Ο πρώτος δίσκος των Sanctuary έμελλε να είναι αρχή μιας πολύ βραχύβιας πορείας που ολοκληρώθηκε μόλις στο δεύτερο εγχείρημα τους, το κορυφαίο: In the mirror black. Μόνο μετά από δεκαετίες εμφανίστηκε και τρίτος δίσκος ο οποίος, παρόλο που φέρει το ίδιο όνομα, παραπέμπει ηχητικά περισσότερο σε μια άτυπη συνέχεια των Nevermore παρά των Sanctuary…
Και όμως με μόνο δύο δίσκους οι Sanctuary κατάφεραν πολλά. Έγιναν μια από τις σημαντικότερες μπάντες του κλασσικού Us power και εντάχθηκαν με άνεση στο πάνθεο του. Η διάλυση τους κατάφερε επίσης να προξενήσει οδυρμούς για τη λαίλαπα του επερχόμενου grunge που κατέστρεφε τις αρχές του παραδοσιακού metal και πολλά ακόμα γραφικά υπογεγραμμένα από εξίσου γραφικούς συντάκτες. Η μπάντα ήταν ακόμα ο προπομπός των σημαντικότατων Nevermore το οποίο διαιώνιζε το όραμα της μπάντας σε νέες εποχές.
Το Refuge Denied είναι συνδεμένο με το όνομα του Mustaine και δυστυχώς όχι με θετικό τρόπο. Ο κιθαρίστας και τραγουδιστής των Megadeth έχοντας αναλάβει το ρόλο του παραγωγού του δίσκου, με την αρωγή του μάλλον υπονόμευσε το παρθενικό τους έργο παρά του προσέφερε ένα κομμάτι της πλούσιας εμπειρίας του. Οι καταχρήσεις που τον κατύτρυχαν εκείνη τη περίοδο δικαιολογούν τη μετριότατη παραγωγή που επιμελήθηκε. Παρόλα αυτά η μπάντα διέθετε το ταλέντο εκείνο που ήταν ικανό να υπερπηδήσει ακόμα και τέτοιες δυσκολίες.
Τραγούδια όπως το ”Battle angels”, το καταιγιστικό ”Die for my sins” (μέσα στα καλύτερα του 1980;) και ίσως η σπουδαιότερη διασκευή που επιχειρήθηκε από metal συγκρότημα μόνο αμελητέα κατορθώματα δεν είναι για ντεμπούτο.
Μπορεί το In the mirror black να είναι καλύτερο μουσικά και στιχουργικά, να έχει καλύτερο εξώφυλλο τίποτα όμως από τα προηγούμενα δεν αφαιρεί τη μαγεία του Refuge Denied. Το τελευταίο ακούγεται πιο ευθύ σαν το μαχαίρι που διαπερνά το λογότυπο τους. Και φυσικά -όπως ήδη ειπώθηκε- διαθέτει και το ”White rabbit”… Eίναι συγκλονιστικό το πως κατάφεραν να μετατρέψουν το διάσημο κομμάτι των Jefferson Airplane, βγαλμένο από το ρομαντισμό της δεκαετίας του ’60, σε σκληρό κομμάτι του ’80. Αποκαλύπτοντας τη σκοτεινή πτυχή των στίχων, μεταμόρφωσαν τη ψυχεδέλεια σε metal…
O Warrel Danne εδώ και λίγα χρόνια έχει μετοικήσει στους ουρανούς αφήνοντας πίσω του ένα τεράστιο, δυσαναπλήρωτο κενό για αυτούς που γοητεύθηκαν και αγάπησαν τη φωνή του. Ευτυχώς υπάρχουν οι δίσκοι των Sanctuary για να μπορούμε σήμερα να κρατάμε τη μνήμη του άσβεστη: τη μνήμη ενός τεράστιου τραγουδιστή.