Οι Queensrÿche είναι μια μοναδική μπάντα. Μετά από ένα εξωφρενικά μυθολογημένο EP, ο πρώτος τους ολοκληρωμένος δίσκος, το “Warning”, πιστοποιούσε τα όσα εγκωμιαστικά είχαν ήδη προλάβει να γραφτούν για αυτούς. Eν συνεχεία, το “Rage for Order”-που σαν φάρος φωτίζει το μακρινό μέλλον της μουσικής- άλλαζε άρδην το ύφος τους για να δώσει τη σκυτάλη στο “Operation: Mindcrime” και την εκπληκτική ιστορία που διηγείται σε ένα και πάλι ανακαινισμένο στυλ. Το επόμενο τους βήμα,”Empire” έμελλε να γίνει το πιο δημοφιλές τους και η στιγμή που, βοηθούντος του τότε ανατέλλοντος MTV, είχαν τη δυνατότητα να συνομιλήσουν με τις μάζες του.
Με αφορμή την εμφάνιση του Geoff Tate στην Αθήνα και το Gagarin 205, όπου και θα παρουσιάσει στην ολότητά του τα albums, Rage for Order και Empire, ο Χρήστος Μήνος καταγράφει τις σκέψεις του για δύο από τα εμβληματικότερα και ιστορικότερα albums των Queensrÿche αλλά και του heavy metal γενικότερα.
To 1986, ο Ψυχρός Πόλεμος, χωρίς αυτό να το γνωρίζουν οι δυο μεγάλοι αντίπαλοι, όδευε προς το τέλος του και την τελική επικράτηση της μιας πλευράς. Κατά τη διάρκεια του υπήρξαν επεισόδια που απειλούσαν να ραγίσουν την εύθραυστη ισορροπία και να τον μεταμορφώσουν σε “θερμό” πόλεμο, χωρίς αυτό να συμβεί ευτυχώς ποτέ. Το δυστύχημα του Chernobyl υπενθύμιζε τις καταστροφικές συνέπειες της πυρηνικής έκρηξης δίνοντας μια τραγική μικρογραφία για το τι θα σήμαινε ένας πόλεμος βασιζόμενος στα πυρηνικά όπλα. Μεσούντος του Ψυχρού πολέμου, νέες τεχνολογίες αναδύονταν υποσχόμενες κοσμογονικές αλλαγές στο τρόπο ζωής και από την επόμενη δεκαετία θα τις υλοποιούσαν. Ο κόσμος άλλαζε με καταιγιστικό ρυθμό και οι διαδρομές που θα έφερναν τη νέα εποχή τρόμαζαν το παρατηρητή τους που βίωνε έναν πρωτόγνωρο αναβρασμό που ενδεχομένως να έθετε σε κίνδυνο τους φυσιολογικούς ρυθμούς της ζωής του.
Το Rage For Order δηλώνει την αγωνία για τα όσα διαδραματίζονταν στην εποχή του, παράλογα και αντιφατικά, και αναζητούσε διέξοδο μπροστά στη διαφαινόμενη εφιαλτική μοίρα της ανθρωπότητας. Οι ανησυχίες για το μέλλον που η τεχνολογία απειλούσε να το μετατρέψει σε δυστοπία αποξένωσης, οι τύχες του κόσμου που εναποτίθενται σε κέντρα αποφάσεων που αδιαφορούν για τις ζωές των νέων, η πυρηνική απειλή που σαν το τέρας της αποκάλυψης μπορούσε ανά πάσα στιγμή να τινάξει το κόσμο στον αέρα ήταν θέματα που απασχολούσαν τους Queensrÿche. Η καταφυγή στο ρομαντισμό και στον έρωτα που υμνεί ως απόλυτη αξία μαζί με μια αφηρημένη ιδέα της εξέγερσης απέναντι στην αδικία συνέθεταν τις απάντηση στις αγωνίες τους.
