Η χρονιά που μας πέρασε έμελλε να κλείσει πολύ δυναμικά, στο τελευταίο live της χρονιάς στο κατάμεστο Floyd, με τη σταθερή αξία της ελληνικής (και όχι μόνο πλέον) σκηνής, τα παιδιά από το Χιλιομόδι Κορινθίας που η μουσική τους έχει πια ταξιδέψει σε όλον τον κόσμο. Μαζί τους οι The Mystic Tension, η μπάντα που μας συστήθηκε πρόσφατα με το πρώτο τους ομώνυμο full-length album τους.
Ανταπόκριση: Αρετή Αποστόλου / Φωτογραφίες: Ιωάννα Κίτρου (πλήρες photo report εδώ)
Το κλίμα στην Αθήνα λίγο πριν αλλάξει ο χρόνος είναι πάντα πολύ συγκεκριμένο: χαμός στους δρόμους και στα μαγαζιά, και ο κόσμος πολύ ορεξάτος και φουριόζος. Αυτό το κλίμα έμοιαζε ιδανικό για το τελευταίο live της χρονιάς με ονόματα της εγχώριας σκηνής, και πράγματι το αθηναϊκό κοινό στήριξε στο 100% αυτή τη βραδιά.
Από νωρίς ο κόσμος είχε μαζευτεί στο πεζοδρόμιο έξω από το Floyd, και γύρω στις 21:00 που ήταν και προγραμματισμένη η εμφάνιση των The Mystic Tension, ξεκινήσαμε όλοι να μπαίνουμε προς τα μέσα. Έχοντας στις αποσκευές τους την πρόσφατη κυκλοφορία του ομώνυμου album τους, η μπάντα από τη Χαλκίδα έδωσε το στίγμα της με τον χαρακτηριστικό rock n’ roll ήχο στον οποίο, όπως μας είχαν πει, θέλουν να μείνουν πιστοί μιας και αυτό αγαπάνε. Αν και ο ήχος δεν τους βοήθησε ιδιαίτερα, ειδικά αν βρισκόσουν προς τα πίσω, μπροστά ήταν αρκετά καλύτερα, τα παιδιά έδωσαν το ρυθμό για να «ζεσταθούμε» πριν την εμφάνιση των 1000mods.
Με γρήγορο, γκρουβάτο, up-beat rock n’ roll, ξεχώρισα τις στιγμές του “Heart Full of Fire” που ξεχωρίζει και στον δίσκο, του “Snob Chick” και του “How Much Is Enough”. Ο garage ήχος και οι επιρροές τους ήταν φανερές, και χαίρομαι ιδιαίτερα που υπάρχει εκπροσώπηση αυτού του ήχου και στην εγχώρια σκηνή, μιας και συνήθως αυτό το είδος αναμειγνύεται και με άλλα, χάνοντας έτσι αυτή τη raw αίσθηση που έχουν αντίστοιχες μπάντες του εξωτερικού. Αξιοπρεπέστατη εμφάνιση δίπλα σε μια μεγάλη μπάντα, στην αρχή κιόλας της καριέρας τους. Θα περιμένουμε και τα επόμενα lives τους!
Με ένα μικρό διάλειμμα μετά την εμφάνιση των The Mystic Tension, οι 1000mods ανέβηκαν στη σκηνή με το καταιγιστικό “Electric Carve”, για να κάνουν αυτό που ξέρουν καλύτερα: να ξεσηκώσουν τον κόσμο με το καλησπέρα, και να καταφέρουν να κάνουν ένα ολόκληρο Floyd να χτυπιέται. Αυτό χωρίς σταματημό, μιας και η δισκογραφία τους αποτελείται – σχεδόν – αποκλειστικά από hits, και πόσα συγκροτήματα της εγχώριας stoner μπορούν να το πουν αυτό; Αν και δεν έχουν μείνει στενά σε αυτό το είδος, έχουν κατορθώσει να κάνουν τη stoner mainstream, και αυτό είναι παράσημο. Στην Ελλάδα του 2024, είναι μεγάλη υπόθεση να γεμίζει μια τέτοια μεγάλη σκηνή με παθιασμένο και αφοσιωμένο κοινό.
Συνεχίζοντας στο ίδιο album, το “Repeated Exposure to…”, ακολούθησε το “Loose”, και όλοι τραγουδούσαμε “Don’t forget me, whisper my name, I’ll never grow old”. Το setlist ήταν πλούσιο, και πώς να μην είναι με τόσες επιτυχίες. “Pearl”, “Low”, ένα από τα πιο χαρακτηριστικά και δυνατά τους κομμάτια από τα παλιά, «στα καπάκια» “Road to Burn”, πάντα με άρωμα Kyuss, και το προσωπικό μου αγαπημένο από το τελευταίο τους album, το “So Many Days”. Στο μεταξύ, ο κόσμος είχε ήδη σχηματίσει ένα pit μπροστά στη σκηνή, το οποίο δεν έκλεισε και ποτέ. Το αργόσυρτο και heavy intro του “Above 179” «έσκασε» σαρωτικά στο χώρο, με το κοινό να χοροπηδάει και να δίνει τον παλμό. Αυτός ο δίσκος τιμήθηκε ιδιαίτερα από τα παιδιά, αφού συνέχισαν με το “The Son”.
Στα μισά του setlist, ήρθε ένα love song που πολλοί θα ήθελαν στη δισκογραφία τους, το “She”, με τα blues στοιχεία τους που λατρεύουμε. Δεν μπορώ να αφήσω κανένα κομμάτι απ’έξω, γιατί είναι από αυτές τις περιπτώσεις που όλα τα έχω χιλιοτραγουδήσει, και έχει πονέσει και ο αυχένας μου μαζί. “Warped” για τη συνέχεια, το τεράστιο “El Rollito” (που περιμένει μια ταινία για να μπει στο soundtrack, ξεκάθαρα), “Mirrors” από το “Youth of Dissent”, και “Into the Spell”, το κομμάτι που με έβαλε στον κόσμο των 1000mods, και παραμένει μια φανταστική στιγμή στα lives τους. Για το τέλος, φυσικά, το απελευθερωτικό “Vidage”, η σφραγίδα της μπάντας και ένα από τα ωραιότερα κομμάτια του είδους γενικότερα, κατά τη γνώμη μου. Από τις πρώτες νότες ο κόσμος ακολούθησε με sing along, πριν καν ξεκινήσουν οι στίχοι. Δεν υπάρχουν πολλά να πούμε γι’αυτό το κομμάτι, είναι απλώς η ομορφιά της μουσικής που σε ταξιδεύει. Όπως κάνουν συνήθως, έκλεισαν με το “Super Van Vacation”, και για λίγο ξεγελαστήκαμε ότι ήρθε το καλοκαίρι.
Δεν μπορώ να φανταστώ καλύτερο τρόπο να κλείσει η χρονιά. Ήταν ένα χορταστικό, δυνατό live, με έντονα συναισθήματα από όλους, και μια ακόμα απόδειξη του γιατί αυτά τα παιδιά έχουν φτάσει με τη μουσική τους μέχρι την άλλη άκρη του κόσμου. Πάντα απλοί on stage, όπως αρμόζει στη rock, όχι με τη στενή μουσική έννοια του όρου, χωρίς όμως να χάνουν καθόλου και σε τίποτα, και με έναν φοβερό ντράμερ, τον Λάμπρο Γερολυμάτο – να τα λέμε κι αυτά. Εύχομαι το 2024 να μας βρει όπως μας άφησε το 2023 στο Floyd: ενωμένους και με μπόλικη μουσική!