Τελευταία μέρα του Νοέμβρη, είκοσι μέρες σχεδόν πριν καταστραφεί ο κόσμος μέσα σε ένα βροχερό λεκανοπέδιο Αττικής, ένα ταξίδι πίσω στο χρόνο ξεκίνησε.Ένα απίστευτο ταξίδι από πλευράς συναισθήματος και αναμνήσεων.Ειδικά για μένα και για μια μερίδα ανθρώπων που βρεθήκαμε στο Αn Club. Ξεπερνώντας κάποια προβλήματα με το μικρόφωνο και ακούγοντας τα λόγια “Η μουσική ροκ είναι μουσική του διαβόλου δεν θέλω να ακούσω καμία αντίρρηση πάνω σε αυτό”. Η χρονοδίνη μας ρούφηξε και μας ξέρασε πίσω κάποια χρόνια…
Ανταπόκριση: Λευτέρης Βουτσάς
Αρνητική Στάση
…πίσω στα χρόνια που δεκαεξάχρονα και δεκαεφτάχρονα πιτσιρίκια κάναμε κοπάνα για καφέ στη Φοντάνα κάτω στο Πασαλιμάνι, για τσάρκες σε «σπιτάκια» στο Μεταξουργείο η για ηλεκτρονικά και μπιλιάρδο στη Space στη Μέμου. Όταν υπήρχανε ακόμα οργανωμένοι οπαδοί στο αντίπαλο πέταλο και το γήπεδο μετά από κάποιο γκολ έκανε συναυλία των Slayer να φαίνεται σαν όπερα. Που πέρναγες τις ώρες σου σε κρατητήρια γιατί το μαλλί σου ήταν πιο μακρύ η πιο ξυρισμένο από το επιτρεπόμενο μήκος. Εποχές που κάποιοι βιώναμε για πρώτη φορά το τσούξιμο στα μάτια και τον εμετό από τα δακρυγόνα και τη βία μιας δημοκρατικής χώρας. Σε μια καφετέρια στα Εξάρχεια εκεί στον πεζόδρομο στη Βαλτετσίου και Μπενάκη γωνία όπου ξημερωβραδιαζόμασταν ή αναμονή στα πλατύσκαλα επί της Μάρνης για κάποιο live.
Τόσες και πολλές άλλες προσωπικές και μη αναμνήσεις και στιγμές περνούσανε από το κεφάλι μου την ώρα που ο κόσμος στο Αn Club είχε μετατραπεί σαν μακαρονάδα σε τρικυμία. Σαραντάρηδες,τριαντάρηδες και εικοσάρηδες να κοπανιούνται. Άλλοι πολύ και άλλοι λίγο υπό τους ήχους γνωστών κομματιών που συντροφεύανε την εφηβεία μας. Και για να ακούσουμε κάποιο από αυτά δεν πατoύσαμε το repeat στο You Tube, αλλά γυρνούσαμε την κασέτα με στυλό για να μην χαλάμε μπαταρίες.
Όπως καταλαβαίνετε παίξανε όλο το “Άγγελοι του Ψεύδους” και κομμάτια από το split με Kismet Hc, και δυο διασκευές μια σε Motorhead και μία σε Suicidal Tendencies. Και ενώ λέγανε ότι τελείωσε το live γιατί τα παίξανε όλα και δεν έχουν άλλα κομμάτια, o κόσμος φώναζε να ξαναπαίξουν πάλι από την αρχή και έπαιξαν πάλι το “Πτώση”. Και με δικές τους δηλώσεις καληνύχτισαν και ευχαρίστησαν τους πάντες και είπαν: “Ευχαριστούμε τους Ten Beers After και Eleven Square Meters αυτοί είναι το μέλλον, εμείς είμαστε το παρελθόν, εμάς ξεχάστε μας”.
Πολύ λίγα προβλήματα στον ήχο τα οποία δεν μας ενόχλησαν καθόλου,σε σημεία έβλεπες ότι είναι κουρασμένοι αλλά να μην τους νοιάζει και να τα δίνουν όλα. Σε γενικές γραμμές, συναυλία συγκίνηση.
Εμείς από την πλευρά μας να ζητήσουμε συγνώμη από τους Ten Beers After και Eleven Swuare Meters, καθώς η αργοπορημένη μας άφιξη στο ιστορικό υπόγειο της Σολωμού, δε μας επέτρεψε να γράψουμε δυο λόγια και για αυτούς…