Όπως είναι προφανές και από τον τίτλο, μιλάμε για μια άκρως ανοιξιάτικη κυκλοφορία, που έχει έρθει για να μας ελαφρύνει από το στρες και την κακή διάθεση της καθημερινότητας, κάτι το οποίο υποστηρίζει και το συνοδευτικό σημείωμα, που μιλάει για πίσσα μαύρο σκοτάδι, επιθανάτιους ρόγχους, νεκρώσιμες ακολουθίες, ακατάσχετο θόρυβο, και άλλα λαμπρά συναισθήματα.
Το project των Μνήμα υπάρχει, τουλάχιστον από τα συμφραζόμενα, από το 2017, και έχει μια πλειάδα ΕP στη φαρέτρα του, και δύο LP. Aναφέρω το εν λόγω σχήμα ως project, διότι από όσο αντιλαμβάνομαι, πίσω από το συγκεκριμένο όνομα κρύβεται ένα πρόσωπο, και όχι μια μπάντα, κατά την παράδοση του ανισόρροπου, πλην όμως γενεσιουργού Burzum, του Leviathan, και άλλων. Προφανώς, πρόκειται για ένα σχήμα ακραίου ήχου, και δη black metal, που σύμφωνα με τους ισχυρισμούς του ιδίου του καλλιτέχνη χρωστάει τόσο στους Burzum, όσο και στο noise rock των προηγούμενων δεκαετιών, κάτι το οποίο μπορώ με σαφήνεια να πω ότι δεν το διακρίνω. Κάτι που μπορώ να διακρίνω με σαφήνεια, ωστόσο, είναι η συγγένεια του με τους συντοπίτες ΨΧ και Mystras, καθότι υπάρχουν όλα τα κοινά εκείνα στοιχεία που συνθέτουν τον ήχο των εν λόγω συγκροτημάτων, μεγάλα σε διάρκεια τραγούδια – δεκάλεπτα και πέρα –, υπερφαζαρισμένες κιθάρες που έχουν ανεβάσει το ποντεσιόμετρο του metal zone στο 12, ταχύτατα blastbeat, άναρθρες κραυγές και παρανοϊκές τσιρίδες, που φτύνουν ακατανόητους στίχους (ακούστε τα ανατριχιαστικά «λαλαλα» στο ομώνυμο «Μνήμα»). Σίγουρα δεν θα ακούσετε ρομαντικές φλωριές τύπου Deafheaven και Solstafir, θα φάτε στη μάπα 46 λεπτά αγνού black metal θορύβου, και αδιανόητης απελπισίας.
Αυτό, βέβαια, μας φέρνει στο ερώτημα πόσοι από εσάς αντέχετε τόσο cheesiness και τόση κατάθλα, γιατί υποψιάζομαι ότι ο εν λόγω κύριος είτε παίρνει σοβαρά τον εαυτό του, είτε μας τρολάρει ασύστολα, όπως, καλή ώρα, ο φανταστικός ΨΧ, που το πήγε σε άλλα επίπεδα.
Για ολίγους, και μόνο και σε πλήρη ψυχική ηρεμία. Οι λοιποί, αποφύγετε διακριτικά.