες φορές στέκομαι στο εξώφυλλο, αλλά αυτή τη φορά νιώθω ότι πρέπει να το κάνω γιατί πρόκειται για ένα άκρως επιτυχημένο εξώφυλλο, εννοώντας πως ταιριάζει απόλυτα με αυτό που υπάρχει στο εσωτερικό (Artist: Seth Siro Anton, σε μια από τις καλύτερες στιγμές του). Σε προδιαθέτει για κάτι πιο μελωδικό, πιο ταξιδιάρικο, αλλά παράλληλα το βλέμμα του μοντέλου σου δίνει την εντύπωση της επιθετικότητας, και αυτή η περιγραφή θα μπορούσε να ταιριάξει απόλυτα και με τον δίσκο. Μπορεί οι εισαγωγές των κομματιών που είναι φουλ πλήκτρα να σε προδιαθέτουν για άλλο ένα “φλώρικο” κομμάτι, όμως η συνέχεια του κάθε κομματιού είναι απρόβλεπτη, με up and downs, με έντονες αλλαγές που δεν κουράζουν ιδιαίτερα.
Το καλύτερο κομμάτι του δίσκου το δίνουν από την αρχή: “Wings Of Madness”, το οποίο αποτελεί μια πολύ καλή στιγμή για τους Serenity γενικότερα, εννοώντας στο σύνολο της όλης προσφοράς τους στη μουσική. Η εισαγωγή “ψαρώνει” λίγο, όμως σύντομα μπαίνουν τα ντραμς και απογειώνουν το κομμάτι, μια απόλυτα επική εισαγωγή, ίσως με χαλάνε τα πλήκτρα που ακούγονται πολύ παραπάνω από τις κιθάρες στα σημεία και ξαφνικά, τα κουπλέ, που είναι ένα εντελώς διαφορετικό κομμάτι που δένεται όμως απίστευτα με το σύνολο, με γέφυρα και ένα δυναμικό ρεφρέν. Είναι αυτό το “απρόβλεπτο” του δίσκου που σας έλεγα και πριν.
Οι στίχοι όπως αντιλαμβάνομαι μιλούν για ιστορικούς πολέμους και για κατακτητές όπως ο Ναπολέων αλλά και ο Μέγας Αλέξανδρος (!) και όλα αυτά μέσα από συνθέσεις άλλοτε με ανατολίτικες επιρροές όπως για παράδειγμα το “Shining Oasis” (μου θύμισε κάπως το “Sahara” των Nightwish σαν γενική ιδέα).
Υπάρχουν στιγμές μέσα στο album που η Clementine Delauney πραγματικά λάμπει, έχει μια φωνή που τη θαυμάζεις και σου μένει στο μυαλό. Εύχομαι μόνο να της έδιναν περισσότερο χώρο μέσα στον δίσκο, αλλά απέδειξε επάξια ότι ήταν μια πάρα πολύ καλή επιλογή και είμαι σχεδόν σίγουρη ότι μόνο θετικό στοιχείο για την πορεία της μπάντας μπορεί να αποτελέσει. Στέκεται επάξια στην φανταστική φωνή του Georg ο οποίος μπορεί τουλάχιστον για την εποχή τη τωρινή να είναι ένας από τους πιο αξιοπρόσεκτους τραγουδιστές τους είδους του.
Κομμάτια που αξίζει να προσέξετε είναι: το πρώτο φυσικά το “Wings Of Madness”, το “For Freedom’s Sake”, ναι εντάξει είναι μια δακρύβρεχτη μπαλάντα, αλλά είναι φουλ συναισθηματική και με πολύ δυνατές ερμηνείες, το επικό “Age Of Glory” του οποίου ο τίτλος και μόνο σε προϋποθέτει για τα γκάζια που περιέχει, το “Legacy of Tudors” που ουσιαστικά είναι power κομμάτι άκρως πορωτικό, αλλά και το “Royal Pain” το οποίο δεν είναι και hitάκι αλλά μου έκανε κάτι σε Within Temptation και Evanescence και νομίζω ότι θα σας κολλήσει. Κανονικά όλος ο δίσκος είναι σε πολύ καλό επίπεδο, χωρίς ούτε ένα κομμάτι να αποτελεί filler και όσο περισσότερο τον ακούω, τόσο ανακαλύπτω και κάτι καινούριο που να μου αρέσει. Σίγουρα πρέπει να του δώσετε μια ευκαιρία και να μην το απορρίψετε με την πρώτη ακρόαση, κάτι που αρχικά πήγα να κάνω και εγώ.
Υ.Γ. προς διοργανωτές διαφόρων events, να μια καλή μπάντα πάνω στην ακμή της που θα μπορούσε να έρθει στη χώρα μας.