Κανονικά αυτό το review δεν θα έπρεπε να βρίσκεται σε ένα rock site. Ο συμπαθέστατος κύριος Garm και οι συνοδοιπόροι του, ακούγοντας τα κελεύσματα της μουσικής τους συνείδησης (όπως οι φωνές που άκουγε η Joan of Arc του Dreyer, που εικονίζεται στο εξώφυλλο) ξεκινούν μία σταυροφορία για να επαναφέρουν την electro-pop των 80’s στα σύγχρονα μουσικά πράγματα.
Εννοείται ότι ξεχνάμε οποιοδήποτε στοιχείο σκληρού ήχου ανήκει στο ιστορικό της μπάντας. Το νέο album συνεχίζει ακριβώς εκεί που σταμάτησε το “The Assassination of Julius Caesar” κινούμενο όμως σε πολύ πιο εύπεπτη κατεύθυνση. Τα κομμάτια είναι όλα σύντομα, ενώ η συνολική διάρκεια δεν ξεπερνά τα 38 λεπτά. Καλύπτεται, δε ολόκληρο το ηχητικό φάσμα της συγκεκριμένης σκηνής.
Ο νεορομαντισμός του “One Last Dance” φέρνει στο μυαλό τους Soft Cell, ενώ τα “Apocalypse 1993” και “Nostalgia” βρωμάνε Duran Duran. Οι Depeche Mode εποχής Speak & Spell σηκώνονται από τον τάφο τους με το “Little Boy” ενώ το εκπληκτικό “Machine Guns and Peacock Feathers” θα κάνει τον κάθε ανοιχτόμυαλο black metaller να κουνήσει ρυθμικά το ασπριδερό κωλαράκι του.
Δεν λείπουν και οι πιο ατμοσφαιρικές στιγμές όπως το μελαγχολικό “A Thousand Cuts” που κλείνει το μάτι στον Bryan Ferry και ολοκληρώνει το δίσκο. Η βελούδινη φωνή του Garm δένει απόλυτα, μέσα από την εξαιρετική μίξη με τα ηλεκτρονικά όργανα δίνοντας ένα άψογο ηχητικό αποτέλεσμα που ακούγεται, όπως προβλέπεται για το είδος, πολύ εύκολα.
Οι λύκοι του Βορρά έχουν προ πολλού αφήσει πίσω τους τα φιορδ και τις καμμένες εκκλησίες και αποφάσισαν να το κάψουν ένα βράδυ σε μια παρακμιακή ντισκοτεκ. Αν τους κάνετε παρέα δεν υπάρχει περίπτωση να περάσετε άσχημα.