Ο δίσκος που διαδέχτηκε το The Warning κουβαλούσε μέσα του στιχουργικά ένα μεγάλο μέρος του επόμενου, Operation: Mindcrime, μουσικά όμως ήταν ένα αυτοτελές σε έμπνευση αριστούργημα. Οι prog ανησυχίες που υπήρχαν εν σπέρματι στο παρελθόν, εδώ εκδηλώνονται με πανέξυπνο τρόπο και με την αρωγή του παραγωγού Neil Kernon. Η μουσική του Rage for Order έχει πολλά επίπεδα που σε προκαλούν να ανακαλύψεις με κάθε νέα ακρόαση, προοδευτικός πλούτος που απευθύνεται στο μυαλό από τον οποίο ζητάει χρόνο για να το εκτιμήσει. Δεν υπάρχουν πολλοί δίσκοι σαν αυτόν, για την ακρίβεια είναι μοναδικός, είναι μια αποκάλυψη που σου ζητάει να καταλάβεις τους συμβολισμούς της για να μπορέσεις να ανακαλύψεις τη γη της επαγγελίας.
To Rage for Order θα μπορούσε να ενσαρκώνει ολόκληρο το προοδευτικό metal αν δεν ήταν κάτι παραπάνω από αυτό. Δεν είναι ούτε η μουσική του μέλλοντος γιατί αυτό θα σήμαινε πως έχει ηλικία, αρά θα ήταν υποκείμενο στη φθορά του χρόνου. Σαν πλατωνική ιδέα, θέτει το πρότυπο της μουσικής για όποιον μπορεί να κατανοήσει τη τελειότητα και θέλει να γίνει κοινωνός της.
Το 1990 η έννοια του mainstream δεν είχε αποκτήσει αρνητική χροιά και δεν αποδιδόταν κάποιος σκαιός χαρακτηρισμός σε όποιον τη φλέρταρε και στο Empire η μπάντα το διεκδικεί χωρίς ενδοιασμούς. Ως εκ τούτου, ο δίσκος απομακρύνεται από τις παραδοσιακές φόρμες της προοδευτικής μουσικής στις οποίες είχαν άλλωστε συμβάλει τα μάλα στη δημιουργία τους για να αγκαλιάσουν ένα ήχο πιο ευθύβολο, φαινομενικά λιγότερο ρηξικέλευθο και σαφώς πιο εύκολα προσβάσιμο.
Ήταν ένας απόλυτος θρίαμβος που ο αντίκτυπός του ίσως δεν πρέπει να τη διαχωριστεί από την εσωστρέφεια που κουβαλούσε το επόμενο τους βήμα. Τo Εmpire προεικονίζει το Promised land με την έννοια πως το τελευταίο κοιτάζει πίσω από τη λάμψη της επιτυχίας, στα σκοτεινά σημεία που δεν φωτίζονται ούτε από το χρήμα και ούτε από τη φήμη. Το Empire είναι η απίθανη κατάληξη από μια αφετήρια που δεν προμήνυε τη συνολική τους διαδρομή. Θέτει σε ερωτήματα στο τρόπο που αντιλαμβανόμαστε την προοδευτική μουσική. Αν τα τα γνωρίσματα της είναι μονίμως συνώνυμα με τις βεβαιότητες μας για τι πρόοδο μπορούμε να μιλάμε;
Το Empire κάτω από τις εμπορικές του δάφνες έχει το δικό του όραμα και τρομερά συναισθήματα που μετουσιώνονται σε κομμάτια όπως το Silent Lucidity, Anybody Listening?, Hand on Heart, το ομώνυμο… Σχεδόν καθένα από αυτά καταφέρνει να ακούγεται καθηλωτικό με μια γλυκιά μελαγχολία να φωλιάζει στο εσωτερικό των περισσοτέρων.
Ιστορικά είναι από τα τελευταία metal albums που γνώρισαν τέτοια απήχηση και τρανή απόδειξη πως η εμπορικότητα και η “ποιότητα” δεν είναι λέξεις αντικρουόμενες- και η προτελευταία απόπειρα των Queensrÿche πριν βουτηχθούν σε μια απρόσμενη μετριότητα έστω και με κάποιες μικρές αναλαμπές που όμως την επιβεβαιώνουν. Σήμερα τι έχει μείνει από αυτή τη μπάντα άλλωστε; Χαμένη σε έριδες και κραυγαλέες διαμάχες, διχοτομημένη με τη κάθε πλευρά να προσπαθεί να προσεταιριστεί κάτι από το κοινό τους παρελθόν, μια παρατεταμένη παρακμή.