Ξεκινώντας από τα τυπικά στοιχεία για να την περιγράψει κανείς, πρόκειται για μια Φινλανδική παραγωγή του 2018, με σκηνοθέτες τους Juuso Laatio και Jukka Vidgren που όμως δεν είναι μια αναμενόμενη ταινία.
Χτίζεται πάνω σε διάφορα αρχέτυπα χαρακτήρων και στις αντιδράσεις τους, χρησιμοποιώντας τα στερεότυπα ίσως με μια σατυρική διάθεση. Είναι μια χαλαρή κωμωδία, κατάλληλη για να περάσει κανείς την ώρα του την περίοδο του social distancing.
O πρωταγωνιστής μας, Turo (Johannes Holopainen) ένας εικοσιπεντάχρονος νέος έχει ένα συγκρότημα με τους κολλητούς του σε ένα μικρό χωριό στη Φινλανδία, με το όνομα «Impaled Rektum». Το συγκρότημα έχει φτιαχτεί από τότε που πήγαιναν σχολείο, και ενώ jammάρει τα τελευταία 12 χρόνια δεν έχει καταφέρει ακόμη να παίξει σε κάποια συναυλία, να βρει τον ήχο του και να γράψει πρωτότυπα κομμάτια.
Plot-point της ταινίας, που διαλύει τη μονότονη ζωή των πρωταγωνιστών, αποτελεί η ξαφνική άφιξη στο χωριό ενός κυνηγού ταλέντων και διοργανωτή ενός μεγάλου μουσικού φεστιβάλ στη Νορβηγία. Όλα τα μέλη του συγκροτήματος κάνουν τα πάντα για να καταφέρουν να παίξουν σε αυτό, προσπαθώντας παράλληλα να ξεπεράσουν τους φόβους τους και να βρουν τον εαυτό τους.
Ως προς το ποιο είναι το πιο αξιοσημείωτο σημείο της ταινίας ο ανταγωνισμός είναι μεγάλος ανάμεσα στην κλοπή ενός νεκρού, σε μια μεταθανάτια εμπειρία στη Valhalla, και σε μια πολεμική σύρραξη μεταξύ Φινλανδίας και Νορβηγίας. Οι πρωταγωνιστές μας, τελικά, καταφέρνουν να πραγματοποιήσουν τα όνειρά τους στο μέσο ευτράπελων καταστάσεων επιδεικνύοντας αποφασιστικότητα και ζώντας μια περιπέτεια.