Αναμφίβολα οι Vader είναι το μεγαλύτερο όνομα που έχει γεννήσει η Πολωνία, μαζί με τους Behemoth. Μπορεί το ντεμπούτο τους (“The Ultimate Incantation”) να κυκλοφόρησε το 1992, η ιστορία τους όμως είχε ξεκινήσει ήδη μία δεκαετία πριν, με ηγέτη τον Piotr Wiwczarek. Ο Peter είναι ακούνητος βράχος πίσω από το μικρόφωνο, μιας και αποτελεί το μοναδικό original μέλος που συνεχίζει μέχρι σήμερα και ο κύριος λόγος που η μπάντα παραμένει υπολογίσιμη δύναμη όλα αυτά τα χρόνια. Αυτό το τελευταίο το αποδεικνύουν περίτρανα και φέτος με το δωδέκατο πόνημά τους με όνομα, “Solitude In Madness”. Καθοδηγούμενοι από τους χειρότερους δαίμονες επέστρεψαν και μας παρουσιάζουν έναν δίσκο που μας αναγκάζει να υποβάλλουμε τα σέβη μας για ακόμα μία φορά.
Το album είναι δύο ταχυτήτων: γρήγορο και πολύ γρήγορο. Από το πρώτο λεπτό μέχρι και το τελευταίο δεν σταματάει να σφυροκοπεί τον ακροατή με κομμάτια που εστιάζουν στο μίσος και την μαυρίλα. Στα σημεία που δεν παίζουν δολοφονικό death metal, παίζουν δολοφονικό thrash ή μία μίξη αυτών των δυο. Όπως και να έχει πάντως το αποτέλεσμα παραμένει το ίδιο καταστροφικό. Τα φωνητικά του αιμοδιψή Peter είναι κυνικά και σε συνδυασμό με τα θανατηφόρα leads και εμπνευσμένα solos του Spider, καλύπτουν πλήρως τις ανάγκες των οπαδών των Vader. Επίσης, εξαιρετική δουλειά έχει γίνει και στην παραγωγή η οποία είναι καθαρή αλλά ταυτόχρονα όσο ωμή χρειάζεται, ώστε ο ήχος να μην ακούγεται καθόλου αποστειρωμένος.
“All Killer, No Filler” θα ήταν ο τέλειος χαρακτηρισμός για το “Solitude In Madness”, αφού και οι έντεκα συνθέσεις του πραγματικά σκοτώνουν. Δύο από αυτές μάλιστα (“Despair”, “Stigma of Divinity”) έχουν διάρκεια λίγο παραπάνω από ένα λεπτό και παρόλα αυτά πετυχαίνουν τον σκοπό τους. Γενικά, όλα τα κομμάτια είναι μικρά σε διάρκεια (2:50 λεπτά μέσο όρο) και το album κρατάει μόλις 30 λεπτά. Αυτό έχει ως φυσικό επακόλουθο να ταλαιπωρήσεις αρκετές φορές το repeat ώστε να χορτάσει το αυτί σου.
Πέρα από τα “Bones” και “Into Oblivion” που από το πρώτο άκουσμα σκαρφαλώνουν απευθείας στα highlights, η συνταγή της επιτυχίας κρύβεται επίσης στο εναρκτήριο “Shock and Awe” με το σατανικό γέλιο στο τέλος να σε προετοιμάζει ψυχολογικά για το μακελειό που ακολουθεί, στο διασκεδαστικό cover του “Dancing in the Slaughterhouse” των Acid Drinkers, στο ορμητικό thrash χτύπημα του “Incineration of the Gods” και στο “Emptiness” με την κλασική heavy metal προσέγγιση στα riffs και στο solo.
Για εκείνους που φρέναραν λίγο με την μετριότητα του “The Empire”, έρχεται η δυναμικότητα του “Solitude In Madness” να επαναφέρει την τάξη. Μισή ώρα γεμάτη επιθετικότητα που θα κάνει τους φίλους των Vader, αλλά και του thrash/death metal γενικότερα, να εκτροχιαστούν.