Ο Δημήτρης Αρώνης, το πρόσωπο πίσω από το όνομα Moa Bones, έχει πλέον αρκετά χρόνια εμπειρίας στην πλάτη του και αρκετές αξιόλογες δουλειές, πριν ακόμη από το project των Moa Bones, που ήδη μετρά 12 και χρόνια δισκογραφικής παρουσίας. Ενδεικτικά, ο Αρώνης ήταν μέλος των cult Αθηναίων indie ηρώων Modrec μαζί με τους Λάμπη Κουντουρόγιαννη (Insect Radio, Spectralfire, Μουσικό Κουτί, Imam Baildi), Γιώργο Μπούλντη (Insect Radio , Νατάσα Μποφίλιου, Imam Baildi) και Σεραφείμ Γιαννακόπουλο (Planet of Zeus, Fingerscrossed, Night Knight , Δήμητρα Γαλάνη, Imam Baildi κ.α.), ενώ έχει συμμετοχή και στο soundtrack “Maestro in Blue” του Χριστόφορου Παπακαλιάτη.
Ωστόσο, το σημαντικό με τον μουσικό αυτόν, είναι ότι δεν έχει πάψει να παράγει μουσική και να δίνει το παρόν είτε ζωντανά είτε με καινούργιες και ποιοτικότατες δισκογραφικές δουλειές. Στην προκείμενη μιλάμε για την 4η κατά σειρά κυκλοφορία κάτω από το όνομα Moa Bones μετά τα “Aquarelles” του 2011 , το Soundtrack του “Love’ s End” του 2020 και το “Spun” του 2015.
Μάλλον πρόκειται για την ευρύτερη σε γκάμα συναισθημάτων, και αντιστοίχως ήχων, κυκλοφορία της ως τώρα πορείας του και μπορώ να πω ότι ήταν μία ακόμη ευχάριστη έκπληξη. Κατά αρχάς, η παραγωγή του δίσκου είναι για Όσκαρ/Νόμπελ/Γκράμυ, καθώς οι ήχοι ακούγονται απόλυτα φυσικοί ακόμη και στο ηχείο του κινητού μου. Ο Αρώνης και οι συνεργάτες του χρησιμοποιούν κιθάρες, ηλεκτροακουστικές ή ηλεκτρικές, μπάντζο, μαντολίνα, έγχορδα, πλήκτρα και πληθώρα άλλων για να πετύχουν ένα ήχο που προσεγγίζει τους Mumford & Sons, τους Fleet Foxes, τον/τους Beirut , τον Beck, τους Eels , τον τεράστιο Neil Young και ακόμη τις σόλο προσπάθειες του πνευματικού του γιου, Eddie Vedder, αλλά και τις προ Moa Bones προσπάθειες του Αρώνη.
Το εναρκτήριο “Inevitable” σε παραπέμπει σε μοντέρνα blues/americana, που μάλλον θεωρεί ο ακροατής ότι θα είναι και η γενικότερη πορεία του άλμπουμ , ωστόσο έρχεται το σκωτσέζικο ντους του εύστοχα τιτλοφορημένου “Nocturnal”, το οποίο φωνάζει TOM WAITS από χιλιόμετρα μακριά και με τη σειρά του δίνει τη σκυτάλη στο αμιγώς κιθαριστικό και εφηβικό indie του “Monster”με τον Αρώνη να θυμίζει λίγο τη χαχόλη παρουσία του E των Eels στις στροφές. Προφανώς πειραματίζεται και με ηλεκτρονικούς ήχους και λούπες στη διαδρομή προς το αδιαφιλονίκητο hit του δίσκου του “Let Em Go” (λέγε με και άστα να πάνε) , ώσπου μετά από κάνα δυο γλυκύτατα ακουστικά κομμάτια (φανταστικό το μαντολίνο στο “Younger Bones”), δίνει τη χαριστική βολή με το διπολικό “This Long Dusty Road”που ξεκινάει με ως ενορχήστρωση του Neil Young και καταλήγει σε ένα indie rock crescendo από κιθάρες και εφέ να τσιρίζουν σαν τρελά.
Η δε φωνή του είναι σταθερή και πιο αβίαστη από άλλες κυκλοφορίες, αν και μου λείπει λίγο το χαρακτηριστικό έρρινο falsetto προηγούμενων δίσκων, εντούτοις η φωνή του εξυπηρετεί απόλυτα τη συγκεκριμένη κυκλοφορία.
Εν κατακλείδι, το παρόν κατορθώνει μέσα στα 33 και λεπτά του να πετυχαίνει πάρα πολλά και να ξεπερνάει κατά πολύ την προσδοκίες που έχει κανείς για μία εγχώρια κυκλοφορία και στέκεται αρκετά ψηλά και στα διεθνή στάνταρ, αλλά δεν νομίζω ότι ενδιαφέρει τον καλλιτέχνη καθώς θα συνεχίζει να παράγει φανταστική μουσική.
Ευκαιρία να το δείτε ιδίοις όμμασι, αυτό το Σάββατο, 18 Νοεμβρίου στο Arch Club